ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Φωτό αρχείου  Στην αναγεννητική προσπάθεια των Σερραίων αμέσως μετά τον πόλεμο ο ΟΡΦΕΑΣ δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχος. Μετά τη διάλυση του συλλόγου κατά το διάστημα της κατοχής (1941-44), την απελευθέρωση (14.9.1944) και τον εμφύλιο που ακολουθεί, η διορισμένη Προσωρινή Διοίκηση συγκαλεί το Μάιο του 1947 Γενική Συνέλευση και εκλέγει το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο' Στις 22 Ιουνίου του 1947 πραγματοποιήθηκε η γενική συνέλευση του συλλόγου «Ορφέας» και εκλέχτηκε νέο Διοικητικό Συμβούλιο, το οποίο αποτελούνταν από τους εξής: Ορέστης. Καζαμίας (πρόεδρος) Σταύρος Τσιπουρίδης Δημ. Ζαχαριάδης Ι. Ουζούνης Δημ. Μικρούλης Αθ. Μητακίδης Γ. Καραλέμπας Ι. Μαλαμίδης Ν. Τσουραπτσής Γρ. Μάλαμας Π. Κεχαγιάς Χρ. Χρυσόγλου Ο Ορέστης Καζαμίας ήταν φαρμακοποιός. Γεννήθηκε στα Σέρρας το 1909 και πέθανε το 1965. Διετέλεσε πρόεδρος του ΟΡΦΕΑ το 1947-48 και 1955-6

Στις 22 Ιουνίου 1913, κατά τη διάρκεια του Β' Βαλκανικού Πολέμου, το επιτελείο της 11ης Βουλγαρικής στρατιάς εκτίμησε ότι η πόλη του Σιδηροκάστρου δεν ήταν πλέον ασφαλής για να διατηρήσει τη βάση του εκεί. Ως αποτέλεσμα, στις 5 το πρωί, το επιτελείο αποφάσισε να αναχωρήσει από το Σιδηρόκαστρο και να μετακινηθεί στο Πετρίτσι της Βουλγαρίας. 

Τάγμα του 20ού Πεζικού Συντάγματος, γνωστό ως τάγμα Γαργαλίδου, διέσχισε τη γέφυρα της Κομάργιανης για να φτάσει στην πόλη των Σερρών. Κατά τη διάρκεια της πορείας τους, ενεπλάκησαν με ένα βουλγάρικο τμήμα το οποίο έτρεψαν σε φυγή. Αμέσως μετά, η 7η Μεραρχία έλαβε διαταγή να αποσύρει όλα τα τμήματα από την απέναντι πλευρά του Στρυμόνα προς τις Σέρρες και να καταστρέψει τις γέφυρες. Το ελληνικό Τάγμα υπό την Διοίκηση του Ταγματάρχη Παναγιώτης Γαργαλίδη πολέμησε πρώτο κατά των Βουλγάρων στον τομέα της Νιγρίτας, από τις 20 μέχρι τις 25 Φεβρουαρίου 1913, αντιμετωπίζοντας τριπλάσιες Βουλγαρικές δυνάμεις με επιτυχία, παρακούοντας τις διαταγές του Γενικού Επιτελείου Στρατού για σύμπτυξη. Τότε ζητήθηκε από αξιωματικούς του Γενικού επιτελείου να τιμωρηθεί για την πρωτοβουλία του, αλλά ο αρχιστράτηγος -και Βασιλιάς τότε- Κωνσταντίνος Α' ανέστειλε τη διαδικασία εκφράζοντας την ευαρέσκεια του, συγχαίροντας το Γαργαλίδη για την ανδραγαθία που επέδειξε το Τάγμα του, ενώ τον παρασημοφόρησε με το

Η Μητρόπολη Σερρών πριν καεί  Στις 22 Ιουνίου 1913, στην πόλη των Σερρών όταν η πόλη βρισκόταν υπό Βουλγαρική κατοχή, οι κάτοικοι παρατήρησαν τη βιαστική αναχώρηση των Βουλγαρικών στρατευμάτων. Ταυτόχρονα, άρχισαν να διαδίδονται τα ευχάριστα νέα για τη συντριβή της Βουλγαρικής στρατιάς και την προσέγγιση των Ελληνικών στρατευμάτων. Ωστόσο, παρά τα θετικά νέα, συνέβη και μια φρικτή τραγωδία. Ο Βούλγαρος διευθυντής των φυλακών, πριν αναχωρήσει, διέταξε την εκτέλεση 17 από τους 50 κρατούμενους με λογχισμούς, 

Το απόσπασμα από το ημερολόγιο του Μητροπολίτη Σερρών Αποστόλου, της 22 Ιουνίου 1913, περιγράφει σκηνές πανικού και βιαστικής αναχώρησης. Ο Μητροπολίτης σημειώνει ότι κατά την αυγή παρατήρησε από τη Μητρόπολη μια ανάμεικτη ομάδα ανθρώπων και ζώων να φεύγουν εσπευσμένα προς την οδό του Νευροκόπου. Αναρωτιέται ποιος τους καταδιώκει, ενώ οι φύλακες στην είσοδο της Μητρόπολης παραμένουν σε εγρήγορση. Καθώς ο ήλιος δύει, οι πέντε στρατιώτες φύλακες εγκαταλείπουν τις θέσεις τους. Άμεσα γίνεται γνωστό ότι ο στρατηγός Ιβάνωφ, με το επιτελείο του και τα στρατεύματά του, είχαν αναχωρήσει την προηγούμενη νύχτα, αφήνοντας πίσω πολλά πράγματα λόγω της βιασύνης τους. «Περί την χαραυγήν εν τη οδώ του Νευροκόπου διακρίνεται εκ της Μητροπόλεως συμπεφυρμένος εσμός ανθρώπων και κτηνών, εσπευσμένως αναχωρούντων. Τις άρα γε ο καταδιώκων. Οι Κέρβεροι αγρύπνως τηρούσι την θύραν της Μητροπόλεως. Περί την δύσιν του ηλίου οι πέντε φύλακες στρατιώται εγκατέλιπον τας θέσεις αυτών. Ευθύς αμέσως εγνώσθη ότι ο στρατ

Ιουλιανήν και το ταύτης παιδίον, Ίουλον ανθούν άρτι πυρ καταφλέγει. Η Αγία Ιουλιανή και ο γιος της Σατορνίνος μαρτύρησαν δια πυρός. Επιδόθηκε σε έργα φιλανθρωπίας, ελεημοσύνης και αγαθοεργίας, καθημερινά και ακούραστα. Σύμφωνα με το Συναξάρι της, επισκεπτόταν τους φτωχούς, εμφύχωνε, παρηγορούσε, ενδυνάμωνε στην πίστη του Χριστού. Μαζί με τον υιό της, το Σατορνίνο, ομολογούσε Χριστό δημόσια, χωρίς να υπολογίζει τους ειδωλολάτρες, χωρίς να φοβάται τις συνέπειες. Συνελήφθη για τη δράση της αυτή, μαζί με τον υιό της. Παρά τις κολακείες και τις υποσχέσεις, η Αγία παρέμεινε ακλόνητη και σταθερή στην πίστη της. Τότε, οι δήμιοι, για να μην επιτρέψουν στην Ιουλιανή να τους ντροπιάσει, άναψαν μια μεγάλη φωτιά και έβαλαν μέσα στην Αγία και τον υιό της. Έτσι μαρτύρησαν, δια πυρός, οι δύο μάρτυρες του Χριστού.

  Ο άγιος ιεράρχης Γρηγόριος ο Διδάσκαλος γεννήθηκε σε μία ευλογημένη οικογένεια στο Βουκουρέστι, το έτος 1765 μ.Χ., παίρνοντας κατά τη βάπτισή του το όνομα Γεώργιος. Ο νεαρός Γεώργιος (Μινκουλέσκου) σπούδασε στις πιο φημισμένες σχολές της εποχής, όπως η ηγεμονική Ακαδημία του Αγίου Σάββα, αποκτώντας μία εξαιρετική μόρφωση και μία σοβαρή θεολογική κουλτούρα. Μετά το πέρας των σπουδών του, ανεχώρησε μαζί με άλλους δύο συμφοιτητές και φίλους για το μοναστήρι Νεάμτς, το οποίο τότε καθοδηγούνταν από το μέγα Παΐσιο Βελιτσκόφσκυ (βλέπε 15 Νοεμβρίου). Το έτος 1790 μ.Χ. εκάρη μοναχός με το όνομα Γρηγόριος και όντας γνώστης της λατινικής και ελληνικής γλώσσας, έκανε υπακοή και μετέφρασε μερικά συγγράμματα των αγίων πατέρων. Μετά από μερικά χρόνια μαζί με το φίλο του, μοναχό Γερόντιο, στάλθηκε στο Βουκουρέστι, όπου του ενεπιστεύθη η φροντίδα της βιβλιοθήκης της μητροπόλεως. Από εδώ, ανεχώρησε αργότερα για το Άγιον Όρος, ασκητεύοντας για κάποιο καιρό στην περιοχή Καλαμιτσίου της Ιεράς Μεγίστης Μο

Δούλος σύναθλος τω συνάθλω Δεσπότη, Άμφω δε δούλοι του Θεού τετμημένοι.    Οι Άγιοι Ζήνων και Ζηνάς έζησαν στις αρχές του 4ου μ.Χ. αιώνα. Και ο μεν Ζήνων ήταν πλούσιος χριστιανός (καταγόταν από τη Φιλαδέλφεια της Αραβίας), όχι μόνο σε χρήμα, αλλά και σε ευσέβεια. Ο δε Ζηνάς ήταν υπηρέτης του Ζήνωνα, και τους συνέδεε περισσότερο αδελφική αγάπη, όπως όλα τα μέλη της Εκκλησίας.  Ο Ζήνων, φλεγόμενος από τον πόθο να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στη διάδοση του Ευαγγελίου, διαμοίρασε όλα του τα υπάρχοντα στους φτωχούς, και χάρισε την ελευθερία σ' όλους τους δούλους του. Απ' αυτούς όμως ο Ζηνάς, αρνήθηκε ν' αφήσει τον πρώην κύριό του και τον παρακάλεσε να μείνει κοντά του. Ο Ζήνων δέχτηκε να τον κρατήσει, σα φίλο και αδελφό εν Χριστώ. Το 303 μ.Χ. στη Φιλαδέλφεια της Αραβίας, ο έπαρχος Μάξιμος κήρυξε διωγμό κατά των χριστιανών. Τότε ο Ζήνων παρουσιάστηκε μπροστά του και αγωνίστηκε να του καταδείξει τη ματαιότητα των αγώνων του κατά της χριστιανικής αλήθειας. Ο έπαρχος, αντί άλλης απάντησ

Κέραμος, Εὐσέβιε Μάρτυς Κυρίου, Εὐθὺς δὲ καὶ στέφανος ἐν τῇ σῇ κάρᾳ. Εἰκάδι δευτερίῃ κεφαλὴν θλάσαν Εὐσεβίοιο. Ο Άγιος Ευσέβιος, έζησε στους ταραγμένους χρόνους που η Εκκλησία υπέφερε από τις κακοδοξίες του Αρείου. Αυτοκράτορας την εποχή εκείνη ήταν ο γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, Κωνστάντιος, ο οποίος υποστήριζε τη δυσεβή αυτή αίρεση και κατεδίωξε σκληρά όσους έφεραν αντιρρήσεις και αντιστάθηκαν στις προθέσεις του. Ο Άγιος, ο οποίος ήταν επίσκοπος Σαμοσάτων διώχθηκε, υπέμεινε όμως με θαυμαστή καρτερία όλες τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες με την ελπίδα ότι η Ορθοδοξία θα εξέλθει στο τέλος νικήτρια. Όταν πέθανε ο αιρετικός και λαομίσητος Κωνστάντιος τον διαδέχθηκε στον αυτοκρατορικό θρόνο ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, ο οποίος θέλησε να επαναφέρει τη λατρεία των ειδώλων. Ο Ιουλιανός εξαπέλυσε φοβερότερους διωγμούς κατά των χριστιανών. Τότε νέες διώξεις άρχισαν για τον Ευσέβιο πολύ χειρότερες από τις προηγούμενες. όμως ο Άγιος παρέμεινε το ίδιο ακλόνητος. Τα ίδια συνέβησαν και με τον αυτοκ