ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Στις 25 Ιουνίου 1913, το δεξιό τμήμα της στρατιάς, ακολουθώντας τη δυτική όχθη του ποταμού Στρυμόνα, έφθασε με την 6η Μεραρχία στο χωριό Λιβαδιά και με την 1η στο χωριό Θρακικό. H 7η Μεραρχία παρέμεινε στις θέσεις της, επιτηρώντας τη δυτική όχθη του Στρυμόνα από το χωριό Κουμαριά, μέχρι το χωριό Χείμαρρος.   Αφού οι δυνάμεις εντόπισαν τον εχθρό και πήραν θέσεις για νέα επίθεση, στις 23.00 της 25ης Ιουνίου, το Τμήμα Στρατιάς διέταξε προέλαση: «Τμήμα Στρατιάς: Προς τας 1 και 6 Μεραρχίας 1. Ο εχθρός κατέχει το χωρίον Βέτρινα. Εκατέρωθεν σιδηροδρομικής γεφύρας έχουσι τοποθετηθή περί τα 12-15 πυροβόλα. Κατεσκευάσθη ξυλίνη γέφυρα 500 μέτρα βορείως σιδηροδρομικής γεφύρας. Έτεραι εχθρικαί δυνάμεις ευρίσκονται εις Πούλιοβον246 και Ράδοβον. Το χωρίον Χατζή Μπέϊλίκ 247 , κατέχεται υπό ανταρτών. Η διάβασις Δεμίρ Καπού πιθανώς κατέχεται από εχθρικό Πεζικό δυνάμεως περίπου Τάγματος. 2. Αύριον το Τμήμα Στρατιάς θα εξακολουθήση την πορεία του προς Βέτριναν, όπως απωθήση τον εχθρόν εκείθεν του ποταμού.

Το απόσπασμα  από το ημερολόγιο του Μητροπολίτη Σερρών Αποστόλου, χρονολογημένο την Τρίτη, 25 Ιουνίου 1913, προσφέρει μια ζωντανή εικόνα της κατάστασης στην πόλη των Σερρών κατά τη διάρκεια μιας περιόδου έντονων συγκρούσεων με τους Βουλγάρους. Ο Μητροπολίτης περιγράφει τη συνεχή ανταλλαγή πυροβολισμών και την αίσθηση ότι η πόλη βρίσκεται στο μέσο μιας μεγάλης μάχης. Σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή, ο Μητροπολίτης έστειλε δύο επιστολές στον αρχηγό των προσκόπων πέραν του Στρυμόνα, ζητώντας βοήθεια για τη σωτηρία της πόλης. Παράλληλα, κάλεσε όλους τους κατοίκους που ήταν ικανοί να φέρουν όπλα να συγκεντρωθούν στη Μητρόπολη, όπου επέλεξαν έναν αρχηγό που θα έπρεπε να υπακούουν πλήρως. Σε περιοχές όπου δεν υπήρχε κατάλληλος αρχηγός, οι προσκόποι αναλάμβαναν αυτόν τον ρόλο. Αυτό το απόσπασμα αναδεικνύει το οργανωτικό πνεύμα και την αποφασιστικότητα των κατοίκων των Σερρών υπό την καθοδήγηση του Μητροπολίτη να αμυνθούν και να προστατεύσουν την πόλη τους. «Καθώς χθές καθ' όλην την ημέραν και

Στις 25 Ιουνίου 1913, τμήματα της 2ης Μεραρχίας έδωσαν μάχη στη θέση Ντόρλομπος – Τζαμί Κραν. Η 4η παρέμεινε στη θέση της και η 3η έχοντας δύο Συντάγματα, το 10ο και 12ο στην πρώτη γραμμή, έδωσε διήμερη μάχη στη θέση Κωστούρινο – Ράμποβο. Πέτυχε να συγκεντρώσει πολλά λάφυρα, μεταξύ αυτών εννέα πυροβόλα που εγκατέλειψε ο εχθρός. Η 10η απρόσκοπτα συνέχισε την πορεία της και ο εχθρός υποχώρησε στις αρχικές του θέσεις πάνω στο Μπέλες.. Εκεί θα φτάσουν και τα Ελληνικά τμήματα τα οποία θα χτύσουν την βάση για την ανάπτυξη προς την Στρώμνιτσα, Ο Ελληνικός Στρατός καταλαμβάνει υψώματα του Μπέλλες μεταξύ των οποίων και το ζωτικής σημασία και γνωστό 1032, ενώ η 7η Μεραρχία με Διοικητή τον τότε Συνταγματάρχη Ναπολέων Σωτήλη προέλαυσε για το Πετρίτσι.

Το βράδυ της 25ης Ιουνίου 1913, στις 9 το βράδυ. ο Μητροπολίτης Μελενίκου και Σιδηροκάστρου, Κωνσταντίνος Ασημιάδης, και ο Σιδηροκαστρινός πρόκριτος Θωμάς Παπαχαριζάνος απομακρύνθηκαν δια της βίας από το επισκοπικό μέγαρο από τους Βουλγάρους αξιωματικούς. Τον οδήγησαν σε μία μικρή πλατεία, έξω από την πόλη την εποχή εκείνη, που λέγονταν Καρά Αγάνη (Πλατεία Πολυζωΐδη), πλησίον του χειμάρρου της Μαϊμούδας. Εκεί υπήρχε λάκκος καιόμενης ασβέστου, η οποία χρησιμοποιούνταν για το κτίσιμο της Βουλγαρικής σχολής, όπου στεγάζονταν μέχρι πρότινος επί των ημερών μας, το Κέντρο της Παιδικής Μέριμνας. Ο Ιεράρχης με λακτίσματα και τρυπήματα από τις ξιφολόγχες βάδιζε προς τον τόπο του μαρτυρίου. Το Μητροπολίτη, ο οποίος σφάδαζε από τους πόνους, μετά τα δύο πρώτα πλήγματα, τον λόγχισαν όλοι οι στρατιώτες, ο ένας μετά τον άλλον στα πλευρά και στο κεφάλι. Κατόπιν τον ποδοπατούσαν υβρίζοντας και τον ξερίζωσαν τις τρίχες από το κεφάλι και το πηγούνι. Ακολούθως εσκύλευσαν τον νεκρόν, αφαιρέσαντες τα ελάχισ