ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Η κατασκευή του κλειστού γυμναστηρίου στο Σιδηρόκαστρο συνετέλεσε τα μέγιστα στην ίδρυση της μάδας αντισφαίρισης «μπάντμιντον» στο Σιδηρόκαστρο. Στις 28 Ιουλίου 1996, ξεκίνησε το 1ο Διεθνές Τουρνουά Badminton στο κλειστό Γυμναστήριο του Σιδηροκάστρου, στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων «Ελευθέρια 96» της πόλης. Ο Αθλητικός Γυμναστικός Σύλλογος Σιδηροκάστρου «ΤΟ ΡΟΥΠΕΛ» είναι ο μοναδικός σύλλογος της ακριτικής περιοχής της Σιντικής που διατηρεί με μεγάλη επιτυχία και συνέπεια τμήματα Αθλοπαιδιών, δεδομένου ότι μόνο στην πόλη μας υπάρχει μεγάλο σύγχρονο Κλειστό Γυμναστήριο. Δεν είναι υπερβολή ότι ο σύλλογος αποτελεί μέρος της αθλητικής ιστορίας του Σιδηροκάστρου. Ιστορικά στοιχεία: Λειτουργεί συνέχεια εδώ 50 χρόνια, από το 1973, και απασχολούνται 200 περίπου παιδιά, ηλικίας από 8 έως 25 ετών στα τμήματα Στίβου, Μπάσκετ, Βόλεϊ και Badminton. ΟΛΑ τα παιδιά είναι από την ευρύτερη περιοχή της επαρχίας Σιντικής, τη βορειότερη επαρχία του Ν. Σερρών και όμορη με τη Βουλγαρία. Η Ε.Ο.Φ.Σ.Α. (

Φωτογραφία των αντιπροσωπειών στη διάσκεψη ειρήνης. Συνθήκη Βουκουρεστίου, παραχώρηση Μοναστηρίου και Μελένικου, 28 Ιουλίου 1913 Το Μελένικο απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό (λόχο εθελοντών) στις 30 Ιουνίου του 1913, προελαύνοντας για την Κρέσνα. Οι κάτοικοι παραδόθηκαν σε ξέφρενο πανηγύρι, ανοίγοντας τα περίφημα κρασιά τους για τον ελληνικό στρατό. Η απόφαση του Συνεδρίου του Βουκουρεστίου που επιδίκαζε το Μελένικο και το Πετρίτσι στη Βουλγαρία, ελήφθη στις 28 Ιουλίου του 1913. Οι Μελενίκιοι έμαθαν την απόφαση την επομένη και αποφάσισαν με γενική συνέλευση των κατοίκων, στις 30 Ιουλίου του 1913, να ακολουθήσουν τον ελληνικό στρατό και να εγκαταλείψουν για πάντα την πατρίδα τους. Το ίδιο αποφάσισαν και όλοι σχεδόν οι κάτοικοι των ελληνικών χωριών, του Πετριτσίου και του Σταρτσόβου. Αντιπρόσωποι των κατοίκων επισκέφτηκαν το στρατηγείο του ελληνικού στρατού στο Λιβούνοβο, όπου βρισκόταν και ο βασιλιάς Κωνσταντίνος. Η αναχώρηση των κατοίκων θα διευκολυνόταν από το Γενικό Στρατηγείο

Mονάς ο Παύλος ιδρύσας κάτω δύω, Mονάς κατοικεί τας άνω μετ’ Aγγέλων. Ο Όσιος Παύλος έζησε τον 10ο αιώνα μ.Χ. και ήταν υιός ευσεβών βυζαντινών αρχόντων, κατά τον βίο του «ύπατος των φιλοσόφων», που από νωρίς ασπάσθηκε την αρετή. Ως επαίτης αναχωρεί από την Κωνσταντινούπολη κι έρχεται αγνώριστος στο αγιώνυμο Όρος. Κοντά στη σημερινή μονή του Ξηροποτάμου, της οποίας υπήρξε κτήτορας, έστησε την ασκητική του καλύβη, έχοντας για στρώμα τη γη και για προσκέφαλο μια πέτρα. Η αρετή του τον έκανε θαυμαστό και οι άνθρωποι έρχονταν από παντού να τον γνωρίσουν. Στην πατρίδα του, όπου για λίγο επιστρέφει, γίνεται πηγή ωφέλειας μεγάλης. Ο πόθος μεγαλύτερης ησυχίας τον απομακρύνει από τη μονή του Ξηροποτάμου και τον φέρνει στους πρόποδες του Άθω, όπου και αναγκάζεται από τους πολλούς μαθητές του να κτίσει νέα μονή, προς τιμή του Αγίου Γεωργίου, γνωστή σήμερα ως του Αγίου Παύλου. Προγνώρισε το τέλος του πριν από αρκετό καιρό και ετοιμάσθηκε για την αναχώρηση διδάσκοντας τους μαθητές του: «έχετε, τέκνα

 Τράχηλον Ἀκάκιος ἐκτμηθεὶς ξίφει, Ψυχῆς τὸ λευκὸν μηνύων, βλύζει γάλα. Ο Άγιος Ακάκιος, καταγόταν από την Απολλωνία και μαρτύρησε στα χρόνια του βασιλιά Λικίνιου. Ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Ευαγγελίου και δεινός κήρυκάς του. Λόγω του έργου του καταγγέλθηκε και βασανίστηκε. όμως με τη θεία επέμβαση, βγήκε αλάβωτος από τα βασανιστήρια. Έτσι δεν έπαθε τίποτα όταν τον έριξαν μέσα σε καζάνι με βραστό νερό και διασώθηκε από την αγριότητα πεινασμένου λιονταριού. Βλέποντας αυτά τα θαύματα ο έπαρχος Τερέντιος, τον άφησε ελεύθερο. Στη συνέχεια ο Άγιος μετέβη στην Μίλητο, όπου και συνέχισε το κήρυγμα του Ευαγγελίου και της μιας αληθινής πίστης του Κυρίου. Εκεί ο Άγιος συνελήφθη και οδηγήθηκε στον ναό των ειδώλων και με την απειλή των βασανιστηρίων, θέλησαν οι ειδωλολάτρες να τον κάνουν να θυσιάσει στα είδωλα. Ο Άγιος Ακάκιος όμως με την δύναμη της προσευχής του και μόνο, μπόρεσε να συντρίψει τα αγάλματα των ειδώλων. Για αυτή του την πράξη αποκεφαλίστηκε. Το άγιο λείψανό του, το παρέλαβε ο Πρ

Eιρηνικώς έζησας Eιρήνη πάλαι, Kαι νυν κατοικείς ένθα ειρήνη βρύει. Η Οσία Ειρήνη έζησε στα χρόνια της βασίλισσας Θεοδώρας, που αναστήλωσε τις άγιες εικόνες. Η Ειρήνη καταγόταν από την Καππαδοκία και διακρινόταν όχι μόνο για την ευσέβειά της, αλλά και για την σωματική ωραιότητά της και για την ευγενή ανατροφή της. Είχε ζητηθεί λοιπόν σε γάμο, από διακεκριμένο άνδρα του παλατιού και ξεκίνησε για το Βυζάντιο. Στη διαδρομή όμως, πέρασε από τη Μονή του Χρυσοβαλάντου και τόσο ελκύστηκε από τη συναναστροφή των καλογριών, ώστε πήρε τη μεγάλη απόφαση να παραμείνει μαζί τους. Έτσι απέρριψε τις κοσμικές δόξες, γύρισε στην πατρίδα της, πούλησε τα υπάρχοντά της, βοηθώντας πολλούς φτωχούς και τα υπόλοιπα χρήματα τα εναπόθεσε στη Μονή. Έγινε μοναχή και η ζωή της μέσα στο μοναστήρι υπήρξε πολύ ασκητική και αγία. Όταν πέθανε η ηγουμένη, η Ειρήνη, παρά την άρνηση της, ορίστηκε διάδοχος της. Από τη νέα της θέση, επετέλεσε τα καθήκοντα της άριστα. Ο Θεός μάλιστα, την προίκισε με το προφητικό και θαυματου

Eἰς τὸν Πρόχορον. Mίμημα ὁ Πρόχορος ἐπιστηθίου, Ὤφθη ἀληθῶς. Eὖγε τῆς προθυμίας! Eἰς τὸν Nικάνορα. Tὸ δίκτυόν σου Nικάνωρ Θεοῦ Λόγῳ, Πολλοὺς ἀγρεῦσαν ἐρρύη τέλει βίου. Eἰς τὸν Tίμωνα. Tιμῶ σέ, Tίμων, ὡς Ἀποστόλων ἕνα, Ὡς Mαρτύρων τε τῶν κεκαυμένων ἕνα. Eἰς τὸν Παρμενᾶν. Ἔχει σε τύμβος, ἀλλὰ μέχρι σαρκίου, Ψυχὴ γὰρ ἡ σή, Παρμενᾶ, μετ’ Ἀγγέλων. Τετρὰς Μαθητῶν, τοῦ θεανθρώπου Λόγου, Τριάδα σεπτὴν πᾶσι κηρύττει λόγῳ. Εἰκάδι ὀγδοάτῃ Μυστῶν ξυνελήλυθε τετράς. «Ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος» (Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιο, κ΄ 26). Όποιος, δηλαδή, θέλει να γίνει μέγας μεταξύ σας, είπε ο Κύριος, ας είναι υπηρέτης σας και ας μαθαίνει να γίνεται εξυπηρετικός στους άλλους. Σ’ αυτήν την κατηγορία ανθρώπων ανήκαν και οι απόστολοι (από τους 70 μαθητές του Κυρίου) Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων και Παρμένος. Αυτοί ήταν μεταξύ των επτά εκλεγμένων διακόνων της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας των Ιεροσολύμων (Πράξ. στ' 5). Το έργο τους ήταν να υπηρετούν και να επιστατούν στη διατροφή των

Στις 28 Ιουλίου 1979, 41χρονη γέννησε στα χωράφια στο Γάζωρο Σερρών και παράτησε το μωρό σε κοντινή οικία, όπως αναγράφει η εφημερίδα Μακεδονία : ΝΕΑ ΖΙΧΝΗ, 28.- Κάτω από δραματικές συνθήκες και με άμεσο κίνδυνο να χάσει τη ζωή της στο χωριό Γάζωρος, η Φ.Π., 41 ετών, παντρεμένη, με τρία παιδιά και γιαγιά από τη μεγάλη της κόρη, στις 2 το πρωί της 27ης Ιουλίου, έξω από το χωριό, σε απόσταση 500 μέτρων, μέσα σε ένα ρέμα, γέννησε ένα κοριτσάκι. Η Φ.Π., της οποίας ο άντρας είναι τσομπάνος στα χωριά της Θεσσαλονίκης εδώ και εννιά μήνες, ήταν έγκυος χωρίς να το γνωρίζει κανείς στο χωριό. Στις 27 Ιουλίου στις 2 το πρωί αισθάνθηκε πόνους. Αμέσως άρπαξε μια κουβέρτα και ένα σεντόνι και πήγε έξω από το χωριό. Σε απόσταση 500 μέτρων την έπιασαν δυνατοί πόνοι και αναγκάστηκε να μπει στο ρέμα, όπου και γέννησε ένα κοριτσάκι 3,5 κιλών. Αμέσως το τύλιξε στο σεντόνι και την κουβέρτα και, βάσει σχεδίου που είχε καταστρώσει, το άφησε έξω από το σπίτι του Σαμουήλ Κουρτσινίδη, που ήταν το πλησιέστερο σπίτ