ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

  Στις 23 Ιουνίου 1966, εγιναν αρχαιρεσίες στη συντεχνία παντοπωλών Σιδηροκάστρου «Ο Ερμής» για την ανάδειξη της νέας διοίκησης της περιόδου 1966-67.  Εξελέγησαν οι Δημήτριος Μεσιτίδης πρόεδρος, Μιχαήλ Σούρβος αντιπρόεδρος, Αρσένιος Άρσος γενικός γραμματέας, Αθανάσιος Σιάσος ταμίας, και Παναγιώτης Ελευθεριάδης, Νικόλαος Καλαϊτζής και Παναγιώτης Δημητρίου σύμβουλοι.  Η εξελεγκτική επιτροπή αποτελούνταν από τους κ.κ. Ηλία Μαντζουρίδη, Χρήστο Ζαρούλια και Ιωάννη Στεργίου. Παράλληλα ανακοινώθηκε πως η αναβληθείσα χοροεσπερίδα της ένωσης επαγγελματιών και βιοτεχνών Σιδηροκάστρου θα γινόταν την Κυριακή στο εξοχικό κέντρο «Παράδεισος», όπως και έγινε. ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΝ, 23.– Γενομένων ἀρ χαιρεσιών εἰς τὴν συντεχνίαν παντοπωλών Σιδηροκάστρου «Ο Ερμής» διά την ανά δειξιν της νέας διοικήσεως τῆς περιόδου 1966-67 ἐξελέγησαν οἱ Δημήτριος Μεσιτί- δης πρόεδρος, Μιχαήλ Σούρβος ἀντιπρόε δρος. ᾿Αρσένιος Άρσος γενικός γραμματεὺς, ᾿Αθανάσιος Σιάσος ταμίας, καὶ Παναγιώτης Ελευθεριάδης, Νικόλαος Καλαϊ τζὴς καὶ

Η εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ» το 1948 δημοσίευσε ότι η Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Σερρών ζήτησε μέσω τηλεγραφήματος προς την Κυβέρνηση τα εξής: Η τιμή ασφαλείας του σίτου να μην είναι κατώτερη των 3.000 δραχμών ανά οκά. Να μην αφαιρεθούν τα δελτία άρτου από τους σιτοπαραγωγούς. Να θεσπιστεί η αυτασφάλεια των παραγωγών και των μηχανημάτων. Να σταλούν στις αγροτικές περιοχές χημικές ουσίες για την πρόληψη καταστροφών από εμπρησμούς. Φύλλο: 23/6/1948, Σελίδα: 4

Στην Αθήνα πραγματοποιήθηκαν οι τελικοί προκριματικών αγώνων στίβου για την επιλογή των αθλητών που θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Άμστερνταμ το 1928. Ανάμεσα στους διαγωνιζόμενους, ο Σερραίος αθλητής Μπεκιάρης θεωρούταν το φαβορί για να θριαμβεύσει. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του αγώνα, δύο χιλιόμετρα πριν από τον τερματισμό και ενώ ήταν πρώτος, εγκατέλειψε χωρίς κανένα εμφανή λόγο. Η ξαφνική εγκατάλειψη του Μπεκιάρη προκάλεσε έκπληξη και απογοήτευση, καθώς όλοι τον περίμεναν να κερδίσει τον αγώνα. Παρά το γεγονός ότι οι λόγοι για την εγκατάλειψή του δεν είναι γνωστοί, τέτοια περιστατικά μπορούν να αποδοθούν σε διάφορους παράγοντες όπως ψυχολογική πίεση, αιφνίδιες αδιαθεσίες ή άλλες απρόβλεπτες καταστάσεις που μπορεί να επηρεάσουν έναν αθλητή κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ο Αθανάσιος Μπεκιάρης είναι ένας από τους κορυφαίους αθλητές στην ιστορία του Σερραϊκού αθλητισμού. Ο Αθανάσιος Μπεκιάρης  γεννήθηκε το 1904 στη Βέργη Σερρών και από πολύ μικρή ηλικία  έδειξε τι

Στις 23 Ιουνίου 1913, Βούλγαροι στρατιώτες εισέβαλαν στη Μονή Εικοσιφοίνισσας, υποχρεώνοντας όλους κάποιους μοναχούς να εγκαταλείψουν το μοναστήρι και να μεταβούν στη Δράμα, ενώ άλλους τους κράτησαν όμηρους. Ορισμένοι από τους μοναχούς δεν άντεξαν τις συνθήκες και πέθαναν στη φυλακή. Όσοι μοναχοί επιβίωσαν στην ομηρία, επέστρεψαν στις 10 Οκτωβρίου 1918, μετά την ήττα των Βουλγάρων και Γερμανών. Μονή Εικοσιφοίνισσας, πριν τον Β' ΠΠ Η σύληση των κειμηλίων από τον κατοχικό βουλγαρικό στρατό Κατά τη Β΄ Βουλγαρική Κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας οι δολοφονίες και οι βιαιότητες που διέπραττε ο βουλγαρικός κατοχικός στρατός ήταν πολλές. Ανάμεσα σε αυτές ήταν και η δολοφονία, του γέροντος μοναχού Μακαρίου, προηγουμένου της Μονής, που σφαγιάσθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1916. Τη Μεγάλη Δευτέρα 27 Μαρτίου 1917, στρατιώτες του βουλγαρικού κατοχικού στρατού με επικεφαλής τον Βούλγαρο κομιτατζή Πανίτσα, εισήλθαν στη Μονή και αφού βιαιοπράγησαν κατά των μοναχών, άρπαξαν τα περισσότερα κειμήλια και τα

“Εξωτερική φωτογράφιση της Ιεράς Μονής τιμίου Ιωάννη Προδρόμου στα Σέρρας, το 1917. Τη φωτογραφία τράβηξε βούλγαρος στρατιώτης λίγο πριν τη λεηλασία της Μονής από ένα πλήθος συναδέλφων του.” Αρχείο Βασίλη Τζανακάρη  Στις 23 Ιουνίου 1917, ο Βούλγαρος υπολοχαγός Πετρώφ, επικεφαλής τριάντα στρατιωτών, κατέλαβε το μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου. Αυτή η κατάληψη εντάσσεται στο πλαίσιο της βουλγαρικής στρατιωτικής κατοχής και των προσπαθειών για εδραίωση του ελέγχου στην Ανατολική Μακεδονία.  Η σύληση των κειμηλίων από τους Βούλγαρους Το 1917 η βιβλιοθήκη της Μονής λεηλατήθηκε από τους Βούλγαρους, οι οποίοι έστειλαν στη Βουλγαρία 24 Ευαγγέλια, 200 σπάνια χειρόγραφα σε χαρτί, 1500 παλιά βιβλία, και πολλά πολύτιμα ιερά αντικείμενα. Οι Βούλγαροι απέσπασαν παράνομα όχι μόνο τα κειμήλια της Μονής Τιμίου Προδρόμου Σερρών, αλλά και πλήθος έτερων ελληνικών κειμηλίων από τη Μονή Παναγίας Εικοσιφοινίσσης της Μητροπόλεως Δράμας, τη Μονή Παναγίας Καλαμούς Ξάνθης και τη Μονή Παναγίας Αρχαγγελιώτισσας Ξάν

Πριν την μάχη της Βέτρινας Κατά τη διάρκεια του Β' Βαλκανικού Πολέμου, στις 23 Ιουνίου 1913, η 1η Ελληνική Μεραρχία υπό τη διοίκηση του στρατηγού Εμμανουήλ Μανουσογιαννάκη έφθασε στο χωριό Καγιαλή (κοντά στη σημερινή γέφυρα του φράγματος της Κερκίνης). Η συγκεκριμένη κίνηση ήταν μέρος των στρατιωτικών επιχειρήσεων που στόχευαν στον εντοπισμό και την καταστροφή του βουλγαρικού στρατού του στρατηγού Σαράφωφ, μετά από διαταγή που πήρε την ίδια ημέρα στις 6.30 μ.μ. από το Γενικό Στρατηγείο για να κινηθεί εναντίον του βουλγαρικού στρατού, δείχνοντας την αποφασιστικότητα των ελληνικών δυνάμεων να ελέγξουν την περιοχή.

Στις 23 Ιουνίου του 1913, τη διοίκηση της πόλης των Σερρών ανέλαβε ο Μητροπολίτης Απόστολος. Μετά την ανάληψη της διοίκησης, αποφάσισε να ιδρύσει πολιτοφυλακή για την προστασία και την ασφάλεια της πόλης. Για να υλοποιήσει αυτό το έργο, ανέθεσε την ευθύνη στον Τούρκο ταγματάρχη Αγιάκ Μπέη και στον πρόεδρο του Σωματείου Σερραίων Καπνεργατών, Δημοσθένη Μέλφο. Ο Μητροπολίτης κάλεσε όλους όσοι μπορούσαν να φέρουν όπλα να ενταχθούν στη δύναμη της πολιτοφυλακής, ενισχύοντας έτσι την άμυνα και την τάξη στην πόλη.

Το απόσπασμα από το ημερολόγιο του Μητροπολίτη Σερρών Αποστόλου της Κυριακής, στις  23 Ιουνίου 1913, αναφέρεται στην κατάσταση που επικρατούσε στην πόλη των Σερρών εκείνη την εποχή. Από τα λόγια του Μητροπολίτη προκύπτουν τα εξής σημεία: Η πόλη των Σερρών έμοιαζε με νεκρόπολη, καθώς δεν υπήρχε καθόλου κίνηση στους δρόμους. Αυτό δείχνει την έντονη ανησυχία και την αίσθηση εγκατάλειψης που επικρατούσε. Ο Μητροπολίτης αναφέρει ότι οι διοικητές Βούλκωβ και Χαμαμτζήεβ, μαζί με όλο το προσωπικό, την αστυνομία και τη χωροφυλακή, είχαν δραπετεύσει τη νύχτα. Συνεπώς, δεν υπήρχε καμία εξουσία στην πόλη. Πολλοί πολίτες αντιλήφθηκαν ότι υπήρχε μεγάλος κίνδυνος για την πόλη. Οι περισσότεροι από αυτούς άρχισαν να ετοιμάζονται για άμυνα εναντίον των Βουλγάρων στρατιωτών, κομιτατζήδων και χωρικών που αναμένονταν να έρθουν από το βορρά με σκοπό τις δολοφονίες και τις λεηλασίες. Αυτές οι πληροφορίες παρέχουν μια εικόνα της απελπισμένης προσπάθειας των κατοίκων να προετοιμαστούν για την επικείμενη επίθεσ

Ο Όσιος Νικήτας ο Θηβαίος ήταν γόνος της Επτάπυλης πόλεως των Θηβαίων. Σε ηλικία δέκα έξι ετών γίνεται μοναχός προσελκύοντας κοντά του και άλλους ασκητές οι οποίοι μαγνητίσθηκαν από την πνευματική φυσιογνωμία του και την ηθική του καθαρότητα. Αξιώθηκε του θαυματουργικού χαρίσματος ενώ ανεπαύθη εν Κυρίω πλήρης ημερών. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Ἑκ παιδός τῷ Κυρίῳ ῆκολούθησας Ὃσιε, διά προσευχῆς, ἀγρυπνίας καί παντοίας ἀσκῆσεως, τηρῶν αὐτοῦ προθῦμως ἐντολάς, διό καὶ θεῖον Σχῆμα εἰληφώς, τῷ φωτί περιελούεσο αισθητῶς, Θεόδωρός σε ὡς εἶδε. Δόξα τῷ σε δοξάσαντι Χριστῷ, δόκα τῷ τε θαυμαστώσαντι, δόκα Νικήτα ἐκ Θηβῶν, τῷ σε πρέσβυν θεῖον δείξαντι.

Ποιμένες δέκα ἀθλήσαντες ἀρτίως, Ἐχθροῦ καθεῖλον ὑψαύχενον κακίαν, Σὺν τούτοις δέ γε Ἱερεῖς τε καὶ ἄλλοι, Βασιλείας ἔτυχον τῆς αἰωνίου. Στις 23 Ιουνίου 1821 μ.Χ. έγινε Σύνοδος στη Μητρόπολη της Κρήτης, στο ναό του Αγίου Μηνά κατά την οποία ο Επίσκοπος Κρήτης άρχισε να διαβάζει ένα γράμμα απεσταλμένο από το βεζύρη. Οι εχθροί καιροφυλακτούντες, όρμησαν στο ναό και φόνευσαν τους Αρχιερείς, δεκαεπτά ιερείς και πέντε αγιορείτες πατέρες από τη μονή Βατοπαιδίου, που είχαν προσκομίσει στο Μέγα Κάστρο για προσκύνηση κατά της επιδημίας της πανώλης τίμια λείψανα και την Αγία Ζώνη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Επίσης φόνευσαν ως τριακόσιους παρευρεθέντες Χριστιανούς. Από εκεί διασπαρέντες στην πόλη εδίωκαν τους λοιπούς Χριστιανούς φονεύοντες ανηλεώς όσους απαντούσαν στους δρόμους, όπου συνάντησαν και τον Επίσκοπο Λάμπης Ιερόθεο, τον οποίο φόνευσαν μετά του διακόνου του. Την επομένη μέρα στο χωριό Επάνω Φουρνή, όπου ήταν η έδρα της Επισκοπής Πέτρας, ετυφεκίσθηκε ο Αρχιερεύς αυτής Ιωακείμ έξω από τον ιερό

Eις τον Eυστόχιον. Ένθους υπάρχων Eυστόχιε προς ξίφος, Oίμαι στοχάζη ποίον έσται σοι στέφος. Eις τον Γάιον. Θείοις Γάιος θυρεοίς πεφραγμένος, Ψυχήν άτμητος τω ξίφει τμηθείς μένει. Eις την Λολλίαν. Xριστώ προσήλθες Λολλία διά ξίφους, Φύκει βαφείσα νυμφικώς σων αιμάτων. Eις την Πρόβην. Eξ αυχένος χέουσα κρουνούς αιμάτων, Xαίρουσά μοι πρόβαινε προς Θεόν Πρόβη. Eις τον Oυρβανόν. Tμηθείς τράχηλον Mάρτυς Oυρβανέ ξίφει, Aφυπτιάζεις ως σπαραχθέν αρνίον. Οι Άγιοι Ευστόχιος ο Πρεσβύτερος, Γάϊος (ή Γαϊανός) ο ανεψιός του, και τα παιδιά αυτού Λολλία (ή Λουλώ), Πρόβη και Ουρβανός (ή Ουρβάσιος) κατάγονταν από την πόλη των Οϋσάδων και υπήρξαν στα χρόνια των βασιλέων Μαξιμιανού και Αγρίππα κατά το έτος 300 μ.Χ. Ο Ευστόχιος στην αρχή ήταν ιερέας ειδώλων, αλλά όταν είδε το ανδρείο φρόνημα των χριστιανών μπροστά στα μαρτύρια, προσήλθε στον επίσκοπο Αντιοχείας Ευδόξιο, βαπτίστηκε χριστιανός και χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος. Κατόπιν πήγε στα Λύστρα της Λυκαονίας, όπου βρήκε τους συγγενείς του Γάϊο με τα τρία

Eις τον Aριστοκλήν. Aριστοκλής άριστος όντως οπλίτης, Πάντως γαρ ηρίστευσε τμηθείς την κάραν. Eις τον Δημητριανόν και Aθανάσιον. Aθανάσιος εύρεν αθανασίαν, Δημητριανώ συνθανών από ξίφους. Και οι τρεις Άγιοι ήταν Κύπριοι και έζησαν κατά τον διωγμό της Εκκλησίας επί Μαξιμιανού και Διοκλητιανού (245-310 μ.Χ.). Το 302 μ.Χ., ο Αριστοκλής, που καταγόταν από την Ταμασό, στην αρχή δεν θέλησε να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή του, διότι ήθελε να συνεχίσει την πνευματική οικοδομή των εν Χριστώ αδελφών του. Ανέβηκε λοιπόν σ' ένα βουνό και κρύφτηκε μέσα σε μια σπηλιά. Αλλά από 'κει μάθαινε, ότι στις πόλεις πολλοί πιστοί, έχυναν θαρραλέα το αίμα τους για την αγία πίστη του Χρίστου. Ο Αριστοκλής, έπειτα και από ένα όραμα που είδε, έκρινε ότι δεν του επιτρεπόταν, ως Ιερέας που ήταν, να βρίσκεται σε ασφάλεια, ενώ λαϊκοί, γυναίκες και παιδιά αψηφούσαν τα ξίφη και τη φωτιά, και πότιζαν με το αίμα τους το δένδρο του Ευαγγελίου. Έκανε λοιπόν τον σταυρό και κατέβηκε στη Σαλαμίνα της Κύπρου. Πήγε στο ναό τ

Πλησθεῖσα δεινῶν τραυμάτων ἐκ τυμμάτων, Πολλῶν μετέσχε στεμμάτων Ἀγριππῖνα. Εἰκάδι θεινομένη τριτάτῃ θάνεν Ἀγριππῖνα. Η Αγία Αγριππίνα, γεννήθηκε και μαρτύρησε στη Ρώμη. Από νεαρή ηλικία ανέπτυξε βαθύτατο χριστιανικό φρόνημα και αφοσιώθηκε στην υπηρεσία του Κυρίου και Λυτρωτού της. Για το λόγο αυτό διέθεσε όλη της την περιουσία για την ανακούφιση των πτωχών και τη θεραπεία των ασθενών. Για την αγάπη του ουράνιου Νυμφίου της, απέφυγε το γάμο και προτίμησε να γίνει νύμφη του Χριστού. Όσες δε φορές είχε ανάγκη, η εκκλησία της Ρώμης, η Αγριππίνα έτρεχε πρώτη να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες της. Όμως η Αγία δεν προσέφερε μόνο υλικά αγαθά αλλά και πνευματικά, διδάσκοντας την χριστιανική πίστη και οδηγώντας στο δρόμο της αλήθειας, πλήθη πλανημένων. Η θεάρεστη αυτή δράση της Αγρυππίνας δεν ήταν δυνατό να παραμείνει για πολύ καιρό κρυφή. Το 262 μ.Χ., την κατήγγειλαν στις αρχές, ως ανατροπέα της πατροπαράδοτης λατρείας των ειδώλων. Η Αγία αποδέχθηκε τις καταγγελίες και με περισσό θάρρος, ομ