ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Άγιος Ισίδωρος έζησε κατά τον 4ο μ.Χ. αιώνα και ήταν Επίσκοπος στην Αντιόχεια της Συρίας. Υπέστη μαρτυρικό θάνατο από τους αιρετικούς Αρειανούς.

Ο Όσιος Σιλβέστρος ασκήτεψε στη Λαύρα του Κιέβου κατά τον 12ο μ.Χ. αιώνα. Διετέλεσε Ηγούμενος στη Μονή Βιντουπίσκυ του Κιέβου και ήταν ο συνεχιστής του έργου του Οσίου Νέστωρ του Χρονογράφου του «ἐν τῷ Σπηλαίῳ» (βλέπε 27 Οκτωβρίου). Κοιμήθηκε εν ειρήνη.

 Διπλήν έχων άνωθεν Κοσμά την χάριν, Κόσμος μέγας πέφηνας υψηλού θρόνου. Καταγόταν από την Αντιόχεια· επονομάσθηκε Ιεροσολυμίτης, επειδή έμεινε αρκετό καιρό στην αγία Πόλη. Από εκεί ήλθε και μόνασε στην Κωνσταντινούπολη. Υστερούσε σε γραμματική μόρφωση. Τον στόλιζε όμως άδολη ευσέβεια και βαθειά και ειλικρινής αρετή και τον αγαπούσαν για την ευθύτητά του, χαρακτήρα του και την απλότητα των ηθών του. Όταν στις 2 Αυγούστου 1075 πέθανε ο Πατριάρχης Ιωάννης ο Η', ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Δούκας έφερε στο θρόνο τον Κοσμά, αν και ήταν ήδη πολύ γέρος. Επί της πατριαρχείας του, η αρχιεπισκοπή Πατρών προήχθη σε Μητρόπολη με τρεις επισκοπές στη δικαιοδοσία της. Επίσης ο ίδιος - ο Κοσμάς - χειροτόνησε και έστειλε το 1080 Μητροπολίτη Ρωσίας τον Έλληνα Ιωάννη, άνδρα κάτοχο μεγάλης μόρφωσης και πολλών αρετών. Οι δυσκολίες όμως της διοίκησης της πατριαρχείας, έκαναν τον απλοϊκό χαρακτήρα του Κοσμά, να επιθυμήσει την ησυχία και τη γαλήνη της πρώην μοναχικής του ζωής. Γι' αυτό λοιπόν, στις 8 Μαΐου τ...

 Κτείνει σε Θεόπιστε πιστὲ τοῖς λίθοις, Ἡ τῶν ἀπίστων πληθὺς ἐκ δυσβουλίας. Ο Άγιος Θεόπιστος μαρτύρησε δια λιθοβολισμού.

 Οὐχ οἷον εἰπεῖν, οὐδὲ γνῶσιν φέρειν, Ὅση χαρὰ Σέργιος ἐτμήθη κάραν. Ο Άγιος Σέργιος μαρτύρησε δια ξίφους.

 Βρύχημα, χάσμα, δῆγμα θηρῶν ἀγρίων. Βασιλείου τὸ πρᾶον οὐ κατεπτόει. Καταγόταν από την Άγκυρα της Μικράς Ασίας και έδρασε στους χρόνους του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη (360-363 μ.Χ.). Κατηγορήθηκε ότι πίστευε στον Χριστό και προσπαθούσε να παρασύρει στη χριστιανική πίστη ειδωλολάτρες. Βασανίστηκε από τον διοικητή της Αγκύρας Σατουρνίνο και τα βασανιστήρια επαναλήφθηκαν στην Κωνσταντινούπολη. Από 'κει τον έστειλαν δέσμιο στην Καισαρεία, όπου τον καταδίκασαν σε θηριομαχία. Σε κάποια εθνική (ειδωλολατρική) γιορτή λοιπόν, έστησαν απέναντι του ένα κλουβί, από όπου εξόρμησε μια πεινασμένη λέαινα. Ο μάρτυρας δεν θηριομάχησε Σε στάση θερμής προσευχής κατασπαράχθηκε από το θηρίο. Οι συγγενείς του παρέλαβαν τα λίγα εναπομείναντα λείψανά του και τα έθαψαν με τιμές. Μετά από λίγο καιρό στην πόλη του μαρτυρίου του, κτίσθηκε εκκλησία στο άγιο όνομά του.

Τὸν Θεόπεμπτον σαρκικῆς λῦσαι πέδης, Ἦλθον, Θεοῦ πέμψαντος, ἔμπυροι Νόες. Ο Άγιος Θεόπεμπτος απεβίωσε ειρηνικά.

 Θεάγενες, βλήθητι τοῦ πόντου μέσον, ᾯ κἂν βυθισθῇς, ἒνδον ἐκνήξῃ πόλου. Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Θεαγένης ήταν επίσκοπος της πόλης Πάριο· την ονομασία της πήρε επειδή είχε κτισθεί από τους Πάριους, κατοίκους της νήσου Πάρου. Η πόλη αυτή βρισκόταν μεταξύ της Κυζίκου και της Λαμψάκου. Αυτός λοιπόν οδηγήθηκε στον Τριβούνο Ζηλικίνθιο και ομολόγησε τον Χριστό Θεό αληθινό. Οπότε τον έδειραν ανελέητα και αφού τον έδεσαν χειροπόδαρα, τον έριξαν στο βυθό της θάλασσας. Έτσι τελείωσε το δρόμο του μαρτυρίου και πήρε από τον Κύριο το αμάραντο στεφάνι της αιώνιας δόξας.

Έν εκ των ωραιοτέρων μοναστηριών και σπουδαιότερων προσκυνημάτων της νήσου Κερκύρας, είναι αναμφισβητήτως το απλούν και απέριττον μονύδριον της Υπεραγίας Θεοτόκου της Κασσωπίτρας, εκτισμένον εις κατάφυτον τοποδεσίαν εις το Φιγαρέτον Κανονίου. Αριθμεί ηλικίαν 500 περίπου ετών καθώς η κτίσις του ανάγεται εις το έτος 1530 μ.Χ. Εις τάς 8 Μαΐου του αυτού έτους η Υπεραγία Θεοτόκος εδώρισεν το φως εις τον αδίκως τυφλωθέντα εις το δικαστήριον Στέφανον και αυτό συνέβη εις τον περιώνυμον ναόν Της εις το χωρίον Κασσιώπη, Β.Α. της νήσου, όπου είχεν καταφύγει ο νεανίας μετά της μητρός του. Το υπερφυές τούτο θαύμα εγένετο έκτοτε αιτία της κτίσεως και καθιερώσεως πολλών ναών, εις την νήσον, ακόμη και την γειτονικήν Άρταν αλλά και την Χειμάρραν της Βορείου Ηπείρου, εις το όνομα της θαυματουργού Κυρίας Κασσωπίτρας. Επισήμους ιστορικάς αναφοράς διά το μοναστήρι έχομεν από το έτος 1706 μ.Χ. και εξής. Κατά το έτος 1754 μ.Χ. η ιδιοκτησία της Εκκλησίας μεταβιβάζεται είς τον ιερέα και νοτάριον Ιωάννην Κόσμον...

Ο Όσιος Νείλος ο Ηγιασμένος, είναι η σημαντικότερη ασκητική φυσιογνωμία του θεσπρωτικού χώρου. Με την αγία του ζωή και τους ασκητικούς του αγώνες, καθαγίασε με το πέρασμα του την επαρχία της Παραμυθίας και κληροδότησε ως πολύτιμο θησαυρό, την περιώνυμο και ένδοξη Ιερά Μονή Γηρομερίου, που ο ίδιος ίδρυσε, η οποία και ανεδείχθη ένας από τους σπουδαιότερους πνευματικούς φάρους και σήμερα αποτελεί ένα από τα πλέον σημαντικά ιστορικά μνημεία της Ηπείρου. Πατρίδα του Οσίου Νείλου ήταν η τότε βασιλεύουσα, η Κωνσταντινούπολη, όπου και γεννήθηκε περίπου το 1228 μ.Χ. Η καταγωγή του μάλιστα, ήταν από την βασιλική οικογένεια των Λασκάρεων. Τα πλούτη και η δόξα όμως, δεν μπόρεσαν να νικήσουν τον πόθο του μοναχικού βίου, που είχε φωλιάσει στην ψυχή του και έτσι τα εγκατέλειψε όλα και σε νεαρότατη ηλικία έγινε μοναχός στην περίφημη Μονή των Ακοιμήτων. Εκεί, αποδύθηκε σε μεγάλους ασκητικούς αγώνες, με μεγάλη αυταπάρνηση, εγκράτεια και προσευχή και έγινε «σκεῦος καθαρόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Μετά από α...

Σην χείρα καλώς αγχόνης Μάρτυς ω Ζώρζη θλίβε, Θλίψεις γαρ ούτω δυσμενή θλίψαντά σε. Ο Άγιος Γεώργιος (ή Ζώρζης ή Γκιουρτζής) είχε καταγωγή από τα Ίβηρα. Σε νεαρή ηλικία τον αγόρασε κάποιος Τούρκος για σκλάβο και αφού του έκανε περιτομή, του έδωσε το όνομα Σαλής. Μετά τον θάνατο του αφέντη του, παρέμεινε στη Μυτιλήνη, άγαμος και ζούσε ειρηνικά σε κάποιο εργαστήρι, πουλώντας και αγοράζοντας διάφορα είδη. Κάποια μέρα και σε ηλικία πάνω από 70 χρονών, ο Γεώργιος παρουσιάστηκε αυθόρμητα μπροστά στον κριτή και πέταξε μπροστά του το σαρίκι που φορούσε στο κεφάλι του και ομολόγησε τον Χριστό. Παρά τις κολακείες και τους φοβερισμούς, τη διαπόμπευση μέσα στους δρόμους και τα χτυπήματα με ξύλα και μαχαίρια, ο Γεώργιος παρέμεινε αμετάθετος, ομολογώντας την πίστη των πατέρων του. Τέλος, οδηγήθηκε από τους δημίους του στην τοποθεσία Παρμά-Καπού, όπου και έλαβε μαρτυρικό τέλος δι' αγχόνης. Ήταν 2 Ιανουαρίου 1770 μ.Χ. Ο δε Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, τοποθετεί το μαρτύριο του Ζώρζη το έτος 1777 μ.Χ.

Ὁ Μᾶρκος οὐκ ἤκουσε γηΐνων λόγων, Καὶ πρὶν λιπεῖν γῆν, ὦτα γῆθεν ἐξάγων. Ο Όσιος Μάρκος ο κωφός ήταν ασκητής και αφού έζησε ζωή όσια, απεβίωσε ειρηνικά.

  Νόσῳ παρῆλθε τὸν βίον Θεοδότη, Νόσων λυτῆρας ἡ τεκοῦσα τῷ βίῳ. Η Αγία Θεοδότη ήταν μητέρα των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού (βλέπε 1 Νοεμβρίου). Απεβίωσε ειρηνικά.

Ο Όσιος Σεραφείμ γεννήθηκε στο Κουρσκ της Ρωσίας στις 19 Ιουλίου 1759 μ.Χ. και ονομάσθηκε Πρόχορος. Οι γονείς του, Ισίδωρος και Αγάθη Μοσνίν, ήταν ευκατάστατοι έμποροι. Ο πατέρας του είχε εργοστάσια πλινθοποιίας και παράλληλα αναλάμβανε την ανέγερση πέτρινων οικοδομημάτων, ναών και σπιτιών. Κάποτε άρχισε να χτίζει στο Κουρσκ ένα ναό προς τιμήν του Οσίου Σεργίου του Ραντονέζ, του Θαυματουργού, αλλά ξαφνικά το 1762 μ.Χ., πεθαίνει, αφήνοντας στην σύζυγό του τη μέριμνα για την ολοκλήρωση του ναού. Ο Πρόχορος κληρονόμησε τις αρετές των γονέων του και ιδίως την ευσέβειά τους. Σε ηλικία δέκα ετών άρχισε να μαθαίνει με ζήλο τα ιερά γράμματα, αλλά αρρώστησε ξαφνικά βαριά χωρίς ελπίδα αναρρώσεως. Στην κρισιμότερη καμπή της ασθένειας είδε στον ύπνο του την Παναγία, η οποία υποσχέθηκε ότι θα τον επισκεφθεί και θα τον θεραπεύσει. Πράγματι, έτυχε μια μέρα να γίνεται λιτανεία και να περνά έξω από την οικία του μικρού άρρωστου παιδιού, η θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου. Τη στιγμή εκείνη έπιασε δυνατή ...

Ζωοῖ νεκρὸν βοῦν, αἰσχύνων Ζαμβρὴν Μάγον, Ὁ καὶ νεκρὸς ζῶν, Σίλβεστρος Ῥώμης Πάπας. Θυμὸν ἀποπνείει Σίλβεστρος δευτέρῃ ἠοῖ. Με τη Δυτική Εκκλησία έχουμε κοινούς αρκετούς Αγίους, μέχρι το χωρισμό της από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ένας απ' αυτούς είναι και ο Άγιος Σίλβεστρος, Πάπας Ρώμης. Ο Άγιος Σίλβεστρος ήταν γιος του Ρουφίνου, γεννημένος στη Ρώμη και από μικρή ηλικία εισχωρεί στους κόλπους της Εκκλησίας. Σε ηλικία τριάντα χρόνων χειροτονείται από τον Πάπα Μαρκελίνο· γίνεται Πάπας το 314 μ.Χ. και διαδέχεται τον Άγιο Μελχιάδη ή Μιλτιάδη (βλέπε 10 Απριλίου). Ενδιαφέρθηκε και πολέμησε πολύ την αίρεση του Αρείου και θέσπισε τους λειτουργικούς κανόνες για τον καθαγιασμό του μύρου του αγίου χρίσματος. Αλλά μεταξύ των καλύτερων έργων του Πάπα Σιλβέστρου, ξεχωρίζει το έργο της μέριμνας για τη βιοτική συντήρηση των φτωχότερων κληρικών και των μοναχών γυναικών, ώστε οι άνθρωποι αυτοί της πνευματικής διακονίας και προσευχής να μην αποσπώνται από το κυρίως έργο τους. Ο Άγιος Σίλβεστρος...

Στις 2 Ιανουαρίου 1966, απεβίωσε στις Σέρρες ο Αναστάσιος Γαλδέμης,. Γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1881, όπου και τελείωσε τις πρώτες του σπουδές στην Ζωσιμαία σχολή. Διορίσθηκε ως δάσκαλος στο νησάκι των Ιωαννίνων και στη συνέχεια παίρνοντας υποτροφία σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών.  Πρωτοδιορίσθηκε ως διευθυντής στο ημιγυμνάσιο της Δράμας και στη συνέχεια στα Μουδανιά της Προύσας και μετά το τέλος των Βαλκανικών πολέμων στην Αστική Σχολή Σερρών. Μετέπειτα διορίστηκε καθηγητής στο Γυμνάσιο Αρρένων Σερρών και Διευθυντής του Γυμνασίου Θηλέων, όπου και ολοκλήρωσε την εκπαιδευτική του σταδιοδρομία.  Κατά την παραμονή του στη Δράμα ο Αναστάσιος Γαλδέμης συνδέθηκε με τον μετέπειτα Εθνομάρτυρα Σμύρνης Χρυσόστομο (τότε Νεαπόλεως και Ζίχνης) και έλαβε μέρος στο Ελληνικό Κομιτάτο με συνέπεια να προκαλέσει εναντίον του το μίσος των Βουλγάρων.  Το 1916-17 σύρθηκε από τους Βουλγάρους όμηρος στη Βουλγαρία και στα 1941-42 συνελήφθη φυλακίστηκε και εξεδιώχθη από τη πόλη των ...

Στις 2 Ιανουαρίου 1935, οι «Άλκιμοι» των Σέρρών παρουσίασαν στο θέατρο «Κρόνιον» το έργο «Η καταστροφή των Σερρών». Το έργο, γραμμένο από τον έφεδρο αξιωματικό Ιωάννη Δρόσο, χαρακτηρίστηκε ως «εθνικοδραματικόν αριστούργημα». Η παράσταση αυτή είχε ιδιαίτερη σημασία, καθώς μέσα από το θέατρο αναδεικνυόταν η ιστορική μνήμη και οι τραγικές στιγμές της καταστροφής της πόλης, αναφερόμενη στα γεγονότα του 1913 κατά τη διάρκεια του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου. Φωτο αρχείου (Άλκιμοι στην Πρέβεζα μεταξύ 1936-1940. Φωτο από αρχείο Κ. Μπανιά.) Σώμα Ελλήνων Αλκίμων Το Σώμα Ελλήνων Αλκίμων ήταν μία ανεξάρτητη εθελοντική οργάνωση νεολαίας, με εμφανείς επιρροές από τον Προσκοπισμό, που ιδρύθηκε το 1923 στον Πειραιά από τον παλιό βαθμοφόρο του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων Αναστάσιο Μπάτα. Η αναγνώριση του Σώματος έγινε το 1924 με την υπ. αριθμόν 1544/1924 απόφαση του Πρωτοδικείου Πειραιώς. Η ίδρυση, συχνά αλλά λανθασμένα, αποδίδεται χρονικά στα έτη πριν τη Μικρασιατική εκστρατεία. Η σύγχυση οφείλεται στο γεγον...

Στις 2 Ιανουαρίου 1859, ο Γεώργιος Δ. Κανακάρης, υπηρετώντας ως Έλληνας Υποπρόξενος στις Σέρρες, ενημέρωσε με ικανοποίηση το Υπουργείο Εξωτερικών ότι είχε αναπτύξει φιλικές σχέσεις με τον Οθωμανό Διοικητή της πόλης. Αυτή η συνεργασία του έδωσε τη δυνατότητα να πληροφορηθεί εγκαίρως την εφαρμογή ενός νέου Δικαστικού κανονισμού, που περιλάμβανε 200 άρθρα. Η συγκεκριμένη εξέλιξη πιθανότατα ενίσχυσε τη θέση της ελληνικής κοινότητας στην περιοχή, επιτρέποντας καλύτερη κατανόηση και προσαρμογή στις αλλαγές της οθωμανικής διοίκησης.