ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

 Tοις εν καλώ λιπούσι γήρα τον βίον, Kαι Bενιαμίν τον καλόν συναπτέον. Ο Όσιος Βενιαμίν απεβίωσε ειρηνικά. Ο δε Άγιος Νικόδημος, αναφέρει ότι πέθανε από υδρωπικία και ότι στον Ευεργετινό υπάρχει το απόφθεγμά του: «Tην βασιλικήν οδόν πορεύεσθε και τα μίλια μετρείτε, και ουκ ολιγωρείτε» (σελ. 622 του Eυεργετινού).

 Δεν έχουμε λεπτομέρειες για το γεγονός.

 Eι και γένει βάρβαρος ην ο Θαδδαίος, Αλλ’ ασεβείς ήλεγχε συν παρρησία. Ο Όσιος Θαδδαίος ο Ομολογητής ήταν Σκύθης και υπηρέτης του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη, στη Μονή του οποίου ο Θαδδαίος έγινε μοναχός και διακρίθηκε για την αυστηρή άσκηση. Κάποτε λοιπόν, όταν συνόδευε στ' ανάκτορα τον ηγούμενο του Θεόδωρο, ήλεγξε τον εικονομάχο βασιλιά Μιχαήλ (820 - 829 μ.Χ.) (ο Μ. Γαλανός αναφέρει τον Λέοντα τον Ε') μπροστά στη σύγκλητο για την ασέβειά του απέναντι στις Ιερές εικόνες. Τότε ο Βασιλιάς, τον εξανάγκαζε να ποδοπατήσει την εικόνα του Χριστού, πράγμα που ο Όσιος όχι μόνο δεν έπραξε, αλλά αποκάλεσε τον βασιλιά πληρωμένο τύραννο και ακάθαρτο. Τότε βασανίστηκε σκληρά, σύρθηκε από τα πόδια στους δρόμους της πόλης, οπότε μετά τρεις μέρες πέθανε. Λειτουργικά κείμενα Τροπάριον — Ἦχος πλ. δ' Ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, διδάσκαλος καθαρότητος καὶ τῆς ἀληθινῆς λατρείας, / φωτιστὴς τῆς οἰκουμένης καὶ τὸ κόσμημα τῶν Ἱεραρχῶν, / πάνσοφε πάτερ Θαδδαῖε, τοῖς σού δόγμασι πάντα πεφώτισται. / Π...

 Σωθήναι πάντας τους βροτούς Σώτερ θέλων, Eις τούτο κρίσεις μηχανάσαι πανσόφως. Αυτή τη μέρα η Εκκλησία μας όρισε να γιορτάζουμε τη μνήμη όλων των Χριστιανών, που μαρτύρησαν για την πίστη του Χριστού και τα ονόματα τους δεν μας είναι γνωστά. Η γιορτή αυτή μας διδάσκει, ότι το βλέμμα του Θεού δεν είναι όμοιο με του ανθρώπου. Διότι οι άνθρωποι, συνήθως δοξάζουν και τιμούν αυτούς που γίνονται γνωστοί και διάσημοι, ενώ ο Θεός βλέπει γνωστούς και αγνώστους, διάσημους και άσημους, αρκεί όλοι να πράττουν ευσυνείδητα το θέλημα του. Έτσι και ο μικρότερος των χριστιανών αυτών, θα λάμψει ασύγκριτα περισσότερο από τους πιο φαντασμένους και αστραφτερούς βασιλείς της γης, όταν έλθει η ώρα της τελικής δικαίωσης. Tελείται δε η αυτών Σύναξις εν τω Nαώ της Yπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου εν τοις Xαλκοπρατείοις. Λειτουργικά κείμενα  Τροπάριον — Ἦχος δ' Οἱ ἅγιοι μάρτυρές Σου, Κύριε, / διὰ τῶν παθημάτων αὐτῶν ἐκομίσαντο ἀφθάρτους στεφάνους παρὰ Σοῦ, τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. / Ἔχοντες γὰρ τὴν ἰσχύν Σου, κα...

 Πανηγυριστής των υπέρ νουν πραγμάτων, O Γεώργιος νυν κροτεί συν Aγγέλοις. Ο Όσιος Γεώργιος έζησε στη θορυβώδη και μεγάλη για την Ορθοδοξία εποχή του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Φωτίου (857 - 891 μ.Χ.), με τον οποίο και διατηρούσε αλληλογραφία. Σύνθεσε δύο εγκώμια στη γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου και μελοποίησε την Ακολουθία τους. Μελοποίησε επίσης τον προεόρτιο Κανόνα στον Ευαγγελισμό, καθώς και άλλους Κανόνες στη Θεοτόκο. Συνέγραψε μάλιστα και πανηγυρικούς λόγους, όπως στα Εισόδια, στη σύλληψη της Αγίας Άννας και στο «Ειστήκεισαν παρά τω Σταυρώ του Ιησού». (Στοιχεία της βιογραφίας του, συγχέονται μ' αυτά του Αγίου Γεωργίου Επισκόπου Αμάστριδος, κυρίως όσον αφορά την ποίηση των ασματικών Κανόνων. Ίσως βέβαια, να συμβαίνει και το αντίθετο).

  Αθηνοδώρω δώρον εξ εμού λόγος, Θείω γαρ ανδρί και νεκρώ πρέπει λόγος. Ο Όσιος Αθηνόδωρος ήταν ασκητής, (άγνωστο που) και απεβίωσε ειρηνικά. Στον Κώδικα 1578 των Παρισίων, ο Αθηνόδωρος συνοδεύεται και από άλλους οσίους πατέρες, τους Βαβύλα και Βενιαμίν. Η ακόλουθη αφήγηση προέρχεται από τα «Παραλειπόμενα» του Αγίου Παχωμίου (κεφ. 16): Πρέπει να αναφέρουμε έναν άλλο άγιο άνδρα από τους αδελφούς, ο οποίος εξάσκησε τη ζωή των αρετών με πληρότητα και, για χάρη της οικοδομής, να διηγηθούμε μερικά γεγονότα της ζωής του. Αυτός ο αδελφός, ο οποίος ευλογήθηκε με μνήμη, ενώ ήταν λεπρός στο σώμα του, είχε το κελί του ξεχωριστά από τους αδελφούς. Σε όλη του τη ζωή ζούσε μόνο με ψωμί και αλάτι. Έφτιαχνε ένα ψάθινο στρώμα την ημέρα, και συχνά, όταν έπλεκε τα σκοινιά για τα στρώματα, τα χέρια του τρυπούσαν από τα καλάμια και γεμίζαν με αίμα, ώστε τα στρώματα που έφτιαχνε να λεκιάζονται από το αίμα του. Παρά την ασθένειά του, δεν έχανε ποτέ τις συναθροίσεις των αδελφών και ποτέ δεν κοιμόταν την η...

Αϋπνία δους πάντα τον ζωής χρόνον, Mάρκελλε κοιμήθητι μικρόν εν τάφω. Ο Όσιος Μάρκελλος πέτυχε στη ζωή του διότι με τη χάρη του Θεού κατάλαβε, ότι οι κοσμικές λαμπρότητες φαίνονται και αφανίζονται όπως τα άνθη. Και είχε την πεποίθεση ότι ζωή αληθινή και κερδισμένη είναι μόνο εκείνη, που αφιερώνεται στην υπηρεσία του καλού, επάνω στο δρόμο του Ιησού Χριστού. Ο Μάρκελλος έζησε τον 5ο αιώνα μ.Χ., επί πατριαρχείας Γενναδίου του Α' (458 - 471 μ.Χ.) και βασιλέως του Λέοντα Α' του Μακέλλη. Η καταγωγή του Μάρκελλου ήταν από τη Aπάμειαν, μια πόλη της Συρίας και η οικογένειά του ήταν αρκετά πλούσια. Επειδή οι γονείς του αγαπούσαν τα γράμματα, στόλισαν το γιο τους με πολλή παιδεία. Αλλά η καρδιά του νέου, είχε μέσα της ζωηρή και ακοίμητη τη φλόγα της ευσέβειας. Τα κοσμικά αξιώματα δεν τον ενδιέφεραν. Με τέτοιες διαθέσεις πήγε στην Έφεσο, όπου μπήκε σε μοναστήρι και έγινε μοναχός.  Από 'κει πήγε στην Κωνσταντινούπολη, στη Μονή Ακοίμητων, όπου ηγούμενος ήταν ο Αλέξανδρος. Εκεί, γρήγορα ...

Διά ξίφους άωρα μητέρων βρέφη, Ανείλεν εχθρός του βρεφοπλάστου Bρέφους. Nήπια αμφ’ ενάτην τάμον εικάδα παππάζοντα. Όταν οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη να του πουν που είναι ο Χριστός, ο πονηρός αυτός βασιλιάς μηχανεύθηκε άλλο σχέδιο για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος. Είχε ακούσει ότι, σύμφωνα με τις Γραφές, τόπος γέννησης του Χριστού θα ήταν η Βηθλεέμ. Επειδή όμως δε γνώριζε ποιος ήταν ο Ιησούς αν βρισκόταν μέσα στη Βηθλεέμ ή στα περίχωρα της και επειδή συμπέρανε ότι το παιδί θα ήταν κάτω από δύο χρονών, έδωσε διαταγή να σφαγούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, μέχρι της ηλικίας των δύο ετών. Η σφαγή έγινε ξαφνικά, ώστε να μη μπορέσουν οι οικογένειες να απομακρυνθούν με τα βρέφη τους. Και οι δυστυχισμένες μητέρες είδαν να σφάζονται τα παιδιά τους μέσα στις ίδιες τις αγκαλιές τους. Η χριστιανική Εκκλησία, πολύ σωστά ανακήρυξε Άγια τα σφαγιασθέντα αυτά παιδιά, διότι πέθαναν σε μια αθώα ηλικία και υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο οι πρώτοι μάρτυρες του χριστιανισμού. Μπορεί βέβ...

Eις τον Iωσήφ. Τιμῶ Ἰωσὴφ Μνήστορα τῆς Παρθένου, Ὡς ἐκλεγέντα φύλακα ταύτης μόνον. Eις τον Iάκωβον. Σὺ τέκτονος παῖς, ἀλλ' ἀδελφὸς Κυρίου, Τοῦ πάντα τεκτήναντος ἐν λόγῳ Μάκαρ. Eις τον Δαβίδ. Ἐγὼ τὶ φήσω, μαρτυροῦντος Κυρίου, Τὸν Δαυῒδ εὗρον, ὡς ἐμαυτοῦ καρδίαν; Στις 26 Δεκεμβρίου ή την πρώτη Κυριακή μετά τις 26 Δεκεμβρίου τιμούμε τη μνήμη των Αγίων Ιωσήφ του Μνηστήρα της Παρθένου Παναγίας, του Δαβίδ του Προφήτη και βασιλιά και του Ιακώβου του Αδελφοθέου (βλέπε και 23 Οκτωβρίου), δηλαδή, το κατά κόσμον γένος και οικογένεια του Χριστού. Όταν δεν υπάρχει Κυριακή εντός αυτής της περιόδου, μεταφέρουμε τον εορτασμό στις 26 Δεκεμβρίου. Συνήθως αυτή την Κυριακή, τελείται η Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, που είναι μια από τις αρχαιότερες Θείες Λειτουργίες. Να υπενθημήσουμε εδώ ότι ο Ιωσήφ είχε από τον προηγούμενο γάμο του τέσσερις γιούς, τον Iάκωβο, τον Iωσή, τον Iούδα και τον Σίμωνα (ή Συμεών) και τρεις κόρες την Eσθήρ, την Mάρθα, και την Σαλώμη που ήταν μητέρα του Αγίου...