ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Εφημερίδα Μακεδονία, Φύλλο: 27/9/1963, Σελίδα: 7 Στις 26 Σεπτεμβρίου 1963, πληροφορίες αναφέρουν, σύμφωνα με την εφημερίδα Μακεδονία , ότι ο  Διοικητής Ασφαλείας Σερρών αρνείται ότι παρείχε ποτέ στον κ. Φαρμάκη στοιχεία για τον εισαγγελέα κ. Μπούτη. Σέρρες, 26 - Ο διοικητής Ασφαλείας Σερρών, ταγματάρχης κ. Ευθ. Τσούτσας, κλήθηκε από τον ανώτερο διοικητή Χωροφυλακής Μακεδονίας κ. Τσιβιτόρα και, παρουσία του νομάρχη κ. Παπακώστα, του εισαγγελέα πρωτοδικών κ. Τσαβούλη και του διοικητή Χωροφυλακής κ. Μακαρούνη, ανέφερε ότι ούτε άμεσα ούτε έμμεσα παρείχε πληροφορίες για το παρελθόν του εισαγγελέα κ. Μπούτη στον βουλευτή κ. Φαρμάκη, τον οποίο δεν γνωρίζει και με τον οποίο δεν έχει ποτέ επικοινωνήσει. Παράλληλα, ανέφερε ότι ο συνταγματάρχης κ. Λάνης τον συνάντησε πριν από μερικές ημέρες και του ανέφερε ένα περιστατικό από το παρελθόν του κ. Μπούτη. Δεν κατέστη ωστόσο δυνατό να γνωσθεί αν ο κ. Τσούτσας, όσα πληροφορήθηκε από τον κ. Λάνη, τα ανέφερε στην υπηρεσία του πριν από την ερώτηση του κ.

Εφημερίδα Εμπρος, Φύλλο: 26/9/1897, Σελίδα: 2 Στις 26 Σεπτεμβρίου 1897, η εφημερίδα Εμπρος, αναφέρει παράπονα των Βουλγάρων, σύλληψης στο Σιδηρόκαστρο το Μελενικο το Ραζλοχο και στις Σέρρες Η εφημερίδα Εμπρος έγραψε:  ΛΗΣΤΕΙΑ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Οι πιέσεις των Τούρκων – Τα παράπονα των Βουλγάρων Στην Ανατολική Μακεδονία, σύμφωνα με πληροφορίες από βουλγαρική πηγή, εμφανίστηκαν κάποιες ληστρικές συμμορίες. Αντί όμως οι Τούρκοι να τις καταδιώξουν, άρχισαν να επιτίθενται στους Βούλγαρους χωρικούς. Έτσι φυλακίστηκαν 240 προύχοντες από το Δεμίρ Ισσάρ, το Μελένικο και το Ραζλόχο, ενώ οι φυλακές των Σερρών γέμισαν με δημάρχους, ιερείς και άλλους προύχοντες χωρικούς. Συνεπώς, κανένα βουλγαρικό σχολείο δεν έχει ανοίξει ακόμα στη Μακεδονία και δεν είναι γνωστό πότε θα αρχίσει η λειτουργία τους, καθώς οι κοινότητες είναι κατεστραμμένες λόγω των φυλακίσεων των πολιτών και των προστίμων που τους έχουν επιβληθεί. Οι αποσπάσεις που έχουν σταλεί για την καταδίωξη των συμμοριών ποτέ δεν συναντήθηκαν με αυτές

Εφημερίδα Εμπρος, Φύλλο: 26/9/1929, Σελίδα: 3 Στις 26 Σεπτεμβρίου 1929, η εφημερίδα Εμπρος αναφέρει ο τι η ρουμανική αθλητική ομάδα ζήτησε από τον ΣΕΓΑΣ να επιτρέψει τη συμμετοχή του Μπεκιάρη στους Ρουμανοσερβικούς αγώνες δρόμων Η εφημερίδα Εμπρος έγραψε :   Μια πρόσκληση του Μπεκιάρη Η ρουμανική αθλητική ομάδα, μέσω του αρχηγού της κ. Λούκιντι, εκτιμώντας την ικανότητα του αθλητή Μπεκιάρη στα 10.000 μέτρα, ζήτησε από τον ΣΕΓΑΣ να επιτρέψει τη συμμετοχή του στους αγώνες και να μεταβεί μαζί τους στο Βουκουρέστι, όπου την επόμενη Πέμπτη θα πραγματοποιηθούν Ρουμανοσερβικοί αγώνες δρόμων μεγάλων αποστάσεων. Αυτή η πρόσκληση θεωρείται ως συμμετοχή της Ελλάδας στους τριεθνείς αυτούς αγώνες. Ωστόσο, είναι αμφίβολο αν ο ΣΕΓΑΣ θα επιτρέψει τη μετάβαση του Μπεκιάρη στη Ρουμανία. ΜΙΑ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΜΠΕΚΙΑΡΗ Η Ρουμανικὴ ἀθλητική ὁμὰς διὰ τοῦ ἀρχηγοῦ της κ. Λούκιντυ ἐκτιμήσασα τὴν ἱκανότητα τοῦ νທາງ τοῦ τῶν 10,000 μέτρων ἀθλητοῦ Μπεκιάρη ἐζήτησεν ἀπὸ τὸν ΣΕ· ΓΑΣ ὅπως ἐπιτρέψῃ εἰς αὐτὸν καὶ. μεταβῇ

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1994, απεβίωσε στην Αθήνα ο Σερραίος πολιτικός δημοσιογράφος, δικηγόρος  και ιστορικός Πέτρος Πέννας. Ο Πέτρος Πέννας γεννήθηκε στα Άνω Πορρόια Σερρών το 1902 και ήρθε μικρός στις Σέρρες μαζί με την οικογένειά του. Έζησε από την παιδική και εφηβική ηλικία όλα τα δραματικά γεγονότα πριν και μετά την απελευθέρωση των Σερρών. Το 1916, λόγω της νέας βουλγαρικής κατοχής στις Σέρρες, κατέφυγε με τη μητέρα του στον Πειραιά, ενώ ο πατέρας του οδηγήθηκε ως όμηρος στη Βουλγαρία, όπου πέθανε. Σπούδασε νομικά, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου για 47 χρόνια. Συμμετείχε στη Μικρασιατική εκστρατεία και πολέμησε στην Πίνδο το 1940. Ο Πέτρος Πέννας ασχολήθηκε επίσης με τη δημοσιογραφία, αρθρογραφούσε σε εφημερίδες και περιοδικά και το 1938 εξέδωσε το περιοδικό «Σερραϊκά Χρονικά». Στο εν λόγω περιοδικό του έτους 1938, δημοσιεύτηκε και η μελέτη του με τίτλο «Ο ιστορικός θρήνος του Σερραίου ιερέως Παπασυναδινού». Το 1952, μαζί με άλλες εξέχουσες προσωπικό

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1951, ο Μητροπολίτης Αγαθάγγελος κατά κόσμον  Νικόλαος Τσαούσης,  μετά τη μετάθεση του Μητροπολίτου Ζιχνών Κυρίλλου στη Μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος, με απόφαση της Ιεράς Συνόδου προσαρτήθηκε στη Μητρόπολη Νευροκοπίου και η Μητρόπολη Ζιχνών. 

Φωτο αρχείου: Σέρρες Στις 26 Σεπτεμβρίου 1944, επιτροπή από τις οργανώσεις του Ε.Α.Μ. (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) εξελέγη με σκοπό να συναντήσει τον Στρατάρχη Τολμπούχιν (Tolbuhin). Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε και ένα από τα κύρια θέματα που συζητήθηκαν ήταν η αναχώρηση του Βουλγαρικού στρατού, ο οποίος παρέμενε ακόμη στην περιοχή των Σερρών. Οι ρέκτες της ιστορίας γνωρίζουν πως όταν ο στρατηγός Τολμπούχιν εισέβαλε στην Βουλγαρία εκδιώκοντας τους Γερμανούς αλλά και την κυβέρνηση που συνεργαζόταν μαζί τους, τον επισκέφτηκε αντιπροσωπεία της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ, ζητώντας του να συνεχίσει την προέλασή του και στην χώρα μας. Ο σοβιετικός στρατηγός όχι μόνο αρνήθηκε να κάνει κάτι τέτοιο, αλλά με μία «μαγική» κίνηση, βάπτισε τις βουλγαρικές κατοχικές δυνάμεις στην κεντρική και ανατολική Μακεδονία «απελευθερωτικό στρατό», επιβάλλοντας έτσι την αποχώρησή τους, χωρίς να πέσει ούτε μία ντουφεκιά εκ μέρους του ΕΛΑΣ που έβλεπε τους χθεσινούς του εχθρούς, να μεταμορφώνονται σε

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1907, στο χωριό Σφέτσι Βράτσια (Άγιος Βλάσιος) της περιοχής του Μελένικου, ο σχισματικός Πακρούκας, μέλος δολοφονικού κομιτάτου, φονεύθηκε από Οθωμανούς

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1903, ενδεκαμελής συμμορία κομιτατζίδων υπό την αρχηγία του αρχικομιτατζή Ράδεφ εισέβαλε στο χωριό Λάκκος και δολοφόνησε σε ενέδρα τον Πρόκριτο Ιάκωβο Δίγκο και τον Νικόλαο Δίγκο. Στη συνέχεια, πυρπόλησαν την οικία του πρώτου. Ο Τουρκικός στρατός κατέφθασε αμέσως μόλις ειδοποιήθηκε και συνεπλάκη μαζί τους. Μετά από επτάωρη συμπλοκή, τραυματίστηκε και ο Κωνσταντίνος Γεράκης από την οικογένεια του Ιάκωβου, καθώς και ο επικεφαλής Τούρκος αξιωματικός. Η συμπλοκή αυτή, που χαρακτηρίστηκε από ένταση και βία, είχε ως αποτέλεσμα να κερδίσει ο Τουρκικός στρατός έδαφος αλλά με σημαντικές απώλειες. Ταυτόχρονα, ο Πρόξενος των Σερρών Ίων Δραγούμης έφθασε στην περιοχή. Με την παρουσία του, κατάφερε να αποτρέψει τη λεηλασία και καταστροφή του χωριού από το Τουρκικό απόσπασμα, επιδεικνύοντας την πολιτική του επιρροή και τον ρόλο του στη διαχείριση της κρίσης. ’ ΊωνοςΣτεφάνουΔραγούμη,Ή Μονή τοΰ Προδρό­υκαίτό χωριό Λάκκος τών Σερρών.’Απάντησητοΰ” 1.Στ.Δρ.(1878-1920), γραμμένη γαλλικά

Η Μάχη του Έβρου, γνωστή και ως Μάχη του Ορμενίου ή Μάχη του Μαρίτσα, έλαβε χώρα στις 26 Σεπτεμβρίου 1371 στις όχθες του ποταμού Έβρου, κοντά στο χωριό Ορμένιο της σημερινής Ελλάδας. Αυτή η σημαντική μάχη αποτέλεσε σημείο καμπής στην ιστορία των Βαλκανίων, καθώς οι Οθωμανικές δυνάμεις, υπό την ηγεσία των διοικητών Λαλά Σαχίν Πασά και Γαζή Αχμέτ Εβρενός, νίκησαν τις σερβικές δυνάμεις του Βασιλέα Βουκάσιν Μρνιάβτσεβιτς και του αδελφού του, Δεσπότη Γιόβαν Ούγκλιεσα Μρνιάβτσεβιτς. Χάρτης που αναπαριστά τα Βαλκάνια το 1371 Ιστορικό Πλαίσιο της Μάχης του Έβρου (1371) Η Μάχη του Έβρου, που έλαβε χώρα στις 26 Σεπτεμβρίου 1371, ήταν μια από τις σημαντικότερες συγκρούσεις στην ιστορία των Βαλκανίων, σηματοδοτώντας την αρχή της οθωμανικής κυριαρχίας στη Χερσόνησο του Αίμου. Για να κατανοηθεί πλήρως η σημασία αυτής της μάχης, είναι απαραίτητο να εξεταστεί το ιστορικό πλαίσιο και οι πολιτικο-στρατιωτικές συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την εποχή. Η Κατάσταση στα Βαλκάνια τον 14ο Αιώνα Κατά τον 14ο

Ο Πύργος του Ορέστη ή Πύργος του Βασιλέως στην Ακρόπολη των Σερρών.. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1371, η πόλη των Σερρών επανήλθε υπό τον έλεγχο των Βυζαντινών, συγκεκριμένα υπό την κυριότητα του Δεσπότη της Θεσσαλονίκης Μανουήλ Παλαιολόγου. Αυτό συνέβη μετά την ήττα των Σέρβων από τους Οθωμανούς στη μάχη του Έβρου . Η μάχη αυτή αποτέλεσε σημαντική καμπή, καθώς αποδυνάμωσε την σερβική κυριαρχία στην περιοχή, επιτρέποντας στους Βυζαντινούς να ανακτήσουν τον έλεγχο των Σερρών. Υπό Σέρβον Σεβαστοκράτορα, τον Ιωάννην Ούγκλεσην, η πόλις των Σερρών ως πρωτεύουσα αυτού, διετέλεσε μέχρι του έτους 1371, οπότε αύτη, μετά τον κατά την 26 Σεπτεμβρίου 1371 θάνατον αυτού και του αδελφού του Βουλκασίνου, Δεσπότου και Σεβαστοκράτορος επίσης τμήματος της Μακεδονίας, εις την κατά των Τούρκων μάχην του παρά το Έβρον Τζερνομιάνου , την γνωστήν εκ των Τουρκικών κειμένων ως “Σίρπ Σιντουγί”, δηλαδή “Ήττα των Σέρβων”, περιήλθεν και πάλιν υπό την εξουσία των Βυζαντινών, ιδία δε υπό την εξουσίαν του Δεσπότου της Θεσσαλ

 

 Xριστόν ποθούσας πέντε Παρθένους μόνον, Aνείλε πατήρ φιλοχρήματος πάνυ. Tας Kανονικάς διά φιλαργυρίαν, Έκτεινε θύτης· ω θύτου ταλαντάτου! Στα χρόνια του βασιλιά των Περσών Σαθωρίου (330 μ.Χ.), ζούσε κάποιος Ιερέας, Παύλος ονομαζόμενος, κοντά σ' ένα χωριό που ονομαζόταν Αζά. Ήταν πλούσιος και φιλοχρήματος, και είχε μαζί του και πέντε κανονικές, δηλαδή παρθένες μοναχές, που ήταν στολισμένες με την λαμπρότητα των αρετών. Αυτός λοιπόν, Ιερουργούσε και συνέψαλλε μ' αυτές, και όσα χρήματα έδιναν σ' αυτόν οι κανονικές, αυτός τα θησαύριζε για τον εαυτό του. Όταν όμως έγινε γνωστό, ότι ο πρεσβύτερος Παύλος ήταν πλουσιότατος, οι Πέρσες ζήτησαν, με την απειλή ότι θα τον θανατώσουν, ή να αρνηθεί αυτός και οι μαζί μ' αυτόν παρθένες τη θρησκεία του, ή να παραδώσει τους θησαυρούς του. Αυτός τότε, προτίμησε τον πλούτο και δέχτηκε τη θρησκεία των Περσών. Τις δε παρθένες, που αρνήθηκαν ν' ακολουθήσουν το προδοτικό παράδειγμά του και ν' αρνηθούν το Χριστό, έσφαξε ο ίδιος με τα χέ

 Η Ανακομιδή των λειψάνων του Πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέα, έγινε στις 26 Σεπτεμβρίου 1964 μ.Χ. από την πόλη της Ρώμης στην πόλη του μαρτυρίου του, την Πάτρα.

 Kαν ου κατείδε Γεδεών τον σον τόκον, Προείδε Xριστέ του τόκου σου τον τύπον. Ο Δίκαιος Γεδεών είναι γνωστός στην εκκλησιαστική υμνογραφία, που παρομοιάζει τον Χριστό (τη γέννηση του Χριστού) σαν δροσιά «ἐν τῷ πόκῳ», δηλαδή στο ακατέργαστο πρόβειο μαλλί.

 Σφαγείσα Xήρα σοι νενύμφευται Λόγε, Γράψασα συμβόλαιον εκ των αιμάτων. Η Αγία Χήρα μαρτύρησε, αφού θανατώθηκε με μαχαίρι.

Περί τα τρία χιλιόμετρα βορειοανατολικά του χωριού Σιάς της επαρχίας Λευκωσίας προς το χωριό Αλάμπρα, ευρίσκεται μια ερειπωμένη εκκλησία δίπλα σε ένα χείμαρο, η οποία λέγεται «Άης Γιάννης» (Άγιος Ιωάννης). Βορειότερα αυτής της ερειπωμένης εκκλησίας έχει κτιστεί τελευταίως καινούργια εκκλησία πάλι του Αγίου Ιωάννου. Οι κάτοικοι την αφιέρωσαν στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο. Η αρχική όμως εκκλησία που κτίστηκε κάποτε στον τόπο της ερειπωμένης εκκλησίας, κτίστηκε στο όνομα τοπικού αγίου, του Οσίου Ιωάννη Σπηλεώτη (γνωστού και ως Ποταμίτη). Με την πάροδο του χρόνου αυτή η εκκλησία γκρεμίστηκε και οι κάτοικοι των γύρω χωριών ξανάκτισαν αυτή που σώζεται ερειπωμένη μέχρι σήμερα. Η εκκλησία κτίστηκε το 1870 μ.Χ. με απλό πετρόκτιστο κτίσμα, τετράγωνης κατασκευής, κι ήταν κεραμιδοσκέπαστη. Εσωτερικά στο κέντρο του ναού, υπάρχει χαρακτηριστικά μια καμάρα, που πιθανόν να υπήρχαν κάποτε τα λείψανα του τοπικού αυτού οσίου τα οποία εφυλόσονταν εκεί και τα προσκυνούσαν οι πιστοί. Σήμερα αυτή η εκκλησία έ

Ο Όσιος Νείλος ο Νέος γεννήθηκε στο Ροσσάνο της Κάτω Ιταλίας το έτος 910 μ.Χ. και θεωρήθηκε «θεῖο δῶρο» από τους γονείς του, οι οποίοι τον αφιέρωσαν στην Υπεραγία Θεοτόκο. Ως παιδί μελετά την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της ερήμου, ζητώντας από τους γονείς του να του εξηγήσουν το νόημα των δύσκολων εδαφίων. Ήταν ακόμα νεαρό παιδί, όταν απεβίωσαν και οι δύο γονείς του, και την ανατροφή του την ανέλαβε η ευσεβής αδελφή του, η οποία μερίμνησε για τη μόρφωσή του και τον καθοδήγησε με το σωστό τρόπο. Όμως ο Νείλος, ως ένας ευπαρουσίαστος, ευφυής και εύγλωττος νέος, είναι περιζήτητος από τις νεαρές κοπέλες της πόλεως, και σύμφωνα με τη διήγηση του Βίου, μία από αυτές τον κατακτά. Ενώνεται μαζί της και αποκτούν ένα παιδί. Ο Νείλος όμως δεν παραμένει κοντά τους για πολύ. Σε μία κρίση υψηλού πυρετού, ο Νείλος βλέπει ένα όραμα θανάτου και αιώνιας καταδίκης, το οποίο είναι τόσο ζωηρό, που τον έκανε να τρέμει σύγκορμος. Έτσι μία ημέρα, χωρίς να μιλήσει σε κανένα, φεύγει για τις μονές του Μερκουρεί

 Πατρὸς παρέστης ἠγαπημένῳ Λόγῳ, Πάντων μαθητῶν Ἠγαπημένε πλέον. Πρός γε Θεὸν μετέβη βροντῆς παῖς εἰκάδι ἕκτῃ. Αρκετοί είχαν την άποψη ότι ο Ιωάννης δεν πέθανε, αλλά μετατέθηκε στην άλλη ζωή, όπως ο Ενώχ και ο Ηλίας. Αφορμή γι' αυτή την άποψη έδωσε το γνωστό ευαγγελικό χωρίο, Ιωάννου κα’ 22. Όμως, ο αμέσως επόμενος στίχος κα' 23 διευκρινίζει τα πράγματα. Η παράδοση που ασπάσθηκε η Εκκλησία μας είναι η έξης: Ο Ιωάννης σε βαθειά γεράματα πέθανε στην Έφεσο και τάφηκε έξω απ' αυτή. Αλλά μετά από μερικές ήμερες, όταν οι μαθητές του επισκέφθηκαν τον τάφο, βρήκαν αυτόν κενό. Η Εκκλησία μας, λοιπόν, δέχεται ότι στον αγαπημένο μαθητή του Κυρίου συνέβη ότι και με την Παναγία μητέρα Του. Δηλαδή, ο Ιωάννης ναι μεν πέθανε και ετάφη, αλλά μετά τρεις ημέρες αναστήθηκε και μετέστη στην αιώνια ζωή, για την οποία ο ίδιος, να τί λέει σχετικά: «Ὁ ἔχων τὸν υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν, ὁ μὴ ἔχων τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει» (Α' επιστολή Ιωάννου, ε' 12). Εκείνος, δηλαδή, που είναι ενωμένος

Εφημερίδα Μακεδονία, Φύλλο: 22/9/1957, Σελίδα: 5 Στις 26 Σεπτεμβρίου 1957, η μικτή χορωδία του Σιδηροκάστρου υπό τη διεύθυνση του μαέστρου κ. Μπασλή συμμετείχε με καλλιτεχνικό πρόγραμμα στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, όπως είχε προαναγγείλει η εφημερίδα Μακεδονία. Η εφημερίδα Μακεδονία έγραψε: ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ, 21. – Η μικτή χορωδία της πόλης μας, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου κ. Μπασλή, αναχωρεί τη Δευτέρα για Θεσσαλονίκη, για να εκτελέσει ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα στην Διεθνή Έκθεση. Αυτούσιο το κείμενο: ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΝ, 21. – Η μικτή χορωδία τῆς πόλεώς μας, ὑπὸ τὴν δι- εύθυνσιν τοῦ μαέστρου κ. Μπασλῆ ἀναι χωρεί την Δευτέραν διά Θεσσαλονίκης, διὰ νὰ ἐκτελέσῃ ἕνα καλλιτεχνικόν πρό- γραμμα εἰς τὴν Διεθνή Εκθεσιν,