ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Δημήτριος Χόνδρος απεβίωσε στην Αθήνα. Γεννήθηκε στις Σέρρες το 1882 και ήταν το μεγαλύτερο παιδί του Κωνσταντίνου Χόνδρου, ενός ευρυμαθούς και επιτυχημένου εμπόρου της περιοχής, με πλούσια εθνική και κοινωφελή δράση. Η μητέρα του καταγόταν από την ονομαστή οικογένεια Θεοδωρίδη, η οποία είχε μεταναστεύσει από την Τσαρίτσανη στις Σέρρες κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Ο Δημήτριος ολοκλήρωσε τις πέντε πρώτες τάξεις του Γυμνασίου στις Σέρρες και την τελευταία τάξη στη Θεσσαλονίκη. Οι άριστες επιδόσεις του τον οδήγησαν να λάβει την υποτροφία του «Βελλιείου κληροδοτήματος». Το 1901 εισήχθη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στη Φυσικομαθηματική Σχολή, από την οποία αποφοίτησε το 1905. Συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία υπό την καθοδήγηση του διάσημου καθηγητή Φυσικής Sommerfeld. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του εκεί, ανέπτυξε φιλία με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, που αργότερα θα γινόταν κορυφαίος επιστήμονας. Το 1909, ο Δημήτριος Χόνδρος έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα φιλοσοφίας από το Πανεπισ

Στις 29 Ιουλίου 1951 επανεκδόθηκε η εφημερίδα «Νιγρίτα» με εκδότη, διευθυντή και συντάκτη τον Κωνσταντίνο Υφαντή. Συνεργάτες του ήταν ο Αστέριος Θηλυκός και ο Μιχαήλ Μέγαλος. Οι στοιχειοθέτες και τυπογράφοι της εφημερίδας ήταν ο Δημήτριος Καδής, ο Δημήτριος Ντιντής και η θυγατέρα του εκδότη, Καίτη Υφαντή.

Η Άλωση της Θεσσαλονίκης το 904 από τους Σαρακηνούς πειρατές ήταν μία από τις χειρότερες καταστροφές που βρήκαν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία στην διάρκεια του 10ου αιώνα. Ένας μουσουλμανικός στόλος, οδηγούμενος από τον αποστάτη Λέοντα τον Τριπολίτη, έχοντας ως αρχικό του στόχο την πρωτεύουσα, Κωνσταντινούπολη, απέπλευσε από την Συρία. Οι Μουσουλμάνοι αποθαρρύνθηκαν από το να επιτεθούν στην Κωνσταντινούπολη, στρεφόμενοι, αντιθέτως, στην Θεσσαλονίκη, εκπλήσσοντας πλήρως τους Βυζαντινούς, των οποίων το ναυτικό ήταν ανίκανο να αντιδράσει εγκαίρως. Τα τείχη της πόλης, ειδικά εκείνα που βρίσκονταν κοντά στην θάλασσα, βρίσκονταν σε παραμελημένη κατάσταση, ενώ οι δύο διοικητές της πόλεις έδιναν αντικρουόμενες μεταξύ τους διαταγές. Έπειτα από σύντομη πολιορκία, οι Σαρακηνοί κατάφεραν να εισβάλουν από τα τείχη της θάλασσας, κατέβαλαν την αντίσταση των Θεσσαλονικιών και, στις 29 Ιουλίου, κατέλαβαν την πόλη. Η άλωσή της συνεχίστηκε για διάστημα μίας εβδομάδας, προτού οι επιδρομείς αποχωρ

Eι βαρβάρους, ουκ οίδα, δαίμονας τέως, Έως τελευτής έτρεπες Xριστοπλίτα. Ο Άγιος Ιωάννης έζησε στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη (361) και ήταν στρατιώτης «εις τα νούμερα των καλουμένων Ταϊφάλων». Αυτός λοιπόν, είχε σταλεί μαζί με άλλους στρατιώτες να καταδιώξει χριστιανούς. Φαινομενικά τους καταδίωκε, ενώ στα κρυφά τους βοηθούσε να διαφύγουν, να αντέχουν τα βασανιστήρια, να έχουν τα στοιχειώδη για την αντιμετώπιση των ασθενειών τους και άλλα. Έτσι θεάρεστα αφού πέρασε τη ζωή του ο Ιωάννης, αναπαύθηκε ειρηνικά και τάφηκε στον Πανδέκτη, τόπο που και οι ξένοι ενταφιάζονταν. Η δε σύναξη του γινόταν στον πρώτο αποστολικό ναό του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.

Θεῷ δοτὴν τίθησι τὴν Θεοδότην. Τὸ πῦρ καμίνου σὺν τρισὶ τέκνοις φίλοις. Η Αγία Θεοδότη καταγόταν από τη Νίκαια της Βιθυνίας. Από μικρή τηρούσε στην ζωή της με μεγάλη συνέπεια τις εντολές του Θεού κάτι το οποίο προσπαθούσε να περάσει και στα παιδιά της. Λόγω της χριστιανικής της πίστης συνελήφθη από τον άρχοντα Λευκάδιο, (ο οποίος την είχε ζητήσει σε γάμο, αλλά εκείνη του το είχε αρνηθεί) και αυτός την παρέδωσε στον άρχοντα της Βιθυνίας, Νικήτιο. Εκείνος, σκληρός και κακεντρεχής όπως ήταν, έριξε την Θεοδότη και τα τρία παιδιά της μέσα σε πυρακτωμένη κάμινο, όπου παρέδωσαν την ψυχή τους στον Θεό, για να λάβουν το στέφανο της αιωνίου ζωής. Η μνήμη της Αγίας Θεοδότης και των τριών παιδιών της επαναλαμβάνεται και την  22α Δεκεμβρίου  με παρόμοια βιογραφικά στοιχεία. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον  Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ. Ὡς δῶρον ἐκλεκτόν, Θεοδότη θεόφρον, προσήγαγες Θεῷ, τοὺς ἐνθέους βλαστούς σου, σὺν τούτοις γὰρ ἠγώνισαι, ἱερῶς ἐναθλήσασα, μεθ’ ὧν πρέσβευε, ὑπὲρ ἡμῶν τῷ

Έχεις άληκτον εις Eδέμ προεδρίαν, Kωνσταντίνε πρόεδρε της Kωνσταντίνου. Πρόκειται για τον Πατριάρχη Κωνσταντίνο τον Α', που διαδέχτηκε τον Ιωάννη τον Ε' το έτος 674. Είχε κάνει προηγούμενα διάκονος και σκευοφύλακας. Πατριάρχευσε δύο χρόνια και τρεις μήνες. Δεν έχουμε πολλά βιογραφικά του στοιχεία. Βέβαιο είναι όμως, ότι διακρινόταν για το αυστηρά Ορθόδοξο φρόνημα του, τον ζήλο για την υπεράσπιση της Εκκλησίας κατά των κακοδόξων, των μονοθελητών, επίσης για τον άφιλοχρήματο και φιλόπτωχο χαρακτήρα του. Ο Σ. Ευστρατιάδης όμως, έχει άλλη άποψη περί του Αγίου αυτού και εικάζει ότι πρόκειται περί του Αγίου Κωνσταντίνου Γ' του Λειχούδη, γράφοντας περί αυτού τα έξης: «Ο Νικόδημος και κατ' αυτόν και ο Γεδεών αποδέχονται ότι ούτος είναι ο Κωνσταντίνος Α' ο πατριαρχεύσας από του 674-676 ο από διακόνου και σκευοφύλακος της μεγάλης εκκλησίας εις τον πατριαρχικόν θρόνον αναβάς εις διαδοχήν Ιωάννου του Ε'. Αλλά εν τω Συναξαριστή Delehaye "μνήμη Κωνσταντίνου τ

Βληθεὶς ὁ Καλλίνικος ἐν τῇ καμίνῳ, Τὸ νικοκαλὲς εὗρε καὶ θεῖον στέφος. Εἰκάδι ἀμφενάτῃ φλὸξ Καλλίνικον κατέδαψε. Ο Άγιος Καλλίνικος κατάγονταν από την Κιλικία. Ήταν ευσεβής και ενάρετος και είχε σαν έργο ζωής την κατήχηση των εθνικών με σκοπό τη σωτηρία τους. Όταν έφθασε στην Αίγυπτο, φανατικοί ειδωλολάτρες εξεγέρθηκαν εναντίον του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον ηγεμόνα Σακέρδωνα. Αυτός, υποκρινόμενος, έδειξε ότι λυπάται, και για να κάμψει το φρόνημα του Καλλινίκου, ανέφερε δήθεν περιστατικά πρώην γενναίων χριστιανών, που όταν αντίκρισαν τα σκληρά βάσανα, αρνήθηκαν την πίστη τους. Ο Καλλίνικος, αντιλαμβανόμενος την υποκρισία του ηγεμόνα, μειδίασε και του είπε: «Μην αναβάλλεις, έπαρχε, να λάβεις πείρα της δύναμης με την οποία ο Χριστός οπλίζει τους γνήσιους πιστούς Του. Γρήγορα ετοίμασε όλα σου τα κολαστήρια όργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια και ό,τι άλλο σκληρό μαρτύριο έχεις. Όλα αυτά και άλλα περισσότερα και σκληρότερα βασανιστήρια ποθώ για την αγάπη