ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Φωτό αρχείου  Στην αναγεννητική προσπάθεια των Σερραίων αμέσως μετά τον πόλεμο ο ΟΡΦΕΑΣ δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχος. Μετά τη διάλυση του συλλόγου κατά το διάστημα της κατοχής (1941-44), την απελευθέρωση (14.9.1944) και τον εμφύλιο που ακολουθεί, η διορισμένη Προσωρινή Διοίκηση συγκαλεί το Μάιο του 1947 Γενική Συνέλευση και εκλέγει το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο' Στις 22 Ιουνίου του 1947 πραγματοποιήθηκε η γενική συνέλευση του συλλόγου «Ορφέας» και εκλέχτηκε νέο Διοικητικό Συμβούλιο, το οποίο αποτελούνταν από τους εξής: Ορέστης. Καζαμίας (πρόεδρος) Σταύρος Τσιπουρίδης Δημ. Ζαχαριάδης Ι. Ουζούνης Δημ. Μικρούλης Αθ. Μητακίδης Γ. Καραλέμπας Ι. Μαλαμίδης Ν. Τσουραπτσής Γρ. Μάλαμας Π. Κεχαγιάς Χρ. Χρυσόγλου Ο Ορέστης Καζαμίας ήταν φαρμακοποιός. Γεννήθηκε στα Σέρρας το 1909 και πέθανε το 1965. Διετέλεσε πρόεδρος του ΟΡΦΕΑ το 1947-48 και 1955-6

Στις 22 Ιουνίου 1913, κατά τη διάρκεια του Β' Βαλκανικού Πολέμου, το επιτελείο της 11ης Βουλγαρικής στρατιάς εκτίμησε ότι η πόλη του Σιδηροκάστρου δεν ήταν πλέον ασφαλής για να διατηρήσει τη βάση του εκεί. Ως αποτέλεσμα, στις 5 το πρωί, το επιτελείο αποφάσισε να αναχωρήσει από το Σιδηρόκαστρο και να μετακινηθεί στο Πετρίτσι της Βουλγαρίας. 

Τάγμα του 20ού Πεζικού Συντάγματος, γνωστό ως τάγμα Γαργαλίδου, διέσχισε τη γέφυρα της Κομάργιανης για να φτάσει στην πόλη των Σερρών. Κατά τη διάρκεια της πορείας τους, ενεπλάκησαν με ένα βουλγάρικο τμήμα το οποίο έτρεψαν σε φυγή. Αμέσως μετά, η 7η Μεραρχία έλαβε διαταγή να αποσύρει όλα τα τμήματα από την απέναντι πλευρά του Στρυμόνα προς τις Σέρρες και να καταστρέψει τις γέφυρες. Το ελληνικό Τάγμα υπό την Διοίκηση του Ταγματάρχη Παναγιώτης Γαργαλίδη πολέμησε πρώτο κατά των Βουλγάρων στον τομέα της Νιγρίτας, από τις 20 μέχρι τις 25 Φεβρουαρίου 1913, αντιμετωπίζοντας τριπλάσιες Βουλγαρικές δυνάμεις με επιτυχία, παρακούοντας τις διαταγές του Γενικού Επιτελείου Στρατού για σύμπτυξη. Τότε ζητήθηκε από αξιωματικούς του Γενικού επιτελείου να τιμωρηθεί για την πρωτοβουλία του, αλλά ο αρχιστράτηγος -και Βασιλιάς τότε- Κωνσταντίνος Α' ανέστειλε τη διαδικασία εκφράζοντας την ευαρέσκεια του, συγχαίροντας το Γαργαλίδη για την ανδραγαθία που επέδειξε το Τάγμα του, ενώ τον παρασημοφόρησε με το

Η Μητρόπολη Σερρών πριν καεί  Στις 22 Ιουνίου 1913, στην πόλη των Σερρών όταν η πόλη βρισκόταν υπό Βουλγαρική κατοχή, οι κάτοικοι παρατήρησαν τη βιαστική αναχώρηση των Βουλγαρικών στρατευμάτων. Ταυτόχρονα, άρχισαν να διαδίδονται τα ευχάριστα νέα για τη συντριβή της Βουλγαρικής στρατιάς και την προσέγγιση των Ελληνικών στρατευμάτων. Ωστόσο, παρά τα θετικά νέα, συνέβη και μια φρικτή τραγωδία. Ο Βούλγαρος διευθυντής των φυλακών, πριν αναχωρήσει, διέταξε την εκτέλεση 17 από τους 50 κρατούμενους με λογχισμούς, 

Το απόσπασμα από το ημερολόγιο του Μητροπολίτη Σερρών Αποστόλου, της 22 Ιουνίου 1913, περιγράφει σκηνές πανικού και βιαστικής αναχώρησης. Ο Μητροπολίτης σημειώνει ότι κατά την αυγή παρατήρησε από τη Μητρόπολη μια ανάμεικτη ομάδα ανθρώπων και ζώων να φεύγουν εσπευσμένα προς την οδό του Νευροκόπου. Αναρωτιέται ποιος τους καταδιώκει, ενώ οι φύλακες στην είσοδο της Μητρόπολης παραμένουν σε εγρήγορση. Καθώς ο ήλιος δύει, οι πέντε στρατιώτες φύλακες εγκαταλείπουν τις θέσεις τους. Άμεσα γίνεται γνωστό ότι ο στρατηγός Ιβάνωφ, με το επιτελείο του και τα στρατεύματά του, είχαν αναχωρήσει την προηγούμενη νύχτα, αφήνοντας πίσω πολλά πράγματα λόγω της βιασύνης τους. «Περί την χαραυγήν εν τη οδώ του Νευροκόπου διακρίνεται εκ της Μητροπόλεως συμπεφυρμένος εσμός ανθρώπων και κτηνών, εσπευσμένως αναχωρούντων. Τις άρα γε ο καταδιώκων. Οι Κέρβεροι αγρύπνως τηρούσι την θύραν της Μητροπόλεως. Περί την δύσιν του ηλίου οι πέντε φύλακες στρατιώται εγκατέλιπον τας θέσεις αυτών. Ευθύς αμέσως εγνώσθη ότι ο στρατ