ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Στις 28 Ιουνίου του 1992, η πόλη των Σερρών τίμησε τον μεγάλο Έλληνα πολιτικό Ελευθέριο Βενιζέλο ανεγείροντας έναν ανδριάντα στον κήπο της λέσχης των αξιωματικών της φρουράς Σερρών. Αυτή η κίνηση αποτίει φόρο τιμής στην σημαντική προσφορά του Βενιζέλου στην ιστορία της Ελλάδας και της περιοχής των Σερρών συγκεκριμένα.

Στις 28 Ιουνίου του 1990, ημέρα Κυριακή, με το μετάλλιο της πόλης των Σερρών τιμήθηκε ο έγκριτος ιστορικός και πνευματικός άνθρωπος Πέτρος Πέννας. Το μετάλλιο απένειμε ο δήμαρχος Σερρών Ανδρέας Ανδρέου, λίγο πριν την ομιλία του Πέννα, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 8.30 το βράδυ στην κατάμεστη αίθουσα της Σ.Π.Ε. Ο τίτλος της ομιλίας ήταν «Η απελευθέρωση των Σερρών σαν έκφραση δικαίωσης και ιστορικής αναγκαιότητας». Ο Πέτρος Πέννας γεννήθηκε στα Άνω Πορόια το 1902 και απεβίωσε στην Αθήνα στις 26 Σεπτεμβρίου 1994 σε ηλικία 93 ετών. 

Στις 28 Ιουνίου 1957, η στάθμη του ποταμού Στρυμόνα έφτασε σε κρίσιμα επίπεδα, γεγονός που ενέτεινε την πιθανότητα εκδήλωσης πλημμύρας. Ως αποτέλεσμα, στον Παραλίμνιο πλημμύρισαν 1.000 στρέμματα καλλιεργειών. Η κατάσταση αυτή προκάλεσε σημαντικές ζημιές στις καλλιέργειες και επηρέασε τους τοπικούς αγρότες και τις κοινότητες της περιοχής.

Κατά τη διάρκεια της Βουλγαρικής Κατοχής στην Ελλάδα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι κατακτητές επέβαλαν αυστηρούς περιορισμούς στον τοπικό πληθυσμό, περιλαμβάνοντας και τους επαγγελματίες υγείας. Στην πόλη των Σερρών, από τον Οκτώβριο του 1941, οι Βούλγαροι είχαν απαγορεύσει στους Έλληνες ιατρούς να εργάζονται. Αυτή η απαγόρευση ήταν μέρος μιας ευρύτερης πολιτικής καταστολής και ελέγχου του ελληνικού πληθυσμού. Ωστόσο, το 1943, υπήρξε μια αλλαγή σε αυτή την πολιτική και οι Έλληνες ιατροί της πόλης της Σερρών επετράπησαν να ξαναρχίσουν να εργάζονται. Αυτή η αλλαγή μπορεί να αποδοθεί σε διάφορους παράγοντες, όπως η ανάγκη για ιατρική περίθαλψη που δεν μπορούσε να καλυφθεί επαρκώς από τους Βούλγαρους.

Άποψη από τα εγκαίνια του κινηματοθεάτρου Κρόνιον στις 28 Ιουνίου 1931. Στις 28 Ιουνίου του 1931 έγιναν τα εγκαίνια του κινηματοθεάτρου «Κρόνιον» αποτέλεσαν μια σημαντική πολιτιστική εκδήλωση για την περιοχή. Ο ιδιοκτήτης του, Περιστέρης Κωστόπουλος, επέλεξε να τιμήσει το ξεκίνημα του κινηματοθεάτρου με μια ιδιαίτερη θεατρική παράσταση. Η παράσταση αυτή είχε πρωταγωνιστή τον θρύλο του Ελληνικού θεάτρου, Αιμίλιο Βεάκη, έναν από τους πιο καταξιωμένους ηθοποιούς της εποχής του, γνωστό για το ταλέντο και την προσφορά του στην ελληνική σκηνή. Η επιλογή του Βεάκη για την πρεμιέρα του κινηματοθεάτρου «Κρόνιον» υπογραμμίζει την υψηλή καλλιτεχνική αξία που οραματιζόταν ο Περιστέρης Κωστόπουλος για τον χώρο του. Άποψη από τα εγκαίνια του κινηματοθεάτρου Κρόνιον στις 28 Ιουνίου 1931. Ο κινηματογράφος «Κρόνιο» στα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας, ήταν χώρος συσσιτίου των άπορων Τούρκων μαθητών, που φοιτούσαν στο διπλανό σχολείο επί Τσαλοπούλου, το αργότερα γνωστό ως 8ο δημοτικό σχολείο. Με την

Στις 28 Ιουλίου υπογράφεται η συνθήκη του Βουκουρεστίου που είναι συνθήκη Ειρήνης μεταξύ Ρουμανίας, Ελλάδας, Σερβίας και Μαυροβουνίου από τη μια μεριά και της Βουλγαρίας από την άλλη, ενώ τα σύνορα της Βουλγαρίας καθορίζονται επί της κορυφογραμμής του Μπέλλες και της γραμμής των εκβολών του ποταμού Νέστου, αλλά αυτά ήταν στα χαρτιά γιατί στην πράξη οι Βούλγαροι δεν τήρισαν την συμφωνία παρά μόνο μετα την απώθηση από τον Ελληνικό Στρατό Την 28η Ιουνίου του 1913, τα Σέρρας ξύπνησαν από τις ομοβροντίες των πυροβολισμών των πολιτοφυλάκων που προσπαθούσαν να αποκρούσουν την είσοδο των Βουλγάρων στην πόλη. Οι Βούλγαροι στρατιώτες και αξιωματικοί εισήλθαν τελικά στην πόλη οπλισμένοι με βόμβες, Οι πρώτες οβίδες πέσανε στα κτίρια της Αμερικανικής Εταιρείας Καπνών, παρ’ όλο που είχε υψωθεί Αμερικανική σημαία. Τα αποθηκευμένα καπνά έπιασαν φωτιά και η ζημιά υπολογίστηκε σε πάνω από 1.000.000 δολλάρια. Ωστόσο, αν και οι Βούλγαροι κατέστρεψαν και το Ελληνικό Νοσοκομέιο, την Εβραϊκή Συναγωγή, το Μέγ

Οι κομιτατζήδες και οι πράκτορες τους της ΕΜΕΟ, αδυνατώντας να αντιπαραχτούν προς τα ελληνικά σώματα, χρησιμοποιούν σε πολές περι­πτώσεις την προδοσία και τη δολοφονική μάχαιρα. Μέσα στο 1906, οι δολο­φονίες κατά απλών Μακεδόνων πολιτών έφτασαν τις 365 έναντι 325 του έ­τους 1905. Ταυτόχρονα, τα ελληνικά σώματα αντιμετωπίζουν και έναν τρί­τον αντίπαλο, το Ρουμανικό Μακεδονικό Κομιτάτο, που, από το 1905, έχει αναπτύξει δράση στις περιοχές Ολύμπου – Βερμίου – Γρεβενών και Πίνδου, με στόχο της προπαγάνδας του τους Έλληνες βλαχόφωνους. Στις 28 Ιουνίου του 1906 πέφτει νεκρός και ο Ιερέας Παπα-Χρίστος του Κρουσόβου, μια άγρια δολοφονία από τους Βούλγαρους  κομιτατζήδες μέρα μεσημέρι. 

Η πυρκαγιά του 1849 αποτελεί ένα σταθμό για την ιστορία των Σερρών γιατί, εκτός από την καταστροφή των τεσσάρων χιλιάδων οικιών της πόλης, που συγκριτικά την εξισώνει με την καταστροφή του 1913, καταστράφηκαν μαζί μ' αυτές και τα οικογενειακά κειμήλια που συσσωρεύθηκαν στο διάστημα αιώνων, όπως επίσης τα περισσότερα παλιά μνημεία της πόλης, πού άντεξαν την περίοδο της δουλείας, και χάθηκαν έτσι για πάντα πολύτιμες ιστορικές πηγές.  Για την πυρκαγιά του 1849 έγραψε ο Νίκος Ζ. Νικολάου και ο  Κουτζακιώτης, Γιώργος Η μεγάλη πυρκαγιά του 1849 Νίκος Ζ. Νικολάου Η μεγάλη πυρκαγιά των Σερρών (1849). Νέα στοιχεία από τα γαλλικά διπλωματικά αρχεία. Κουτζακιώτης, Γιώργος

Οι Όσιοι Σέργιος και Γερμανός εγκαταστάθηκαν στη νήσο Βαλάμη το 1329 μ.Χ. και προσπάθησαν να διαδώσουν τον Χριστιανισμό κάτω από δύσκολες συνθήκες. Ο Όσιος Σέργιος ήταν Έλληνας μοναχός και θαυματουργός που πιστώθηκε ότι έφερε τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό στον Καρελιανό και Φινλανδικό λαό. Οι αντικρουόμενες εκκλησιαστικές παραδόσεις τον τοποθετούν πιθανώς ήδη από τον 10ο αιώνα ή μέχρι και τον 14ο αιώνα.  Οι εκκλησιαστικοί θρύλοι για τον Όσιο Σέργιο της Βαλαάμ δεν αναφέρουν κάτι, παρά τον 18ο αιώνα. Σε αυτά τα γραπτά, ο Σέργιος περιγράφεται ως Αθωνίτης μοναχός που στάλθηκε από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα για να φωτίσει τις ειδωλολατρικές φυλές της Καρελίας με το φως της χριστιανικής πίστης. Ταξίδεψε κατά μήκος της εμπορικής οδού από τους Βαράγγους στους Έλληνες, περνώντας τις πόλεις της Ρωσίας Κίεβο, Νόβγκοροντ και Σταράγια Λαντόγκα. Έφτασε στις βόρειες όχθες της λίμνης Λάντογκα και σύντομα μετακόμισε στο νησί Βαλαάμ, όπου θα περνούσε το υπόλοιπο της ζωής του κηρύττοντας. Μια παράδοση που τοπ

Ὀστᾶ φανέντα Μαρτύρων Ἀναργύρων, Βλύζουσι κρουνοὺς θαυμάτων ἀναργύρως. Εἰκάδι ὀγδοάτῃ Κῦρος φάνη ἠδ' ὁμόαθλος. Αγωνίσθηκαν και οι δύο στα χρόνια του Διοκλητιανού (292 μ.Χ.). Ο Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και ο Ιωάννης από την Έδεσσα. Άριστα καταρτισμένοι στην ιατρική επιστήμη, προσέφεραν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς στους φτωχότερους συνανθρώπους τους. Και όχι μόνο δεν έπαιρναν χρήματα από κανένα, αλλά και οι ίδιοι έδιναν τα δικά τους, μέχρι που έμειναν φτωχοί. Γι' αυτό και επονομάστηκαν Ανάργυροι. Μαζί με την ιατρική βοήθεια που προσέφεραν στους πάσχοντες, μετέδιδαν σ' αυτούς και τη σωτήρια αλήθεια του Ευαγγελίου. Τα λόγια τους έδωσαν φως του Χριστού σε πολλούς ειδωλολάτρες. Άλλα η δράση τους καταγγέλθηκε στις αρχές, με αποτέλεσμα να τους αποκεφαλίσουν και άξια να πάρουν το στεφάνι του μαρτυρίου. Τότε οι χριστιανοί τους έθαψαν κρυφά, και όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αρκάδιος και Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας ο Θεόφιλος (400 μ.Χ.), τα άγια λείψανα τους βρέθηκαν και με πα

O Σέργιος μάγιστρος ων πριν εν βίω, Θεού μάγιστρος νυν δέδεικται εν πόλω. Ο Άγιος και δίκαιος Σέργιος, καταγόταν από την κωμόπολη Νικήτια της Αμάστρισου, του Εύξεινου Πόντου. Η οικογένεια του ήταν αριστοκρατικής καταγωγής και συνδεόταν με συγγενικούς δεσμούς με εκείνη της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, συζύγου του αυτοκράτορα Θεόφιλου. Έκανε λαμπρές σπουδές και γρήγορα έφθασε σε υψηλά στρατιωτικά και πολιτικά αξιώματα. Αν και ο Θεόφιλος ήταν θερμός υποστηρικτής των εικονομάχων, ο Σέργιος παρέμεινε πιστός στην ορθόδοξη πίστη και κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για την αναστύλωση των Ιερών Εικόνων. Αναδείχθηκε δε και προστάτης πολλών υπερασπιστών των αγίων εικόνων, κατά τον από του Θεόφιλου διωγμό. Μετά δε το θάνατο του Θεόφιλου, συνετέλεσε τα μέγιστα και εξάντλησε όλη την επιρροή του για να ενισχυθεί η γνώμη της Θεοδώρας για τη σύγκληση Οικουμενικης Συνόδου, για την αναστύλωση των Εικόνων. Εκοιμήθη ειρηνικά στην Κρήτη και ετάφη στη μονή του Μαγίστρου. Αργότερα τα άγια λείψανά του μετακομίσθηκαν μ