ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Στις 23 Αυγούστου 1931, διεξήχθη ο αγώνας ποδοσφαίρου στο Σιδηρόκαστρο, μεταξύ των ομάδων Άρης Σιδηροκάστρου και Ηρακλη Σερρών, με τελικό αποτέλεσμα 1 - 1. Η εφημερίδα Μακεδονία έγραψε στις    24/8/1931 : Σιδηρόκαστρο, 23 - Σήμερα, στο γήπεδο του Άρεως και υπό την διαιτησία του κ. Δούσκα, πραγματοποιήθηκε ο τελικός αγώνας πρωταθλήματος μεταξύ των ομάδων «Άρης» Σιδηροκάστρου και «Ηρακλής» Σερρών. Μετά από έναν πεισματώδη αγώνα, οι ομάδες αναδείχθηκαν ισόπαλες, πετυχαίνοντας από ένα τέρμα η κάθε μία. Ενώ αναφέρθηκε πιο αναλυτικά στο παιχνίδι στις    28/8/1931 : Σιδηρόκαστρον, (από τον ανταποκριτή μας). Έφτασε επιτέλους η πολυπόθητη μέρα, την οποία οι πολλοί φίλαθλοί μας ανέμεναν με ψυχική ανυπομονησία για να δουν την αγαπητή τους ομάδα, τώρα πλήρης, να διεκδικεί τη νίκη από τους αντιπάλους. Η απολύτως απροσδόκητη ήττα της ομάδας μας από τον Ηρακλή Σερρών με σκορ 2-0 στην πρώτη συνάντηση, έκανε τους φιλάθλους να αναλογιστούν αν έπρεπε να ελπίζουν σε νίκη στη δεύτερη συνάντηση. Με τα διάφο

Στις 23 Αυγούστου 1912, ο ανταποκριτής της εφημερίδας ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ανέφερε διάφορα περιστατικά που αποτυπώνουν την τραγική κατάσταση που επικρατούσε στην περιοχή του Σιδηροκάστρου και της Ηράκλειας.  Η ανταπόκρισή του εκδόθηκε από την εφημερίδα στις 25 Αυγούστου και ανέφερε τα παρακάτω: Χάλια φρικτά στον καζά Δεμίρ Ισσαρίου Ρεπορτάζ από τον ανταποκριτή μας, Δεμίρ Ισσαρίον, 23 Αυγούστου 1912 Ο καζάς Δεμίρ Ισσαρίου, μέχρι πρόσφατα εντελώς ήσυχος, έχει δυστυχώς μετατραπεί τις τελευταίες εβδομάδες σε κέντρο ληστρικών συμμοριών, των οποίων οι πράξεις μπορούν να συγκροτήσουν ολόκληρη ιστορία πραξικοπημάτων. Αν πούμε ότι πλέον δεν υπάρχει ασφάλεια ζωής και περιουσίας, λέμε την αλήθεια, αφού πραγματικά η κατάσταση έχει γίνει επικίνδυνη. Έχει παραλύσει κάθε εμπορική δραστηριότητα και ζωή, καθώς οι έμποροι προτιμούν να λιμοκτονήσουν παρά να κινηθούν και να μην επιστρέψουν ζωντανοί στα σπίτια τους. Η εμπορική κίνηση μεταξύ Σερρών-Τζουμαγιᾶς-Δεμίρ Ισσαρίου-Πετρίτσας-Μελενίκου έχει τελείως νεκρωθε

Στις 23 Αυγούστου 1964, αναλαμβάνει τα καθήκοντα του Δημάρχου Σερρών ο Ανδρέας Ανδρέο υ, μετά από την συνεδρίαση στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου, όπου οι 25 εκλεγμένοι σύμβουλοι συγκεντρώθηκαν για να εκλέξουν το νέο δήμαρχο.  Η εκλογική διαδικασία είχε διεξαχθεί την Κυριακή 5 Ιουλίου 1964, και το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας αυτής καθόρισε τη μελλοντική διοίκηση του δήμου. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης, οι σύμβουλοι έδωσαν τις ψήφους τους και τελικά, με 12 ψήφους, ο Ανδρέας Ανδρέου αναδείχθηκε δήμαρχος. Ο Ανδρέου υποστηριζόταν από την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (Ε.Δ.Α.), το μεγαλύτερο αριστερό κόμμα της εποχής, το οποίο είχε σημαντική επιρροή στον πολιτικό χάρτη της μεταπολεμικής Ελλάδας. Αντίπαλοί του στην ψηφοφορία ήταν ο Σταυρίδης, που έλαβε 8 ψήφους, και ο Χορταράς, οι οποίοι ανήκαν στον χώρο του Κέντρου. Επιπλέον, 5 σύμβουλοι επέλεξαν να ψηφίσουν λευκό. Ο Ανδρέας Ανδρέου παρέμεινε στην θέση αυτήν ως τις 20 Ιουλίου 1967, ενώ την θέση την παρέλαβε από τον Νικόλαο Μουταφτσή.

Στις 23 Αυγούστου 1940, ο Κωνσταντίνος Μπόνης ανέλαβε τα καθήκοντά του ως ο νέος νομάρχης Σερρών σε μια περίοδο που η Ελλάδα βρισκόταν σε κρίσιμη καμπή, Παρέμεινε στην θέση αυτή μέχρι την 21η Ιουνίου του 1941, ενώ παρέλαβε την θέση από τον Κωνσταντίνο Καλτεζιώτη. Ο Μπόνης γεννήθηκε το 1905 στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας και ακολούθησε μια εντυπωσιακή ακαδημαϊκή πορεία. Αφού ολοκλήρωσε τη θεολογική του εκπαίδευση στην Αθήνα, συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Βυζαντινολογία και Εκκλησιαστική Φιλολογία σε διακεκριμένα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Οι σπουδές του αυτές τον ανέδειξαν ως έναν από τους πιο σημαντικούς θεολόγους της εποχής του. Η ανάληψη της θέσης του νομάρχη το 1940, σε μια περίοδο γεμάτη προκλήσεις λόγω των διεθνών εξελίξεων και της επερχόμενης σύγκρουσης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν μια σημαντική στροφή στην καριέρα του. Η θέση αυτή απαιτούσε ισχυρές διοικητικές ικανότητες και ευθύνη, δεδομένων των δύσκολων συνθηκών που επικρατούσαν στη χώρα. Παράλληλα με τη διοικητικ

Στις 23 Αυγούστου 1938, στον θερινό κινηματογράφο "Έσπερο" των Σερρών προβλήθηκαν δύο ταινίες. Η πρώτη ταινία ήταν η "Olympia" (Οι Ολυμπιακοί αγώνες του Βερολίνου), ένα ντοκιμαντέρ που κατέγραφε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, οι οποίοι είχαν λάβει χώρα στο Βερολίνο.  Εξώφυλλο του DVD Ολυμπία (φιλμ 1938) Οι Αγώνες αυτοί είναι ιστορικά σημαντικοί, τόσο για τις αθλητικές τους επιδόσεις όσο και για τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκαν προπαγανδιστικά από το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας. Riefenstahl und Goebbels bei Besprechungen zum Olympia-Film. Ολυμπία (ταινία 1938)  (γερμανικά: Olympia) είναι ένα ντοκιμαντέρ, χωρισμένο σε δύο μέρη, της Λένι Ρίφενσταλ, που παρουσιάζει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 που έλαβαν μέρος στο Βερολίνο την εποχή της ναζιστικής Γερμανίας. Πλοκή Το ντοκιμαντέρ αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία βασίζονται κατά ένα μεγάλο μέρος στους αγώνες, είναι όμως ανεξάρτητα, και έχουν διαφορετικό σκοπό το καθένα. Μέρος πρώτο: Η γιορτή των εθνών Το πρώτο

Στις 23 Αυγούστου 1931, σημειώθηκε ένα σημαντικό τεχνικό επίτευγμα στη Βόρεια Ελλάδα με την καθέλκυση της βυθοκόρου «AHINO», ενός από τους τρεις βυθοκόρους της εταιρείας Monks-Ulen στη λίμνη του Αχινού. Οι βυθοκόροι αυτοί ήταν κρίσιμοι για τη διάνοιξη των στενών της Αμφίπολης και της κοίτης του ποταμού Στρυμόνα, καθώς και για την αποστράγγιση της περιοχής, βελτιώνοντας τις υδάτινες οδούς και τις αγροτικές εκτάσεις. Η διαδικασία ήταν ιδιαίτερα σύνθετη και περιλάμβανε τη μεταφορά των βυθοκόρων μέσω μιας ειδικά κατασκευασμένης σιδηροδρομικής γραμμής πλάτους 1.435 μέτρων. Η γραμμή αυτή ξεκινούσε από τον σιδηροδρομικό σταθμό του χωριού Χρυσό και κατέληγε στη λίμνη του Αχινού, κοντά στο χωριό Πεθελινός, όπου είχαν στηθεί τα εργοτάξια και οι κατασκηνώσεις του εργατικού και υπαλληλικού προσωπικού της εταιρείας. Η  λίμνη του Αχινού. Η  διαδικασία ολοκληρώθηκε το 1936 και οι νέες γαίες μοιράστηκαν μέσω κλήρου σε ακτήμονες. 

Φωτό αρχείου: Επιγραφή του Αγίου Γεωργίου Χουμνικού Στις 23 Αυγούστου 1907, μια συμμορία αποτελούμενη από 50 Βούλγαρους υπό την ηγεσία του Γκαϊντάνωφ εισέβαλε στο χωριό Χούμκος (Χουμνικό), το οποίο βρισκόταν στην τότε Οθωμανική Μακεδονία. Οι Έλληνες αντάρτες της περιοχής, ενήμεροι για την επίθεση, κατάφεραν να περικυκλώσουν τη βουλγαρική συμμορία και επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά. Στη μάχη που ακολούθησε, οι Έλληνες αντάρτες κατάφεραν να σκοτώσουν 15 από τους Βούλγαρους και να τραυματίσουν άλλους 10, αποτρέποντας έτσι περαιτέρω επιθέσεις και ενισχύοντας την άμυνα της περιοχής.  Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, το χωριό διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς φιλοξενούσε την έδρα του αρχηγείου της Νιγρίτας. Αλλά και ο ναός του χωριού, ο Άγιος Γεώργιος, ήταν βασικός στόχος των Βουλγάρων.  Ενώ το 1913 εξω από το Χουμνικό δόθηκε μια άνιση μάχη ανάμεσα στους Βουλγάρους και ένα λόχο ελληνικού στρατού, όπου οι Βούλγαροι υπερίσχυσαν και σκότωσαν όλους τους στρατιώτες, απειλώντας ότι θα έκαι

 Ο Άγιος Αντώνιος επίσκοπος Σάρδης είναι άγνωστος στους Συναξαριστές και τα Μηναία. Η μνήμη του αναφέρεται, μαζί με τον Μάρτυρα Λούππο, στον Σιναϊτικό Κώδικα 631. Ο Αντώνιος αυτός ήταν επί εποχής Νικολάου του Μυστικού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ο όποιος κατά τη δεύτερη πατριαρχία του (912-925), έστειλε στον Αντώνιο θερμή φιλική επιστολή, που αναδημοσίευσε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Σάρδεων Γερμανός στο Παράρτημα της μελέτης του, περί της Εκκλησίας των Σάρδεων σ. 106. Στον προαναφερθέντα Σιναϊτικό Κώδικα, υπάρχει κοινός Κανόνας Παρακλητικός στον Μάρτυρα Λούππο και τον Αντώνιο επίσκοπο Σάρδεων.

Τμηθεὶς μετέσχε νεκρικῶν ὁ Σιρμίου, Λουτρῶν σχεδίων αἱμάτων ποταμίων. Ο Άγιος Ειρηναίος ήταν επίσκοπος Σιρμίου, πρωτεύουσας της Παννονίας. Σαν ποιμενάρχης ήταν αγνός, δραστήριος, γεμάτος ειλικρινή αγάπη για το ποίμνιο του, το όποιο τόσο πολύ αγαπούσε, ώστε ήταν αποφασισμένος να δώσει και τη ζωή του γι' αυτό, σαν γνήσιος μιμητής του αρχιποιμένα Χριστού, που είπε: «ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ιωάννου, ι΄11). Δηλαδή, ο καλός ποιμένας παραδίδει τη ζωή του για να απομακρύνει κάθε κίνδυνο από τα πρόβατα του και για να υπερασπισθεί τη ζωή τους. Αργότερα, ο Ειρηναίος καταγγέλθηκε στον ηγεμόνα της πόλης ότι παρέσυρε στη θρησκεία του Ιησού ειδωλολάτρες. Τότε συνελήφθη και, όταν ο ηγεμόνας Πρόβος τον ρώτησε αν αληθεύει αυτό για το όποιο τον κατηγορούν, αυτός αντί άλλης απαντήσεως προσευχήθηκε μπροστά του. Ο ηγεμόνας αμέσως τον φυλάκισε και έπειτα, αφού τον μαστίγωσε, τον αποκεφάλισε και έριξε το κεφάλι του στον ποταμό Σαύο (288 μ.Χ.).

Δεν έχουμε πληροφορίες για το γεγονός της μετακομιδής του Ιερού λειψάνου του Οσίου Κασσιανού. Για τον Όσιο Κασσιανό βλέπε στις 2 Οκτωβρίου.

Επί των ημερών του μακαριστού Μητροπολίτη Γορτύνης και Αρκαδίας Τιμοθέου, κατά τη διαμόρφωση της αυλής της Ιεράς Μονής Παναγίας Καλυβιανής, δίπλα σχεδόν στον παλαιό Ιερό Ναό της, βρέθηκε ένας τάφος, από τον οποίο ξεχύθηκε ευωδία και βρέθηκαν και ιερά λείψανα. Ο Όσιος αποκαλύφθηκε σε πολλούς και φανέρωσε την καταγωγή του από το χωριό Δαφνές, όπου ήλθε και αφιερώθηκε στην Ιερά Μονή της Καλυβιανής. Έζησε βίο ασκητικό και έτυχε ο ίδιος θαύματος από την Παναγία. Μεταξύ των θαυμάτων πού έκαμε ο Όσιος ήταν και στη γυναίκα τού αγά από τα Καλύβια, με αποτέλεσμα να βαπτισθούν όλα τα μέλη της οικογένειάς του χριστιανοί. Κτίστηκε Ναός προς τιμήν του από τον αοίδιμο Μητροπολίτη Τιμόθεο, τον οποίο εγκαινίασε ο Σεβ. Μητροπολίτης Γορτύνης και Αρκαδίας Μακάριος, μετά των Οσιομαρτύρων και λοιπών Οσίων της Ιεράς Μονής, στις 29 Σεπτεμβρίου 2012 μ.Χ. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε. Θεράπων θερμότατος, τῆς Θεοτόκου ὀφθείς, πιστῶς καθυπούργησας, τῇ εὐδοκίᾳ αὐτῆς, Χαράλαμπες Ὅσιε. Ὅ

Καλλίνικος μένουσαν ἡδονὴν μένων, Πρὸς τὴν τελευτὴν οὐκ ἀηδῶς ἦν ἔχων. Πρόκειται για τον Πατριάρχη Καλλίνικο τον Α', που διαδέχτηκε τον Παύλο τον Γ'. Ήταν προηγουμένως πρεσβύτερος της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, και σκευοφύλακας του ναού των Βλαχερνών. Ο Καλλίνικος ο Α', είχε μεγάλα πλεονεκτήματα λόγου και ήθους, και γι αυτόν ο Εφραίμιος λέει ότι ήταν «ανήρ λόγω βίω τε και καλώς εμπρέπων». Στα χρόνια όμως της πατριαρχίας του βασίλευε ένας ασύνετος αυτοκράτορας ο Ιουστινιανός ο Β'. Αυτός λοιπόν, για να κάνει μια πολυτελή βρύση κοντά στ' ανάκτορα του, διάλεξε σαν τόπο το χώρο που βρισκόταν ο ναός της Θεοτόκου και απαίτησε από τον Καλλίνικο, να δώσει ευχή να γκρεμίσουν τον ναό! Ο Καλλίνικος απάντησε ότι, η Εκκλησία έχει ευχές για την ανέγερση ναών και όχι για τον κρημνισμό. Στην πίεση όμως του αυτοκράτορα, ο Καλλίνικος ξεφώνησε: «Ας είναι δόξα εις σε Χριστέ μου, ότι πάντοτε ανέχεσαι και υπομένεις». Ήταν δηλαδή μια ευχή εις βάρος του αυτοκράτορα. Πράγματι το 695 μ.Χ.

Σπεύδει λιπεῖν γῆν ἐκ ξίφους Εἰρηναῖος. Ἐρωτιᾷ γὰρ τῶ πρὸς οὐρανοὺς πόθῳ. Άγιος Ειρηναίος επίσκοπος Λουγδούνου Ο Άγιος Ειρηναίος, έζησε στα χρόνια του βασιλιά Μάρκου Αυρηλίου (160 μ.Χ.). (Πιθανόν να γεννήθηκε στη Σμύρνη, περί το 140 μ.Χ., διότι σε κάποιο από τα συγγράμματα του, Έλεγχος 3,3 λέει, ότι παιδί ακόμα γνώρισε τον επίσκοπο Σμύρνης Πολύκαρπο (βλέπε 23 Φεβρουαρίου). Ποιου δάσκαλου όμως μαθητής υπήρξε και πώς μπήκε στον ιερό κλήρο δεν γνωρίζουμε). Ήταν διάδοχος των αγίων αποστόλων και έκανε επίσκοπος της πόλης Λουγδούνου (σημερινής Λυών) της Γαλλίας (μετά τον μαρτυρικό θάνατο του προκατόχου του Ποθεινού). Αυτός όπως λένε, συνέγραψε πολλά συγγράμματα κυρίως δογματικά. Και μ' αυτά στήριξε πολλούς χριστιανούς στην ορθή πίστη, και τους γλίτωσε από τις πλάνες των διαφόρων αιρέσεων. Τέλος, αποκεφαλίστηκε και αυτός από τον βασιλιά Σεβήρο, το έτος 202 μ.Χ., παίρνοντας έτσι το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου. Άγιος Πόθεινος επίσκοπος Λουγδούνου Ο Άγιος Πόθεινος υπήρξε επίσκοπος Λουγδού

Ὑπῆρχε Λοῦππος δοῦλος, ἐκ δὲ τοῦ ξίφους Ἐλεύθερος προσῆλθε τῷ Χριστῷ φίλος. Εἰκάδι ἐν τριτάτῃ πέφνε Λοῦππον φασγάνου ἀκμή. Ο Άγιος Λούπος από τη Νόβα (Sfântul Lup στα ρουμανικά) είναι Δάκος ή Ρωμαίος Άγιος που ήταν για ένα διάστημα υπηρέτης του Αγίου Δημητρίου από τη Θεσσαλονίκη. Εορτάζει στις 23 Αυγούστου Στον Παρισινό Κώδικα 1617 αναγράφεται ότι, ο μάρτυρας αυτός ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό μπροστά στον ειδωλολάτρη άρχοντα, ο όποιος με διάφορες κολακείες προσπάθησε να τον πείσει να θυσιάσει στα είδωλα. Αλλά επειδή δεν τα κατάφερε τον βασάνισε με τον πιο φρικιαστικό τρόπο και στο τέλος τον αποκεφάλισε. Ο Λούπος ζούσε στο Novae, ένα ρωμαϊκό φρούριο στην κοιλάδα του Δούναβη, σήμερα τη βουλγαρική πόλη Svishtov. Ο Λούπος έζησε στα τέλη του 3ου αιώνα και στις αρχές του 4ου αιώνα. Ήταν σύγχρονος με τους Ρωμαίους χριστιανούς μάρτυρες Μοντάνου και Αναστασίας από το Σίρμιο. Ο Λούπος ήταν πιστός υπηρέτης του μάρτυρα Δημητρίου της Θεσσαλονίκης (26 Οκτωβρίου). Ήταν παρών στο θάνατο του κυρίου

Στις 23 Αυγούστου η Εκκλησία μας εορτάζει την απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, δηλ. το κλείσιμο του εορτασμού της (κάθε γιορτή έχει την "απόδοσή" της, μερικές μέρες αργότερα - το Πάσχα "αποδίδεται" 40 μέρες αργότερα, την παραμονή της Αναλήψεως, που "φεύγει το Χριστός ανέστη"). Ο λαός μας, κάνοντας όμορφα την Παναγία έναν από τους δικούς του ανθρώπους και αποδίδοντας στην εκκλησιαστική εορτή ό,τι γίνεται στην εκδημία (την κοίμηση) κάθε χριστιανού, θεωρεί αυτή την ημέρα ως "τα εννιάμερα της Παναγίας" (ενώ "τα σαράντα της Παναγίας" είναι της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας, 24 Σεπτ.) και την έχει μετατρέψει σε ανεξάρτητη εορτή (ενώ κανονικά δεν είναι), με πολλές εκκλησίες της Θεοτόκου να πανηγυρίζουν αυτή την ημέρα και όχι τις 15 Αυγούστου. Τη σημερινή λοιπόν ημέρα - που είναι πλέον μια αγαπημένη γιορτή του λαού μας,  πανηγυρίζουν μεταξύ άλλων: Σύναξη της Παναγιάς του Μαλίκη Σύναξη της Παναγίας του Χάρου Σύναξη της Παναγίας της Εννιαμερίτισ

  Στις 23 Αυγούστου 1956, όπως αναφέρει η εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, σημειώθηκε μια πρωτοφανής σύγκρουση μεταξύ περίπου 70 πελαργών, που αποτέλεσε ένα σπάνιο θέαμα για τους κατοίκους του  Νέου Σκοπού Σερρώνς. Σύμφωνα με πληροφορίες από την περιοχή, οι πελαργοί πετούσαν πάνω από το χωριό και για λίγο φάνηκε ότι θα απομακρύνονταν. Ξαφνικά, όμως, ξεκίνησε μια σκληρή αλληλομαχία, η οποία συνοδεύτηκε από δυνατούς θορύβους και διάφορες εντυπωσιακές σκηνές. Μετά από μια πεντάωρη «εκεχειρία», οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν το απόγευμα, ακόμη πιο έντονες, με αποτέλεσμα να πέσουν νεκροί 12 πελαργοί και 10 τραυματισμένοι. Οι τραυματισμένοι πελαργοί περισυνελέγησαν από τους χωρικούς και μεταφέρθηκαν σε διάφορα σπίτια. Σύμφωνα με όσους γνωρίζουν, οι μάχες μεταξύ πελαργών συμβαίνουν όταν ένα νεαρό ζευγάρι από αυτούς παραβιάζει ξένη φωλιά. Είχαμε διαβάσει πριν κάποια χρόνια την ιστορία αυτήν σε ένα βιβλίο, μια ιστορία μιας γιαγιάς που στα μάτια μας έμοιαζε παραμύθι. Αλλά να που τελικά το παραμύθι ήτα αληθινό.