ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Μια καταλυτική πληροφορία από το Σιδηρόκαστρο που οδήγησε στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον Ελληνικό Στρατό, 1912 Ολες οι χώρες, αν και σύμμαχες, είχαν επιστρατεύσει τους κατασκόπους τους, προσπάθουν να συλλέξουν χρήσιμες πληροφορίες για τις κινήσεις των στρατών.  Ο πράκτορας  Αθανάσιος (Θανάσης) Σουλιώτης, με το ψευδώνυμο Νικολαΐδη ς   μεταβαίνει στο Σιδηρόκαστρο, για να συναντήσει τον Βούλγαρο στρατηγό Τεοντόροφ.   Αθανάσιος Σουλιώτης-Νικολαΐδης Στην είσοδο, του στρατιωτικού νοσοκομείο, κάποιος τον φωνάζει στα ελληνικά και του αποκαλύπτει την πιο κρίσιμη πληροφορία του πολέμου. Τα λόγια του ήταν τα εξής: «Γνωρίζω οτι σπεύδουν προς Θεσσαλονίκη, οι Βούλγαροι.  Ειδοποίησε την Αθήνα». Φίλιππος Νίκογλου Την πολύτιμη πληροφορία, έδωσε ο γιατρός του Βουλγαρικού στρατού, Φίλιππος Νίκογλου, Έλληνας  γιατρός , αλλά με βουλγαρική υπηκοότητα. Ο Νίκογλου άκουσε στο νοσοκομείο, ότι ετοιμάζονταν η άμαξα του Βουλαλγαρου Τσάρου, για να μεταβεί στην Θεσσαλονίκη και ο στρατός καλπάζει χωρίς α

Στις 24 Οκτωβρίου 1929, σε έναν αγώνα ρεβάνς που πραγματοποιήθηκε στο Σιδηρόκαστρο, η ομάδα του «Άρεως» κατάφερε να επικρατήσει της ομάδας του «Ηρακλέους» με σκορ 2-1. Το καθοριστικό νικητήριο τέρμα για την ομάδα του Σιδηροκάστρου σημείωσε ο Δημήτριος Λιόλιος, χαρίζοντας τη νίκη στην τοπική ομάδα.

Οι νομαρχιακές εκλογές του 1994 στην Ελλάδα υπήρξαν οι πρώτες εκλογές, κατά τις οποίες ο λαός κλήθηκε να επιλέξει τα όργανα διοίκησης των νομαρχιών (έως τότε διορίζονταν από την εκάστοτε κυβέρνηση). Ο πρώτος γύρος διεξήχθη στις 16 Οκτωβρίου, παράλληλα με τις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές, και για την ανάδειξη ενός συνδυασμού ως νικητή απαιτείτο απόλυτη πλειοψηφία. Όπου αυτό δεν επετεύχθη, η εκλογή επαναλήφθηκε στις 23 Οκτωβρίου με τη συμμετοχή μόνο των δύο συνδυασμών που είχαν λάβει τις περισσότερες ψήφους. Οι αιρετοί ανέλαβαν καθήκοντα με την έναρξη του 1995. Τα αποτελέσματα κατέγραψαν τα εξής: Στις περισσότερες νομαρχίες υπερίσχυσαν οι υποψήφιοι νομάρχες που προέρχονταν και υποστηρίζονταν από το ΠΑΣΟΚ. Η ΝΔ δεν μπόρεσε να αναστρέψει την πτωτική τάση που είχε παρουσιάσει στις βουλευτικές του '93 και τις ευρωεκλογές του '94. Από τα μικρά κόμματα, η Πολιτική Άνοιξη και το ΚΚΕ επέλεξαν στις περισσότερες περιπτώσεις τη συγκρότηση αυτόνομων ψηφοδελτίων, χωρίς να δημιουργήσουν ιδ

Στις 23 Οκτωβρίου 1938, οι τοπικές εφημερίδες ανακοίνωσαν ότι σε αντικατάσταση «του αποχωρήσαντος καθηγητού του βιολιού από το Ωδείο Σερρών, Κασάρα», ο οποίος παραιτήθηκε, προσελήφθη ο καθηγητής Ιωαννίδης . Η αλλαγή αυτή στο διδακτικό προσωπικό του Ωδείου ήταν σημαντική για τους σπουδαστές και την καλλιτεχνική ζωή της πόλης, καθώς το βιολί αποτελεί ένα από τα κεντρικά όργανα της μουσικής εκπαίδευσης. Στις  19.10.35 ο  βιολονίστας Σωτ. Κασάρας ζήτησε εργασία. από το Ωδείο. και στις  24.10.35  έγινε η  πρόσληψη του με 2.500 δρχ. μηνιαίως Παραίτηση του καθ. βιολιού Σ. Κασάρα Το Ωδείο Σερρών, στην ουσία όμως τα Σέρρας, ευτύχησαν όσο λίγες πόλεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου του 20ού αι., να περιλαμβάνουν στο διδακτικό τους προσωπικό μερικές από τις περισσότερο λαμπρές προσωπικότητες της μουσικής της εποχής. Προσλήφθηκαν στην αρχή οι Αλέξανδρος Μπλενόβ, Γερμανός βιολονίστας, ως διευθυντής, και οι Γεώργιος Γεωργιάδης, Χρήστος Σταματίου. Αργότερα οι Σωτήριος Κασσάρας, Μαρί Ασικιάν, Μάριος Ιωαν

Στις 23 Οκτωβρίου 1933, στον κινηματογράφο " Κρόνιον" των Σερρών  προβλήθηκε η ταινία " La femme en homme " ( Μια γυναίκα αλλά γκρσόν) ,  La femme en homme, είναι μια γαλλική κωμική ταινία του 1932, σκηνοθετημένη από τον Augusto Genina και με πρωταγωνιστές τους Carmen Boni, Armand Bernard και André Dubosc. Η ταινία βασίστηκε σε ένα θεατρικό έργο του 1925 του Ugo Falena, το οποίο είχε προηγουμένως προσαρμοστεί στην βουβή ταινία του 1926 «Ο τελευταίος άρχοντας» και είχε επαναληφθεί το 1945 ως «Ο εικοστός δούκας». Τα σκηνικά της ταινίας σχεδιάστηκαν από τον καλλιτεχνικό διευθυντή Lazare Meerson. Συντελεστές Carmen Boni ως Claude Armand Bernard ως M. Gray André Dubosc ως Le duc de Bressy Françoise Rosay ως Princesse Marie Alex Bernard Pedro Elviro Bernard Koowost Victor Vina

 Στις 23 Οκτωβρίου 1932, στον κινηματογράφο "Κρόνιον" των Σρρών προβλήθηκε η ταινία με τίτλο "Η γυναίκα του δρόμου".

  Στις 23 Οκτωβρίου 1932, κυκλοφόρησε η εφημερίδα «Σερραϊκόν Βήμα» , η οποία ήταν «Εβδομαδιαία πολιτική εφημερίς φιλελευθέρων αρχών». Εκδότης, διευθυντής και προϊστάμενος του τυπογραφείου ήταν ο Νικόλαος Κυρπίδης , ενώ η αρχική της μορφή ήταν τετρασέλιδη με διαστάσεις 37 Χ 52 εκατοστά, οι οποίες αργότερα αυξήθηκαν σε 43 Χ 60 εκατοστά. Το τυπογραφείο της εφημερίδας βρισκόταν στην οδό Σμύρνης. Με την έκρηξη του κινήματος του 1935, η έκδοσή της ανεστάλη στο φύλλο αριθ. 125 στις 24 Φεβρουαρίου, και συνεχίστηκε με το φύλλο αριθ. 126 στις 2 Ιουνίου του ίδιου έτους. Στο φύλλο αριθ. 159 της 8ης Δεκεμβρίου 1935, ανέλαβε αρχισυντάκτης ο Δ. Γ. Λιανόπουλος. Από το φύλλο αριθ. 334, τα γραφεία και το τυπογραφείο μεταφέρθηκαν στην οδό Π. Τσαλδάρη. Την 1η Ιανουαρίου 1940, με το φύλλο αριθ. 398, ο Δ. Γ. Λιανόπουλος αποχώρησε από τη διεύθυνση της εφημερίδας, και τη θέση του ως ιδιοκτήτης-διευθυντής ανέλαβε και πάλι ο Νικόλαος Κυρπίδης, ενώ προϊστάμενος του τυπογραφείου έγινε ο Νικόλαος Α. Καμβουσιώρας.

Στις 23 Οκτωβρίου 1927, προβλήθηκε στις Σέρρες η ταινία "The Eagle" (Ο Μαύρος Αετός) The Eagle είναι μια αμερικανική βουβή δραματική ταινία του 1925, σε σκηνοθεσία του Clarence Brown, με πρωταγωνιστές τους Rudolph Valentino, Vilma Bánky, και Louise Dresser. Βασίζεται στο μυθιστόρημα του 1841 Dubrovsky του Alexander Pushkin, που εκδόθηκε μετά τον θάνατό του. Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός υπολοχαγού του ρωσικού στρατού, ο οποίος τραβά την προσοχή της αυτοκράτειρας Catherine II. Αφού απορρίπτει τις ερωτικές της προτάσεις και διαφεύγει, η αυτοκράτειρα διατάσσει την σύλληψή του, ζωντανό ή νεκρό. Όταν μαθαίνει ότι ο πατέρας του διώχθηκε και σκοτώθηκε, φορά μια μαύρη μάσκα και γίνεται παράνομος. Ο χαρακτήρας του Black Eagle δεν υπάρχει στο μυθιστόρημα και εμπνεύστηκε από την ερμηνεία του Douglas Fairbanks ως Zorro στην ταινία The Mark of Zorro. Πλοκή Ο Vladimir Dubrovsky (Valentino), υπολοχαγός της Αυτοκρατορικής Φρουράς του ρωσικού στρατού, τραβά την προσοχή της αυτοκράτειρας

Ο ο τουρκικός στρατός πρακτικά παρέδωσε αμαχητί το Δεμίρ Ισσάρ και τις Σέρρες στον προελαύνοντα βουλγαρικό.Έτσι περιέγραψε την προέλαση των Βουλγάρων η εφημερίδα Εστία στις 24 και 25 Οκτωβρίου. Στις 23 Οκτωβρίου 1912, κατά τη διάρκεια του Α' Βαλκανικού Πολέμου, οι βουλγαρικές δυνάμεις κατέλαβαν το Σιδηρόκαστρο, μια στρατηγικά σημαντική πόλη της Μακεδονίας. Εκείνη την εποχή, η πόλη είχε συνολικό πληθυσμό 4.650 κατοίκων, οι οποίοι προέρχονταν από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες: 3.000 Τούρκοι 1.000 Έλληνες 400 Ρωμνιόγυφτοι (μια ονομασία που συχνά χρησιμοποιούνταν για Ρομά ελληνικής καταγωγής) 200 Κιρκάσιοι 50 Βούλγαροι

Στις 23 Οκτωβρίου 1912, εννεαμελής επιτροπή με επικεφαλής τον βοηθό επίσκοπο του Μητροπολίτη Χριστουπόλεως, έναν μετέπειτα αναγνωρισμένο ως Άγιο, συναντήθηκε με την εμπροσθοφυλακή του βουλγαρικού στρατού. Η επιτροπή είχε σκοπό να διαπραγματευτεί τους όρους για την παράδοση της πόλης. Η βουλγαρική εμπροσθοφυλακή οδήγησε την επιτροπή ενώπιον του συνταγματάρχη Θεοδώρωφ, ο οποίος αποδέχθηκε τις προτάσεις τους. Στη συνέχεια, διέταξε τη συγκρότηση μιας δεκαμελούς διοικητικής επιτροπής για τη διαχείριση της πόλης έως την άφιξη του στρατού. Η επιτροπή αυτή αποτελούνταν από τρεις Έλληνες, τρεις Βούλγαρους, τρεις Τούρκους και έναν Έλληνα ως δήμαρχο, προσωρινά υπεύθυνο για τη διοίκηση της πόλης.

Στις 23 Οκτωβρίου 1813,γεννήθηκε η θυγατέρα του Εμμανουήλ Παπά Ευφροσύνη, ημέρα Πέμπτη ώρα πέντε της ημέρας, Η Ευφροσύνη είχε πεθάνει προ της έκρηξης της επαναστάσεως στη Μακεδονία.

Στις 23 Οκτωβρίου 1903, ο Ειρηναίος ο κατα κόσμον  Εμμανουήλ Παντολέοντο ς εκλέχθηκε μητροπολίτης Μελενίκου και Σιδηροκάστρου. Κατά τη διάρκεια της θητείας του (1903-1906), έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση του ελληνικού στοιχείου της περιοχής, καθώς εκείνη την εποχή η Μακεδονία και οι γύρω περιοχές ήταν κεντρικό πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ των Ελλήνων, των Βουλγάρων και των Οθωμανών. Η δράση του συνδέθηκε με τον Μακεδονικό Αγώνα, κατά τον οποίο στήριξε τις ελληνικές κοινότητες ενάντια στη βουλγαρική προπαγάνδα και τις επιθέσεις των κομιτατζήδων. Ο Ειρηναίος υπήρξε αφοσιωμένος στο ποιμαντικό του έργο, διατηρώντας την ενότητα των ελληνικών πληθυσμών της περιοχής

Στις 23 Οκτωβρίου 1811, γεννήθηκε ο Αλέξανδρος Παπάς, γιος του Εμμανουήλ Παπά, του εθνικού αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Γεννήθηκε ημέρα Δευτέρα στις τρεις τα ξημερώματα . Για τον Αλέξανδρο δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα εκτός από κάποια αναφορά του αδελφού του Κων/νου προς την Επιτροπή Αγώνος το 1865 που αναφέρονται οι θυσίες της οικογενείας του Εμμ. Παπά και που από τα 11 παιδιά του ήρωα ζούσαν την εποχή εκείνη μόνο τρία. Ο Κων/νος, η Ελένη και ο Αλέξανδρος στη νότια Ελλάδα.

Δεν υπάρχουν επαρκείς αγιολογικές πληροφορίες για τον Άγιο Ιάκωβο τον Δίκαιο, που καταγόταν από το Μποροβίτσι της περιοχής του Νόβγκοροντ, όπου και εργάσθηκε και έζησε κατά Θεόν. Τα ιερά λείψανά του βρέθηκαν την Τρίτη της Διακαινησίμου το 1540 μ.Χ.. Ο Άγιος Ιάκωβος ο Δίκαιος εορτάζει στις 22 Μαΐου (η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Αγίου εορτάζονται στις 23 Οκτωβρίου).

 Δυσί δρομεύσι παιδίοις δος τα στέφη, Oλύμπια δραμούσι του πυρός Λόγε. Τα Άγια Δύο Παιδιά μαρτύρησαν δια πυρός, που άναψαν στο έδαφος και τα εξανάγκασαν να τρέχουν μέσα σ' αυτή.

 Mονήν εγείρας ιεράν Nικηφόρος, Έσπευδεν είναι και βίον νικηφόρος. Για τον Όσιο αυτό, οι Συναξαριστές αναφέρουν ότι, «τὴν ἐν τῷ Χαρσιανῷ συστησάμενος Μονήν, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται». Δεν έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τον βίο του.

 Πέτρα σκεπασθείς Mωυσής Θεόν βλέπει, Kαι Πετρώνιος, εις άυλον στας πέτραν. Ο Όσιος Πετρώνιος ήταν μάλλον ασκητής της ερήμου, που απεβίωσε ειρηνικά.

Ἔρημον ἠγάπησας οἰκεῖν παμμάκαρ, Θεῷ ὁμιλεῖν καταμόνας τῷ μόνῳ. Όντως συ Mακάριος ου κλήσιν μόνον, Xριστόν προκρίνας ηδέων των του βίου. Η βιογραφία του Οσίου Μακαρίου από τους Συναξαριστές είναι πολύ μυθώδης και παράδοξη. Όπως φανερώνει και η προσωνυμία του, ήταν από τη Ρώμη, γιος κάποιου συγκλητικού άρχοντα, ονόματι Ιωάννου. Με τη βία των γονέων του ο Μακάριος παντρεύτηκε γυναίκα, την οποία άφησε τη νύχτα του γάμου. Περιπλανώμενος για μερικές ήμερες, βρήκε μια σπηλιά, μέσα στην οποία ζούσε μαζί με δύο λιοντάρια σε άγρια κατάσταση. Κάποτε τον ανακάλυψαν τρεις μοναχοί, που ονομάζονταν Σέργιος, Υγίνος και Θεόφιλος και μόναζαν στην Μονή του Aγίου Aσκληπιού, το οποίο βρισκόταν στην Mεσοποταμία της Συρίας. Από τότε ο Μακάριος έγινε γνωστός για την αυστηρή ασκητικότητά του και τις μεγάλες αρετές του, που απέκτησε απ' αυτή. Ο όσιος Μακάριος, σύμφωνα με τη διήγηση του Συναξαριστή, απεβίωσε ειρηνικά..

Εὗρες μεταστὰς τὴν παλαιὰν ἀξίαν, Ἰγνάτιε Πρόδρομε Ῥώμης τῆς Νέας. Ο Άγιος Ιγνάτιος έλαμψε με τον σταθερό χαρακτήρα του και με την ισχυρή μορφή του. Ήταν ο νεότερος γιος του βασιλιά Μιχαήλ Α' του Ραγκαβέ και της Προκοπίας, θυγατέρας του αυτοκράτορα Νικηφόρου του Α' και γεννήθηκε το 799 μ.Χ. Όταν ο Λέων ο Ε' κατέλαβε το θρόνο, έκλεισε τον Ιγνάτιο σε μοναστήρι. Το βασιλοπαίδι δέχτηκε ευχάριστα τη ζωή της ευσέβειας και της αρετής, και αφού αποδεσμεύτηκε τη ζωή των αυλών και των αυτοκρατόρων, προχειρίστηκε μοναχός. Προικισμένος μάλιστα και με άλλα χαρίσματα διέπρεψε σαν ηγούμενος της Μονής του Αρχαγγέλου, η οποία ονομαζόταν του Ανατέλλοντος, ενώ τώρα ονομάζεται του Σατύρου. Το έτος 846 μ.Χ., όταν βασίλισσα ήταν η Θεοδώρα, διαδέχτηκε στον πατριαρχικό θρόνο τον πατριάρχη Μεθόδιο τον Α' που είχε πεθάνει. Ο Ιγνάτιος έδειξε τον ισχυρό του χαρακτήρα, και στην περίπτωση που ο αδελφός της Θεοδώρας, Βάρδας, παράσυρε το γιο της βασιλέα Μιχαήλ Γ', να εξαναγκάσει τη μητέρα του και

Κληθεὶς ἀδελφὸς τοῦ Κατακρίτου ξύλῳ Θνῄσκεις δι' αὐτόν, παμμάκαρ, κρουσθεὶς ξύλῳ. Ἐσθλὸν Ἀδελφόθεον τριτάτῃ ξύλῳ εἰκάδι πλῆξαν. Η παράδοση αναφέρει ότι ήταν ένας από τους γιους του Ιωσήφ από άλλη γυναίκα, γι' αυτό ονομαζόταν αδελφός του Κυρίου. Η συγγενική του, όμως, σχέση με τον Κύριο δεν είναι ομόφωνα καθορισμένη. Αλλά το γεγονός είναι ότι ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος έγινε πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων και είναι αυτός που έγραψε την πρώτη Θεία Λειτουργία της χριστιανικής Εκκλησίας. Ο Ιάκωβος, λοιπόν, ποίμανε την Εκκλησία των Ιεροσολύμων με δικαιοσύνη, με γενναία στοργή και στερεότητα στην πίστη. Αυτό όμως, εξήγειρε τη μοχθηρία και την κακουργία των Ιουδαίων. Αφού τον έπιασαν, τον έριξαν πάνω από το πτερύγιο του Ναού, και ενώ ακόμα ήταν ζωντανός, τον αποτελείωσαν με άγριο κτύπημα ροπάλου στο κεφάλι. Έργο του Ιακώβου είναι και η Καθολική Επιστολή του στην Καινή Διαθήκη, στην οποία να τι μας συμβουλεύει, σχετικά με το πως πρέπει να χειριζόμαστε το λόγο του Θεού: «Γίνεσθε ποιηταὶ λόγου