ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Στις 2 Νοεμβρίου 1955, ημέρα Τετάρτη, σημειώθηκε τρομακτική έκρηξη σε οπλοπωλείο στην πόλη των Σερρών. Η καταστροφή συνέβη στο κέντρο της πόλης, στην οδό Σκρά, όπου βρισκόταν το οπλοπωλείο του Στυλιανού Στύλα. Το τραγικό αποτέλεσμα ήταν ο θάνατος 7 (8) Σερραίων, ο βαρύς τραυματισμός άλλων 33 (35) και ο ελαφρύτερος άλλων εκατό. Δεκαπέντε μαγαζιά καταστράφηκαν, ενώ άλλα πενήντα υπέστησαν ζημιές. Εφημερίδα "Η Πρόοδος" Σερρών. Ο 13χρονος τότε Δημήτριος Β. Κομητούδης μεταφέρεται από χωροφύλακα μακρυά από τον τόπο της τραγωδίας Η εφημερίδα Ελευθερια έγραψε : ΣΕΡΡΑΙ. 2 (του ανταποκριτού μας) - Έσιαλτικές στιγμές έζησε σήμερον ή πόλις μας Την 11. 30 π.μ. έσει στη κυριολεκτικώς, από τρομακτικήν έκρηξιν σημειωθείσην εις το επί της οδού Σκρά, ήτοι εἰς το κέντρον της αγορᾶς ὁπλοπωλείου Στυλιανού Στυλα. Τα θύματα είκαι πολυαζιξμα θρηνούνται ἐπτὰ ντο κροί έμετρηθησαν δε 132 τραυματίαι εκ των όποιων 27 ευρίσκονται εις σοβαρόν κατάστασιν καὶ πέντε εἰς κρίσιμον. Δὲν δυναται είσετι να υπαρξη ά

Ο Σερραίος δήμαρχος Ευάγγελος Σάββας (1951-1952) σε φωτογραφία του με το Δ.Σ. του ποδοσφαιρικού συλλόγου "Απόλλων" Σερρών. Όρθιοι από αριστερά: Ζαφείρης Θεοδωρίδης, Μάνος Εμμανουηλίδης, Ευστράτιος Καβούνης, Γεώργιος Ράμος, Ιωάννης Φλόκας, Νίκος Κυριακόπουλος. Καθισμένοι από αριστερά: Γεώργιος Χρηστίδης, Ευάγγελος Σάββας (δήμαρχος) και Γεώργιος Καμβουσιώρας. Στις 2 Νοεμβρίου 1952 έληξε η δημαρχιακή θητεία του Ευάγγελου Σάββα, που είχε αναλάβει τα καθήκοντά του στις 17 Μαΐου 1951. Τον διαδέχθηκε για μια ακόμη φορά ο Ιωάννης Χατζηδήμος, ο οποίος ανέλαβε τη δημαρχία από τις 3 Νοεμβρίου 1952 έως τις 21 Ιανουαρίου 1955. Η εξωτερική όψη του καταστήματος παιγνιδιών και τσιγάρων του Σερραίου επιχειρηματία Ευάγγελου Σάββα (στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Γ. Παπανδρέου), σε φωτογραφία της δεκαετίας του ΄5 0. Φωτογραφίες Βασίλης Τζανακάρης "1913-2013: Πανόραμα Σερραϊκής Ιστορίας

Στις 2 Νοεμβρίου 1936: Στο "Κρόνιον" των Σερρών  προβλήθηκε η ταινία «Η παρείσακτος» με την Brigitte Helm και στον κινηματογράφο "Πάνθεον¨των προβάλλονταν η ταινία "Der junge Graf" (Ο κόμης είναι κορίτσι). Der junge Graf, είναι μια ταινία κωμωδία του 1935 που παράχθηκε στην Τσεχία και τη Γερμανία, σκηνοθετημένη από τον Carl Lamac και με πρωταγωνιστές τους Anny Ondra, Hans Söhnker και Fritz Odemar. Η πλοκή διαδραματίζεται γύρω από το τσίρκο, αποτελώντας μέρος ενός υποείδους ταινιών τσίρκου. Γυρίστηκε στα στούντιο Tempelhof στο Βερολίνο. Τα σκηνικά της ταινίας σχεδιάστηκαν από τους καλλιτεχνικούς διευθυντές Wilhelm Depenau και Erich Zander. Συντελεστές Anny Ondra ως Billy Hans Söhnker ως Hans Flint Fritz Odemar ως Josua Hans Junkermann ως Graf Prießnitz Jakob Tiedtke ως Notar Karl Platen ως Professor Dodereit Irmgard Novac ως Marianne Dodereit Paul Heidemann ως Billys Vater Josef Reithofer ως Hotelportier Lilian Bergo ως Schlangenmädchen Walter von Allwoerden Ern

Στις 2 Νοεμβρίου 1933, στο "Πάνθεον" των Σερρ΄νω προβάλλονταν η ταινία "Violettes impériales" (Αυτοκρατορικές βιολέτες), ενώ στο "Κρόνιον" των Σερρών έπαιζε η ταινία "Zwei Herzen und ein Schlag" (Δυο καρδιές σ' ένα κτύπο). Violettes impériales,  είναι μια γαλλική ιστορική ταινία του 1932, σε σκηνοθεσία του Henry Roussel και με πρωταγωνιστές τους Raquel Meller, Suzanne Bianchetti και Georges Péclet. Είναι ένα ριμέικ της σιωπηλής ταινίας του 1924 με τον ίδιο τίτλο. Τα σκηνικά της ταινίας σχεδιάστηκαν από τους διευθυντές τέχνης René Decrais και Robert Gys. Συντελεστές Raquel Meller ως Violetta Suzanne Bianchetti ως Eugénie de Montijo Georges Péclet ως Pierre de Saint-Affremont Émile Drain ως Ναπολέων Γ΄ Paule Andral ως Madame de Montijo Carlotta Conti ως Madame de Berry-Fronsac Marguerite Charles ως La maréchale de Mondovi Jeannette Marcy ως Mademoiselle Adélaïde Louisa de Mornand ως Madame de la Tour-Maignan Robert Dartois ως Le duc de Morny Vi

Στις 2 Νοεμβρίου 1909, το Διοικητικό Συμβούλιο της «Τραπέζης της Ανατολής» στην Αθήνα αποφάσισε την ίδρυση τραπεζικού πρακτορείου στην πόλη των Σερρών.  Η Τράπεζα Ανατολής, φοβούμενη μήπως αποκλειστεί από την περιοχή και εκτιμώντας ότι, αν έπρεπε τελικά να ανταγωνιστεί την Τράπεζα Αθηνών, θα ήταν καλύτερο να το πράξει από την αρχή, αποφάσισε να ιδρύσει πρακτορείο στην πόλη αυτή πριν η άλλη τράπεζα αποκτήσει θέσεις υπεροχής στις Σέρρες. Το διοικητικό συμβούλιο αποδέχθηκε την εισήγηση του υποκαταστήματος της Θεσσαλονίκης και τον προϋπολογισμό δαπανών, καθώς και την πρότασή του να τοποθετηθεί διευθυντής ο Κ. Β. Σταμούλης. Η σημασία αυτής της κίνησης είναι προφανής: επιλέγοντας έναν τοπικό τραπεζίτη για να διευθύνει το πρακτορείο, η Τράπεζα κερδίζει έδαφος απέναντι στον ανταγωνιστή της, καθώς ο Σταμούλης γνώριζε ήδη πρόσωπα και καταστάσεις και είχε εμπειρία σε ανάλογες εργασίες. Ο διορισμός του Σταμούλη έγινε με την προϋπόθεση ότι θα σταματούσε τις προσωπικές του δραστηριότητες ως τραπεζίτ

Στις 2 Νοεμβρίου 1907, στις 9 μ.μ., μετά από απόφαση του Ελληνικού Κέντρου (Ελληνικού Προξενείου) και τις υποδείξεις των συνεργατών Κούλα, Δέλιου και Αναστασίου, ο Νάσιος Φεγγαράς σκότωσε δύο Βούλγαρους πράκτορες που διατηρούσαν πανδοχείο στο κέντρο της πόλης. Η επίθεση πραγματοποιήθηκε στο χάνι του Μπαμπατζάνη, το οποίο είχαν νοικιάσει οι δύο πράκτορες. Πριν ξεκινήσει, ο Φεγγαράς διέταξε έναν Έλληνα παντοπώλη απέναντι να κλείσει το κατάστημά του. Όταν άρχισε να πυροβολεί, στο χάνι βρίσκονταν επτά Βούλγαροι, από τους οποίους σκοτώθηκαν οι δύο συνέταιροι πράκτορες. Οι τουρκικές αρχές, αφού πληροφορήθηκαν για το συμβάν, συνέλαβαν τους καταστηματάρχες της περιοχής, αλλά λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων, τους άφησαν ελεύθερους.

Στις 2 Νοεμβρίου 1906, ο Έλληνας ομογενής Μάνος Γιούρης από το Μελένικο δολοφονήθηκε από Βούλγαρους κομιτατζήδες. Ο Γιούρης, ενώ βρισκόταν στους αμπελώνες του, έπεσε θύμα της βίαιης αυτής επίθεσης,

Στις 2 Νοεμβρίου 1861, ο Ι. Βρατσάνος ανέλαβε καθήκοντα ως Υποπρόξενος της Ελλάδας στις Σέρρες.  Παρέλαβε την θέση από τον Κανακάρης Γ. ( 1858-1861) και την παρέδωσε την επόμενη χρονιά στον  Λαγκαδάς Α.Γ. (1862-1867) Από τις πρώτες του παρατηρήσεις στη νέα του θέση, διαπίστωσε ότι ο Τούρκος διοικητής της πόλης είχε έναν δυσπρόσιτο και φανατικό χαρακτήρα. Είχε φυλακίσει τρεις Έλληνες υπηκόους στις τουρκικές φυλακές, και παρόλο που η Ρωσική Πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη είχε ζητήσει την αποφυλάκισή τους, βάσει αναφοράς του Ρώσου Υποπρόξενου στις Σέρρες, Κοντού, που προστάτευε και τα ελληνικά συμφέροντα λόγω έλλειψης Έλληνα διπλωματικού εκπροσώπου, ο διοικητής αρνείτο να τους απελευθερώσει.

 Ενα εκτενές απόσπασμα του Βίου της οσίας Θεοδώρας της εν Θεσσαλονίκη (βλέπε 5 Απριλίου) με αυτόνομο χαρακτήρα, αποτελεί τη σημαντικότερη πηγή που διαθέτουμε για το πρόσωπο του αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης Αντωνίου του ομολογητή. Ο συγγραφέας του Βίου Γρηγόριος, κληρικός της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, παρεκκλίνοντας σκόπιμα από τη ροή της διηγήσεώς του για το πρόσωπο της οσίας Θεοδώρας, παρέχει στις παραγράφους 10 - 18 πολύτιμες πληροφορίες για την περίοδο της δεύτερης Εικονομαχίας και για το λίγο γνωστό πρόσωπο ενός εικονόφιλου εκκλησιαστικού ηγέτη, του αρχιεπισκόπου Αντωνίου. Η αυτοτέλεια που παρατηρείται στη δομή αυτών των εννέα παραγράφων δίκαια επιτρέπει να χαρακτηρίσουμε αυτό το απόσπασμα ως το «Βίο ᾿Αντωνίου ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ ὁμολογητοῦ», αφού ακολουθεί πιστά στην εσωτερική διάρθρωσή του όλους τους κανόνες που διέπουν τα αγιολογικά κείμενα. Αφορμή γι' αυτή την εκτενή παρέκβαση του Γρηγορίου κληρικού υπήρξε η συγγένεια του Αντωνίου με την οσία Θεοδώρα, η οποία μαρτυ

 Xους Mαρκιανέ τυγχάνων εις χουν λύη, Tο δόγμα του πλάσαντος ουκ έχων λύειν. Ο Όσιος Μαρκιανός ήταν γέννημα και θρέμμα της πόλης Κύρου της Συρίας. Προερχόταν από πλούσια οικογένεια, ήταν λόγιος και γνώστης των Θεολογικών πραγμάτων και της αρχαίας σοφίας. Περιφρόνησε τα εγκόσμια, αναχώρησε στην έρημο και κλείστηκε μέσα σ' ένα στενότατο κελί, όπου ασκήτευε με αυστηρή νηστεία και προσευχή. Έτσι, απόκτησε τη φήμη αγίου σ' όλη τη γύρω περιοχή και αφού έκανε και αρκετά θαύματα με τη χάρη του Θεού, απεβίωσε ειρηνικά. Το βίο του συνέγραψε ο Θεοδώρητος Κύρου στη Φιλόθεο Ιστορία του.

 Kυριακή Δομνίνα και σεπτή Δόμνα, Ως σεπτόν αι τρεις εκ ξίφους εύρον τέλος. Οι Αγίες Κυριακή, Δομνίνα και Δόμνα μαρτύρησαν δια ξίφους.

 Tο πυρ αριστείς καρτερήσαντες δέκα, Προς την αρίστην λήξιν ήκον οι δέκα. Όλοι ήταν στρατιώτες στην πόλη Σεβάστεια, κατά τα χρόνια του βασιλιά Λικινίου. Όταν, το 315 μ.Χ., εξετάστηκαν από τον άρχοντα της Σεβάστειας Αυξάνιο και από τον δούκα Μάρκελλο, αλλά και από τον Μάρκο Αγρικόλαο, ομολόγησαν με θάρρος τη χριστιανική τους πίστη και βασανίστηκαν σκληρά με διάφορους τρόπους. Στο τέλος τους έριξαν στη φωτιά και τους έκαψαν ζωντανούς, παίρνοντας έτσι όλοι το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.ωτιά. Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Ευδοξιος (; - 315) Αγιος Αγαπιος (; - 315) Αγιος Αττικος (; - 315) Αγιος Μαρινος (; - 315) Αγιος Ωκεανος (; - 315) Αγιος Ευστρατιος (; - 315) Αγιος Καρτεριος (; - 315) Αγιος Νικοπολιτιανος (; - 315) Αγιος Στυραξ (; - 315) Αγιος Τωβιας (; - 315)

 Συγκλητικοί ποθούντες άφθαρτον γέρας, Συγκλητικά τμηθέντες αρνούνται γέρα. Οι Άγιοι Συγκλητικοί κατάγονταν από την Σεβάστεια και μαρτύρησαν επί άρχοντος αυτής Αυξάνοντος, δούκα Μαρκέλλου και Μάρκου Αγρικολάου. Τα ονόματά τους δεν διασώθηκαν στη γη, λάμπουν όμως αθάνατα στον ουρανό. Όταν ο Λικίνιος, το 315 μ.Χ., αντιμαχόμενος τον Μέγα Κωνσταντίνο κήρυξε βαρύ διωγμό κατά της χριστιανικής πίστης, ομάδα συγκλητικών είχε το θάρρος να πει φανερά στο βασιλιά ότι η διαταγή του ήταν έγκλημα απέναντι στο Θεό, που δεν θ' αργούσε να στείλει τη διδακτική τιμωρία. Ο Λικίνιος τους αποκάλεσε θρασείς και διέταξε να τους θανατώσουν. Εκείνοι δέχτηκαν με γενναιότητα, αν και άφηναν πίσω οικογένειες, εκτεθειμένες και αυτές στη μανία του θανάτου. Πέθαναν όλοι μαζί, ενθαρρύνοντας και μακαρίζοντας ο ένας τον άλλο, μέσα στη φ

Ο π. Γαβριήλ ο Γεωργιανός γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1926 στην Τυφλίδα .Ο πατέρας του ήταν φανατικός κομμουνιστής. Η μητέρα του, η οποία αργότερα έγινε μοναχή με το όνομα Άννα, εκοιμήθη στις 26 Απριλίου 2000 και είναι θαμμένη δίπλα στο γιο της. Οι γείτονές του τον θυμούνται από μικρό παιδί να νηστεύει και παρόλη την αθεϊστική ανατροφή που έλαβε, στα 12 του χρόνια ήξερε το ευαγγέλιο απέξω. Έγινε μοναχός το 1955 επί κομμουνιστικού καθεστώτος. Για σαράντα χρόνια έζησε σε νεκροταφεία, φυλακές και ψυχιατρεία. Επί δεκαπέντε χρόνια ζητιάνευε ταπεινωμένος, λοιδωρούμενος και περιφρονημένος απ’ όλους. Η «σαλότητά» του άρχισε να εκδηλώνεται στις 1η Μαΐου 1965. Σ’ αυτήν την επίσημη για τους κομμουνιστές ημέρα, παρουσία των αρχών, είχε συγκεντρωθεί μεγάλο πλήθος στην κεντρική πλατεία της Τυφλίδας. Πίσω από τους επίσημους δύο τεράστια πορτραίτα του Στάλιν και του Λένιν κάλυπταν ένα μεγάλο μέρος ενός κτιρίου. Ξαφνικά, και ενώ στην ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο πλατεία οι εκδηλώσεις είχαν φτάσει στο απο

Θεόδωρος σὺν Ἄλλῳ καὶ Λάμπρος δι’ ἀγχόνης, ἐκ γῆς ἀρθέντες πρὸς πόλον Χριστῷ ζῶσιν. Οι άγιοι νεομάρτυρες Λάμπρος, Θεόδωρος και κάποιος του οποίου δεν γνωρίζουμε το όνομα κατάγονταν από την Πελοπόννησο και ήταν έμποροι στο επάγγελμα. Παραμένοντας καιρό στα Γιάννενα για εμπορικούς λόγους είχαν μάθει να μιλούν και την αλβανική διάλεκτο. Κατά το 1786 μ.Χ. αποφάσισαν να επιστρέψουν στον Μωριά, στην πατρίδα τους. Ξεκίνησαν λοιπόν και φθάνοντας στο Βραχώρι (Αγρίνιο) είπαν να διανυκτερεύσουν εκεί. Στην είσοδο της πόλης στέκονταν οι φοροεισπράκτορες για τη συλλογή του κεφαλικού φόρου που πλήρωναν οι ρωμιοί. Οι τρεις έμποροι μηχανεύτηκαν να προσποιηθούν τους μουσουλμάνους, για να μη πληρώσουν φόρο. Έτσι περνώντας από το γιομπρούκι, τον χώρο που κάθονταν οι γιομπρουκτσήδες (φοροεισπράκτορες), τους χαιρέτησαν με τον μουσουλμανικό χαιρετισμό «σαλάμ αλέκουμ». Νομίζοντας οι φοροεισπράκτορες πως είναι μουσουλμάνοι αρβανίτες, τους άφησαν να περάσουν ελεύθερα. Αυτοί πήγαν σε κάποιο σπίτι να διανυκτερεύσ

Ακίνδυνον πυρ των δε λοιπών τεσσάρων, Oυς μεν, το πυρ έκτεινεν, ους δε, το ξίφος. Δευτέρη Aφθονίω και τέτρασι πυρ άορ άθλος. Ήταν όλοι αξιωματούχοι του Πέρση βασιλιά Σαπώρ του Β'. Το 330 μ.Χ., επειδή, ομολόγησαν ότι, είναι χριστιανοί, συνελήφθησαν και μαστιγώθηκαν σκληρά. Έπειτα, τους έριξαν στις φλόγες μιας μεγάλης φωτιάς. Αλλά οι θερμές δεήσεις τους προς το Θεό προκάλεσαν φοβερή θύελλα με βροχή, που έσβησε τη φωτιά. Αυτό προκάλεσε φόβο στους Πέρσες , και τον ίδιο το Σαπώρ, με αποτέλεσμα να αναβάλει, το θάνατο των γενναίων χριστιανών. Αλλά μετά μερικές μέρες, τους έφερε και πάλι στο κριτήριο. Αφού είδε ότι δεν μπορούσε να αλλάξει το χριστιανικό τους φρόνημα, αποκεφάλισε πρώτο τον Αφθόνιο. Έπειτα, απευθυνόμενος στον Ελπιδηφόρο, του είπε να φανεί λογικός, σαν εγγράμματος που ήταν και μπορούσε να διακρίνει το ψέμα από την αλήθεια. Ο Ελπιδοφόρος του αποκρίθηκε ότι γι' αυτό ακριβώς πιστεύει στο Χριστό, διότι Αυτός είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιδ' 6