ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Εφημερίδα Ριζοσπάστης, Φύλλο: 23/9/1933, Σελίδα: 4 Στις 23 Σεπτεμβρίου 1933, η κατάσταση στο Κατακονόζι Σερρών (Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, η βυζαντινή οικογένεια των Καντακουζηνών κατείχε κάποτε τη γη που τώρα ανήκει στη συνοικία) ήταν τρομακτική, όπως αναφέρει ο Ριζοσπάστης. Αν αφερέσουμε την ξεκάθαρη προπαγάνδα της εφημερίδας μπορούμε να εξάγουμε αρκετές πληροφορίες για την άσχημη κατάσταση που υπήρχε στο Κατακονόζι. Η εφημερίδα Ριζοσπάστης έγραψε : Στο Κατακονόζι Σερρών: Τρομακτική η Εξαθλίωση των Εργατών Η συνοικία Κατακονόζι βρίσκεται σε αξιοθρήνητη κατάσταση. Οι δρόμοι δεν υπάρχουν, καθώς ακόμη και μια μικρή βροχή τους κάνει αδιάβατους. Το καλοκαίρι, το νερό είναι ανύπαρκτο. Οι λίγες βρύσες που υπάρχουν τρέχουν μια φορά στις δέκα μέρες, και οι γυναίκες περιμένουν ώρες ολόκληρες για να πάρουν λίγο νερό, με τον δήμαρχο Τικόπουλο να μην επιλύει το πρόβλημα. Στην περιοχή κατοικούν πάνω από 150 οικογένειες εργατο-αγροτών. Πενήντα γεωργικές οικογένειες δεν έχουν καθόλου γη, ενώ άλ

Εφημερίδα Μακεδονία, Φύλλο: 24/9/1959, Σελίδα: 3 Στις 23 Σεπτεμβρίου  1959, σ το δημοτικό στάδιο της πόλης διεξήχθη το απόγευμα φιλικός ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ της «Δόξας» Δράμας και του «Απόλλωνα» Σερρών. Νικήτρια αναδείχθηκε η ομάδα του «Απόλλωνα» με σκορ 3-2 (ημίχρονο 2-2).   Την χρονιά εκείνη η Δόξα Δράμας είχε φτάσει στο τελικό του κυπέλλου Ελλάδος ποδοσφαίρου ανδρών 1958-59. Ο Απόλλων Σερρών είχε αποκλειστεί από την φάση των 32, χάνοντας από την Δόξα Δράμας με σκόρ 3-5. Το κύπελλο Ελλάδας 1959 κατέκτησε ο Ολυμπιακός, κερδίζοντας με 2-1 στον τελικό τη Δόξα Δράμας. Στη διοργάνωση υπήρξαν εκπλήξεις όπως ο αποκλεισμός του Φωστήρα στην Χαλκίδα από τον Ολυμπιακό Χαλκίδας, ο αποκλεισμός της Προοδευτικής στο Ναύπλιο από τον Πανναυπλιακό, ο αποκλεισμός του Ηρακλή στην Κατερίνη από τον Μέγα Αλέξανδρο, ο αποκλεισμός του Παναιγιαλείου στην Άρτα από τον Παναμβρακικό και ο αποκλεισμός του Απόλλωνα Καλαμαριάς στην Καβάλα από τους Φιλίππους Καβάλας. Έκληξη προκάλεσε επίσης και ο αποκλεισμός

  Εφημερίδα Σκριπ, Φύλλο: 24/9/1908, Σελίδα: 5 Στις 23 Σεπτεμβρίου 1908, το 3ο Σώμα Στρατού κινητοποιήθηκε και άρχισε να κατευθύνεται προς τα τουρκοβουλγαρικά σύνορα, καθώς ο πόλεμος μεταξύ Τουρκίας και Βουλγαρίας θεωρείται αναπόφευκτος. Η ένταση στην περιοχή κλιμακώθηκε, με τους Τούρκους να απαιτούν τιμωρία της Βουλγαρίας για την προκλητική της στάση. Την ίδια μέρα, μια ομάδα νεαρών από τις Σέρρες δέχτηκε επίθεση από Βούλγαρους χωρικούς, κοντά στο Γενή Μαχαλά, ενώ κυνηγούσαν. Ένας από τους Έλληνες τραυματίστηκε σοβαρά, γεγονός που προκάλεσε έντονη ανησυχία, ενώ διεξάγονται έρευνες από προξενικές αρχές. Την ίδια μέρα, ανακοινώθηκαν οι υποψήφιοι βουλευτές από το Κομιτάτο για τις εκλογές στη Θεσσαλονίκη. Στην καζά Θεσσαλονίκης, υποψήφιοι ήταν οι Ραχμή μπέης και Τζαβέτ μπέης (Οθωμανοί), Γ. Χωναίος και Γ. Άρτας (Έλληνες), Στογιάν Τιλκώφ (Βούλγαρος) και Εμμανουήλ Καράσσου (Εβραίος). Στην καζά Σερρών, υποψήφιοι ήταν οι Μιχάτ μπέης και Νασήμ μπέης (Οθωμανοί), Δημ. Τέρκας (Έλληνας) και Πασκαλώ

Στις 23 Σεπτεμβρίου 1997, πέθανε σε αυτοκινητικό ατύχημα η Σερραία μουσικός Έφη Χατζηδημητρίου , σε ηλικία 35 ετών.

Στις 23 Σεπτεμβρίου 1945, εκδόθηκε η εβδομαδιαία εφημερίδα "Εθνικός Παλμός" στη Νιγρίτα, με εκδότη τον Κωνσταντίνο Υφαντή και υπεύθυνο ύλης τον Μιχαήλ Μέγαλο.

Στις 23 Σεπτεμβρίου 1940, το βράδυ, ο Δημήτρης Μπόγρης μίλησε "Κρόνιον" των Σερρών για θέματα εθνικού περιεχομένου. Ο Δημήτρης Μπόγρης πέραν των άλλων, ήταν και συνεργάτης του Χρυσού Σήματος της Ε.Ο.Ν. Ο Μπόγρης δεν ήταν πρώτη φορά που βρέθηκε στο "Κρόνιον". Στις 11 Ιανουαρίου 1892, εδωσε την πρώτη του παράσταση στο «Κρόνιον» με το έργο «Καινούργια ζωή», ο «επίσημος θίασος» του σωματείου ηθοποιών «Καλλιτεχνική συνεργασία». Επικεφαλής της κίνησης ήταν ο γνωστός συγγραφέας Δημήτρης Μπόγρης. Ο Δημήτρης Μπόγρης (26 Δεκεμβρίου 1890 – 28 Ιουλίου 1964) ήταν Έλληνας θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και δημοσιογράφος, γνωστός για την ηθογραφική του γραφή. Γεννήθηκε στην Αθήνα και αρχικά σπούδασε φυσική στο Παρίσι. Εργάστηκε ως καθηγητής και δημοσιογράφος, και το 1921 έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο με το έργο "Ο ιατρός Μαυρίδης". Ανάμεσα στα σημαντικότερα έργα του είναι τα "Αρραβωνιάσματα", "Φουσκοθαλασσιές" και "Καινούργια ζωή". Συ

Στις 23 Σεπτεμβρίου 1937, οι θερινές κινηματογραφικές αίθουσες "Τιτάνια" και "Έσπερος" παρουσίαζαν δύο ενδιαφέρουσες ταινίες: το "Crime et Châtiment" (Έγκλημα και Τιμωρία) στον "Τιτάνια" και το "Lac aux dames" (Κοιτώνες κοριτσιών) στον "Έσπερο". Crime et Châtiment είναι μια γαλλική ταινία δράματος που κυκλοφόρησε το 1935, σκηνοθετημένη από τον Pierre Chenal και παραγωγή του Michel Kagansky, με πρωταγωνιστές τους Harry Baur, Pierre Blanchar και Madeleine Ozeray. Είναι μια μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Fyodor Dostoevsky, που δημοσιεύθηκε το 1866. Την ίδια χρονιά, γυρίστηκε και μια ξεχωριστή αμερικανική ταινία βασισμένη στο ίδιο έργο, με πρωταγωνιστή τον Peter Lorre. Τα σκηνικά της ταινίας σχεδιάστηκαν από τον καλλιτεχνικό διευθυντή Aimé Bazin. Ο Chenal απέρριψε τα αρχικά σχέδια του Bazin ως πολύ ρεαλιστικά και πιστά στην ιστορία, επιθυμώντας να δημιουργήσει μια πιο εξπρεσιονιστική ατμόσφαιρα για την ταινία. Κριτική υ

Στις 23 Σεπτεμβρίου 1934, προβλήθηκε στο κινηματογράφο «Κρόνιον» η ταινία "Hell Divers" (Τιτάνες του αέρος). Hell Divers είναι μια αμερικανική ασπρόμαυρη ταινία του 1932, προ-Κώδικα, από τη Metro-Goldwyn-Mayer, με πρωταγωνιστές τους Wallace Beery και Clark Gable, οι οποίοι υποδύονται δύο ανταγωνιζόμενους επικεφαλής ναυτικούς αξιωματικούς στην πρώιμη ναυτική αεροπορία. Η ταινία, που έγινε με τη συνεργασία του Πολεμικού Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών, περιλαμβάνει σημαντικό υλικό από τις πτητικές επιχειρήσεις του δεύτερου αεροπλανοφόρου του Ναυτικού, του USS Saratoga, με δραματικές σκηνές απογειώσεων και προσγειώσεων που γυρίστηκαν από τα βομβαρδιστικά Curtiss F8C-4 Helldiver, από τα οποία πήρε το όνομά της. Εννέα μήνες πριν την κυκλοφορία του «Hell Divers», ο Gable είχε εμφανιστεί σε μικρό υποστηρικτικό ρόλο σε άλλη ταινία του Beery, το «The Secret Six», τον Απρίλιο του 1931. Για τον Gable, το «Hell Divers» δεν ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, καθώς και πάλι ήταν καταχωρημένος κά

Φωτο αρχείου (Τραμ στη Βουλγαρία, 1917) Στις 23 Σεπτεμβρίου 1917, σκοτώθηκε ο Μακεδονομάχος Γεώργιος Σίμου στη Βουλγαρία, όταν παρασύρθηκε από τραμ.  Ο Γεώργιος Σίμου συμμετείχε στον αγώνα ως πράκτορας Β΄τάξεως. Επίσης ήταν Πρόεδρος του Πολιτικού Συλλόγου «Φίλιππος», πρώην «Ορφεύς».

Η παραγωγή σίτου στην Ελλάδα δεν ήταν επαρκής για να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού. Ο θεσμός της γεωργίας, που στηριζόταν σε παραδοσιακές μεθόδους, δεν είχε την ικανότητα να παράγει τα αναγκαία αποθέματα, ειδικά σε περιόδους κρίσης. Επίσης, οι εισαγωγές από χώρες όπως η Ρωσία, η Αυστροουγγαρία και η Βουλγαρία, οι οποίες ήταν παραδοσιακοί προμηθευτές σίτου, επηρεάστηκαν αρνητικά λόγω των πολεμικών συγκρούσεων. Η έλλειψη αλεύρου είχε σοβαρές κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις. Τα μαγαζιά έκλειναν, οι αρτοποιοί αντιμετώπιζαν ελλείψεις και οι τιμές εκτοξεύονταν στα ύψη. Οι πολίτες ανησυχούσαν για την καθημερινότητά τους, καθώς το ψωμί ήταν βασικό αγαθό. Παράλληλα, οι αρχές προσπαθούσαν να ελέγξουν την κατάσταση, προχωρώντας σε ρυθμίσεις τιμών και περιορισμούς στις εξαγωγές τροφίμων. Η ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση, επιχείρησε να λάβει μέτρα για την υποστήριξη της γεωργίας και της βιομηχανίας αλεύρου. Υιοθετήθηκαν πολιτικές που στοχεύουν στην αύξηση της π

Γεγονότα των Σερρών από την εφημερίδα Νέα Ελλάς, 23 Σεπτεμβρίου 1916 Στις  23 Σεπτεμβρίου 1916, η εφημερίδα Νέα Ελλάς έγραψε: ΣΕΡΡΑΙ, 23 Σεπτεμβρίου. Κατά τις αφηγήσεις του γιατρού κ. Δούμπα, του οποίου ο πατέρας πέθανε από μαρασμό, κλεισμένος στο σπίτι του και μη θέλοντας να αντικρίσει τους Βούλγαρους, οι Σέρρες εκκενώθηκαν από τους προδότες στις 9 Αυγούστου 1916. Παρά τις επιμονές παρακλήσεις του πληθυσμού να μην εγκαταλειφθεί η πόλη στα χέρια των Βουλγάρων, οι οπαδοί του εκπτώτου διαβεβαίωναν ότι οι Βούλγαροι έρχονται ως φίλοι και δεν θα βλάψουν κανέναν. Το βράδυ της αναχώρησης του ελληνικού στρατού, εισήλθε στην πόλη ένα μικρό απόσπασμα βουλγαρικού ιππικού. Η πόλη ήταν βυθισμένη στο πένθος. Όλα τα καταστήματα είχαν κλείσει και οι κάτοικοι είχαν αποσυρθεί στα σπίτια τους, κλείνοντας ερμητικά τα παράθυρα. Την επομένη, έφθασαν και άλλα βουλγαρικά στρατεύματα. Οι ήδη εγκατεστημένες βουλγαρικές αρχές με προκηρύξεις διέτασσαν τους κατοίκους να παραδώσουν τα σιτηρά και τα πλεονάζοντα ρούχ

Στις 23 Σεπτεμβρίου 1914, επανακυκλοφόρησε η εφημερίδα "ΣΕΡΡΑΙ", η οποία είχε διακόψει την κυκλοφορία της για τέσσερις μήνες. Ήταν η πρώτη εφημερίδα που κυκλοφόρησε μετά την απελευθέρωση των Σερρών και είχε εβδομαδιαία έκδοση με πολιτικό, κοινωνικό, και δικαστικό περιεχόμενο. Εκδότες της εφημερίδας ήταν οι Δ.Σ. Παπαντωνίου και Α.Π. Καράμπελας.

Ο Άγιος Αδωμνάν αναφέρετε και στην Σύναξη των εν Σκωτία διαλαμψάντων Αγίων Ο Άγιος Αδωμνάν της Ιόνας (Adomnán, Παλαιά Ιρλανδικά: [ˈaðəṽˌnaːn], Λατινικά: Adomnánus, Adomnanus· περ. 624 – 704), γνωστός επίσης ως Άγιος Ευνάν, ήταν ηγούμενος της Ιεράς Μονής της Ιόνας (679–704), αγιογράφος, κρατικός λειτουργός, κανονικός νομικός και άγιος. Ήταν ο συγγραφέας του Βίου του Κολούμπα (Λατινικά: Vita Columbae), που πιθανότατα γράφτηκε μεταξύ 697 και 700. Αυτή η βιογραφία είναι το πιο σημαντικό σωζόμενο έργο από την πρώιμη μεσαιωνική Σκωτία και αποτελεί πολύτιμη πηγή για τη γνώση μας για τους Πίκτες και μια ματιά στη ζωή στην Ιόνα και τον πρώιμο μεσαιωνικό γαελικό μοναχισμό. Ο Αδωμνάν ήταν ο δημιουργός του Νόμου του Αδωμνάν ή Νόμου των Αθώων (Λατινικά: Lex Innocentium). Επίσης, έγραψε τη μελέτη Περί των Αγίων Τόπων (Λατινικά: De Locis Sanctis), που είναι μια περιγραφή των μεγάλων χριστιανικών ιερών τόπων και κέντρων προσκυνήματος. Ο Αδωμνάν απέκτησε πολλές από τις πληροφορίες του από έναν Φράγκο ε

Ο Άγιος Γρηγόριος Καλαμαράς ήταν Μητροπολίτης Άργους και Ναυπλίου (1810 - 1821 μ.Χ.) και ανιψιός του προκατόχου του Γρηγορίου (1800 - 1810 μ.Χ.). Γεννήθηκε το 1769 μ.Χ. στην Αλαγονία Καλαμάτας. Χρημάτισε μητροπολίτης Ερυθρών και κατόπιν Πατρών (1780 - 1799 μ.Χ.). Υπό την ιδιότητα του «πρώην» εκλέχθηκε μητροπολίτης Ναυπλίου και Άργους (1810 μ.Χ.). Το έτος 1819 μ.Χ. μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία από τον Δανιήλ Παμπούκη, ηγούμενο της Μονής του Βράχου Νεμέας. Ο ίδιος δε, έκαμε Φιλικούς τους προκρίτους της επαρχίας του όπως τον Ιωάννη Ιατρού και τους αδελφούς Παπαλεξοπούλου στο Ναύπλιο, τον Ιωάννη Περούκα, τον Σταμάτη Αντωνόπουλο, τους αδελφούς Βλάσση στο Άργος, τον Ιερέα Γεώργιο Βελίνη στο Πλατανίτι, τον Θεοδόσιο Μπούσκο στο Τζαφέραγα, τον Γεώργιο Κακάνη στο Χώνικα, τον αρχιδιάκονό του Αθανάσιο Σολιώτη, τον Ιερέα παπα – Κωσταντή στον Αχλαδόκαμπο. Η προεπαναστατική εθνική δραστηριότητα του Γρηγορίου έγινε αντιληπτή από τους Τούρκους και γι' αυτό, με διαταγή του καϊμακάμη της Τρίπολης, κλ

 Εις τον Ιωάννην Ἔχθραν πλάνῃ θείς, καὶ σφαγείς, Ἰωάννης, Σφάττει τὸν ἐχθρόν, καὶ σὺν αὐτῷ τὴν πλάνην. Εις τον Πέτρον και Αντώνιον Ἀντώνιος καὶ Πέτρος, ὡς στερραὶ πέτραι, Πρὸς τάς μεληδὸν ἐκκοπὰς ἐκαρτέρουν. Οι Άγιοι Ιωάννης με τα δύο παιδιά του Πέτρο και Αντώνιο (ή Αντωνίνο) κατάγονταν από τις Συρακούσες της Σικελίας και υπήρξαν στα χρόνια του βασιλιά Βασιλείου του Μακεδόνα (867 μ.Χ.). Όταν κατέλαβαν την Σικελία οι Αγαρηνοί, τον Ιωάννη με τους γιους του πήραν αιχμάλωτους και τους μόρφωσαν σύμφωνα με τη δική τους θρησκεία. Όταν μεγάλωσαν όμως, δεν ξέχασαν τη θρησκεία που τους είχε διδάξει ο πατέρας τους και έτσι λάτρευαν κρυφά τον έναν και αληθινό Θεό. Όταν το έμαθε αυτό ο θηριώδης αρχηγός των Αγαρηνών Αβραχίμ, εξαγριωμένος, επειδή τους είχε δώσει και μεγάλα αξιώματα, τους συνέλαβε και τους βασάνισε με τον πιο βάρβαρο και φρικτό τρόπο. Τελικά αφού τους έκοψε όλα τα μέλη του σώματος τους, τα δύο παιδιά παρέδωσαν την αγία ψυχή τους στον Θεό. Ο δε πατέρας τους, παρέδωσε και αυτός ένδοξα τ

 Ὑπὲρ νυγέντος πρὶν μιᾷ λόγχῃ Λόγου, Λόγχαις νυγείς, ἤνεγκε διτταῖς Ἀνδρέας. Ο Άγιος Ανδρέας έζησε στα χρόνια του βασιλιά Βασιλείου του Μακεδόνα (867 μ.Χ.) και ήταν γέρων στην ηλικία. Συνελήφθη από τους Αγαρηνούς, οι όποιοι εκείνη την εποχή εξουσίαζαν όλη την Αφρική και είχαν φτάσει μέχρι τη Σικελία. Τον οδήγησαν μπροστά στον θηριώδη άρχοντα τους Αθραχίμ, στον όποιο μπροστά ο Άγιος ομολόγησε τον Χριστό με περίσσια τόλμη. Τότε ο άρχοντας αυτός τον φυλάκισε για πολλά χρόνια και επειδή έβλεπε ότι ο Ανδρέας επέμενε στην πίστη του, τον έβαλε μπροστά του σαν στόχο και καλπάζοντας το άλογο του τον χτύπησε θανάσιμα με το κοντάρι του. Κατόπιν τον αποκεφάλισε και έτσι ο Ανδρέας έλαβε ένδοξα το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.

Ο Άγιος αυτός νεομάρτυρας, γεννήθηκε στην Κόνιτσα της Ηπείρου, από γονείς Μουσουλμάνους. Ο πατέρας του ήταν Δερβίσης και Σέχης στο αξίωμα. Είκοσι χρονών, μπήκε και αυτός στο τάγμα των Δερβίσηδων. Αφού έκανε αρκετά χρόνια στα Ιωάννινα, πήγε στο Βραχώρι (Αγρίνιο) της Αιτωλίας, όπου κατοίκησε σ' ένα οίκημα, που ονομαζόταν Μουσελίμ σεράι. Ξαφνικά όμως, άρχισε να ζει σαν χριστιανός, πέταξε τα ενδύματα του Δερβίση και ντύθηκε χριστιανικά. Έπειτα πήγε στην Ιθάκη, όπου δέχτηκε το άγιο Βάπτισμα με το όνομα Ιωάννης. Όταν επανήλθε στην Αιτωλία, παντρεύτηκε στο χωριό Μαχαλάς και έκανε το επάγγελμα του αγροφύλακα. Ο πατέρας του όμως, έστειλε απεσταλμένους να τον μεταπείσουν, αλλά αυτός τους έδιωξε. Τότε συλλήφθηκε από τον Μουσελίμη του Βραχωρίου, στον όποιο ομολόγησε με θάρρος το χριστιανικό του όνομα και την αγάπη του στον Χριστό. Βασανίστηκε ανελέητα. Τελικά τον αποκεφάλισαν στις 23 Σεπτεμβρίου 1814 μ.Χ. Οι χριστιανοί παρέλαβαν το τίμιο λείψανο του και το έθαψαν σ' ένα αγρόκτημα στο Βραχώ

Τάς συγγόνους Ξανθίππην καὶ Πολυξένην, Χοροὶ συνοίκους λαμβάνουσιν Ἀγγέλων. Ἀξίως εἰλήφατε θεόθεν γέρα, ὁμαίμονες, Ξανθίππη καὶ Πολυξένη. Οι Οσίες Ξανθίππη και Πολυξένη ήταν Ισπανίδες αδελφές και έζησαν στα μέσα του πρώτου αιώνα μετά Χριστόν, όταν Καίσαρ ήταν ο Κλαύδιος ο Α’ (41-54 μ.Χ.). Η Ξανθίππη μαζί με το σύζυγο της Πρόβο, άρχοντος της χώρας, διδάχτηκε τη χριστιανική θρησκεία, και ήλθε σ' αυτή, από τον απόστολο Παύλο (βλ. Pωμ. ιε', 28). Η Πολυξένη ήταν παρθένος, προτού δε λάβη το άγιο βάπτισμα, είχε αρπαγή από κάποιον άνδρα ασελγή, αλλά η χάρις του Θεού την προστάτευσε και δεν του επέτρεψε να την διαφθείρη. Μεταβαίνοντας από τόπου εις τόπον άκουσε το κήρυγμα του αποστόλου Πέτρου και κατόπιν το κήρυγμα του αποστόλου Φιλίππου στην Ελλάδα. Τέλος, έγινε μαθήτρια του αποστόλου Ανδρέα, ο οποίος την έβάπτισε. Επανερχόμενη στην πατρίδα της, παρέλαβε μαζί της τον απόστολο Ονήσιμο και την συνοδοιπόρο των ταξιδιών της Ρεβέκκα, μαζί μέ την οποία είχε βαπτισθή. Και οι δύο αδελφές, εργά

Ποθοῦσα κάλλος ἡ Ῥαῒς Θεοῦ βλέπειν, Σαρκὸς τὸ κάλλος ἐκδίδωσι τῷ ξίφει. Η Αγία Ραΐς καταγόταν από την πόλη Βάταν (ή Τάμαν) της Αιγύπτου και ήταν θυγατέρα κάποιου Πέτρου και από 12χρονών έγινε μοναχή. Όταν κάποτε πήγε στην πηγή, μαζί με άλλες παρθένες, για να φέρει νερό, είδε πλήθος χριστιανών τους οποίους είχε δεμένους ο ηγεμόνας Λουκιανός. Τότε και αυτή πήγε και έσμιξε με το πλήθος αυτό. Ο δε δεσμοφύλακας, τη συμβούλεψε να απομακρυνθεί για να μη χάσει τη ζωή της μαζί με τους υπόλοιπους. Η δε Αγία Ραΐς όχι μόνο δεν έφυγε, αλλά με ευτολμία παρουσιάστηκε μπροστά στον ηγεμόνα, περιγέλασε τους θεούς του και τον έφτυσε κατάμουτρα, επειδή και αυτός ειρωνεύτηκε τον Χριστό. Αμέσως τότε τη βασάνισαν φρικτά και στο τέλος την αποκεφάλισαν, παίρνοντας έτσι το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.

O Nικόλαος πάντα πωλήσας κάτω, Eξηγόρασε Xριστόν άνω εκ ξίφους. «....Εγώ χριστιανός είμαι και τον Χριστό μου πιστεύω για αληθινό Θεό. Οι τιμές και τα οφίκια που μου τάζεις, δεν μου χρειάζονται. Εγώ τον Χριστό μου δεν αρνούμαι, τον Χριστό πιστεύω, για το όνομα του θα πεθάνω, Τούρκος δεν γίνομαι». Αυτή ήταν η δυναμική απάντηση του νεαρού Νικολάου στον κριτή, όταν με πλεκτάνη προσπάθησαν να τον εξισλαμίσουν. Ο Νικόλαος γεννήθηκε στο Καρπενήσι από γονείς ευσεβείς (ανήκε, κατά παράδοσιν σωζομένην προφορικώς μέχρι σήμερα, στην οικογένεια Καρανίκα), που φρόντισαν και για τη δική του ευσέβεια και μόρφωση. Σε ηλικία 15 χρονών βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη, υπηρετώντας στο παντοπωλείο του πατέρα του, στο Ταχτά Καλέ. Κάποιος κουρέας Τούρκος όμως, που του μάθαινε την Τούρκικη γλώσσα, του έδωσε να διαβάσει την Τούρκικη ομολογία πίστης, μπροστά σε μάρτυρες, χωρίς ο Νικόλαος να γνωρίζει τίποτα. Όταν του είπαν ότι γίνεται Τούρκος, ο Νικόλαος αμέσως ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. Η δυναμική απά