ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Φώτο αρχείου  Στις 3 Αυγούστου 1951, οι ορυζοπαραγωγοί της περιφέρειας Σερρών διαμαρτυρήθηκαν προς την Κυβέρνηση μέσω τηλεγραφήματος για τον μη καθορισμό τιμής ασφαλείας του ρυζιού. Απειλούσαν να μην θερίσουν και να εγκαταλείψουν την παραγωγή, σε μια προσπάθεια να πιέσουν για την καθιέρωση μιας εγγυημένης τιμής που θα εξασφάλιζε την οικονομική τους βιωσιμότητα.

Φωτο αρχείου, ο Ιωάννης Μεταξάς το 1937 Στις 3 Αυγούστου 1937, το Δημοτικό Συμβούλιο Σερρών, υπό την προεδρία του Αθ. Παπαπαναγιώτου και με την παρουσία του Δημάρχου Γ. Μόσχου, αποφάσισε σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και θαυμασμού προς τους πρωτεργάτες της «αναδημιουργίας του κράτους» να ανακηρύξει επίτιμο δημότη της πόλης τον Ιωάννη Μεταξά. Επιπλέον, μετονόμασε την πλατεία Ελευθερίας, από τη γωνία της Εθνικής Τράπεζας μέχρι το τέρμα της οδού Αγίου Παντελεήμονος, σε οδό Ιωάννη Μεταξά. 

Στις 3 Αυγούστου 1924, έφθασε στις Σέρρες η υποεπιτροπή εκούσιας μετανάστευσης, η οποία αποτελούνταν από τον Άγγλο συνταγματάρχη Όθων Λίμαν φον Σάντερς τον Άγγλο συνταγματάρχη Κόρφ, που ήταν επίσης αντιπρόσωπος της Κοινωνίας των Εθνών, και τον Έλληνα αντιπρόσωπο Διαμαντόπουλο. Η επίσκεψη αυτή σχετιζόταν με τις προσπάθειες διαχείρισης των προσφυγικών ροών και των πληθυσμιακών αλλαγών στην περιοχή μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ταυτόχρονα, ανακοινώθηκε η ανακάλυψη αποθήκης πυρομαχικών στο Μπέλλες, γεγονός που υποδείκνυε την ύπαρξη έντασης και πιθανών συγκρούσεων στην περιοχή. Ο Όθων Λίμαν φον Σάντερς, (Otto Viktor Karl Liman, 17 Φεβρουαρίου 1855 - 22 Αυγούστου 1929), περισσότερο γνωστός ως Λίμαν φον Σάντερς, ήταν Γερμανός στρατηγός, που είχε αναλάβει στρατιωτικός σύμβουλος και ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του στρατού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στις 3 Αυγούστου 1915, η εφημερίδα «Νέα Ημέρα Τεργέστης» δημοσίευσε την είδηση της αυτομόλησης του νεοεκλεγέντος βουλευτή Αθανασίου Αργυρού από το ψηφοδέλτιο των Βενιζελικών προς το κόμμα του Δημητρίου Γούναρη. Ο Αθανάσιος Αργυρός (Νιγρίτα, 1858 - Βόλος, 9 Ιανουαρίου 1945) ήταν Έλληνας δικηγόρος, δημοσιογράφος και πολιτικός. Υπηρέτησε ως βουλευτής Σερρών και ως υπουργός. Υπήρξε πρωτεργάτης του Μακεδονικού Αγώνα

Φωρο αρχείου μεταγενέστερης εποχής  Στις 3 Αυγούστου 1906, ο εφημέριος Παπαγιαννιός από το χωριό Γράτσιανη (σημερινή Αγιοχώρι) δολοφονήθηκε από Βούλγαρους κομιτατζίδες. Το Αγιοχώρι είναι ένα μικρό χωριό των Σερρών, χτισμένο μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο, σε υψόμετρο 220 μέτρων. Διοικητικά υπάγεται στον Δήμο Νέας Ζίχνης και κατά την απογραφή του 2011 είχε 276 κατοίκους. Το χωριό, το οποίο τότε ονομαζόταν Γράτσιανη, κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα δέχτηκε πολλές επιθέσεις από Βούλγαρους ενόπλους και πολλοί κάτοικοι συμμετείχαν στα γεγονότα. Από τους πιο γενναίους Μακεδονομάχους του Αγιοχωρίου ήταν ο Αθανάσιος Στόγιας, αγγελιαφόρος του καπετάν Δούκα και του Μητροπολίτη Δράμας Χρυσοστόμου. Όταν πιέστηκε μαζί με τον ιερέα του χωριού Παπαϊωάννη να προσχωρήσει στην Εξαρχία, αρνήθηκε και έφυγε στην Αλιστράτη, ενώ τον Παπαϊωάννη τον έσφαξαν. Ο Στόγιας παρακολουθούσε τις κινήσεις της ομάδας του βοεβόδα Πανίτσα και στις 12-1-1906 εντόπισε το κρησφύγετό της στο Αγιοχώρι και ενημέρωσε τον

Τα στοιχεία για τον Άγιο Αντώνιο το Ρωμαίο τα παίρνουμε από το «Χρονικό του Νόβγκοροντ», από το κείμενο “Duchovnaja gramota”, ενός είδους διαθήκης του αγίου και από την προφορική παράδοση του Νόβγκοροντ, η οποία φθάνει έως τον 16ο αιώνα. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, ο Άγιος Αντώνιος γεννήθηκε στη Ρώμη το 1067 από πλούσιους και ευσεβείς ορθόδοξους γονείς. Σε ηλικία 17 ετών πηγαίνει στην Νότια Ιταλία, όπου γίνεται μοναχός σε κάποιο από τα πολλά ελληνικά μοναστήρια της περιοχής. Για 20 χρόνια ζει σαν ερημίτης με απόλυτη σιωπή και προσευχή, κατεβαίνοντας στο μοναστήρι μόνο για την εορτή του Πάσχα. Κατά τη διάρκεια του διωγμού των ορθοδόξων από τους Νορμανδούς κατακτητές, ο άγιος καταφεύγει σε ένα βράχο δίπλα στη θάλασσα, όπου για ένα χρόνο ζει μιμούμενος τους αρχαίους στυλίτες. Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1106 κατά τη διάρκεια μιας φοβερής τρικυμίας, ο βράχος αποκολλήθηκε από την ακτή και έπεσε στη θάλασσα. Ο άγιος, όμως, αντί να βυθιστεί και να βρει τραγικό θάνατο, βρέθηκε να ταξιδεύει πάνω στ

 Θεοκλητὼ τὴν κλῆσιν ἔργῳ δεικνύει, Κλητὴ Θεῷ φανεῖσα σαρκὸς ἐκδύσει. Η Οσία Θεοκλητώ έζησε κατά τον 9ο αιώνα μ.Χ. στα χρόνια του βασιλιά Θεοφίλου του εικονομάχου και καταγόταν «ἐκ τοῦ θέματος τῶν Ὀπτιμάτων» (Οψικίου). Οι γονείς της ονομάζονταν Κωνσταντίνος και Αναστασία, και ήταν αρκετά πλούσιοι και προ πάντων ευσεβείς χριστιανοί. Ανάλογη ανατροφή έδωσαν και στην κόρη τους Θεοκλητώ, που ήταν πιστή, ευσεβής, σεμνή και μελετούσε ακατάπαυστα τον θείο λόγο. Όταν η Οσία παντρεύτηκε (τον Ζαχαρία, άνδρα ευσεβή και ελεήμονα), υπήρξε πρότυπο χριστιανής συζύγου. Το σπίτι της ήταν συνεχώς ανοικτό για τους δυστυχείς, για τις χήρες, τα ορφανά και τους φτωχούς οικογενειάρχες. Συχνά πήγαινε η ίδια στα φτωχόσπιτα και μοίραζε απλόχερα ελεημοσύνη και περιποίηση στους αρρώστους. Ο θάνατος τη βρήκε να εκτελεί τέτοια θεάρεστα έργα. Το δε λείψανο της, αξιώθηκε να γίνει όργανο πολλών ιαμάτων και θαυμάτων. Ένα από τα πολλά θαύματα είναι και το εξής: Οι συγγενείς της Oσίας είχαν συνήθεια και κάθε χρόνο να σηκ

Τῆς σαρκὸς οἷον ἐκκυλισθείσης λίθου, Ὁρᾷ Σαλώμη Χριστόν, οὐ Χριστοῦ τάφον. Η Αγία Σαλώμη η Μυροφόρος ήταν πρώτη εξαδέλφη της Παναγίας, μητέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Είχε σύζυγο τον Ζεβεδαίο και γιους τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Προικισμένη και η ίδια με ένθερμη ευσέβεια, ήταν από τις γυναίκες που ακολουθούσαν τον Χριστό, και συνεισέφεραν στο ταμείο της αποστολικής αδελφότητας. Η Σαλώμη ήταν εκείνη, παρακινούμενη από μητρική φιλοστοργία, που παρακάλεσε τον Κύριο όταν Αυτός πήγαινε για τελευταία φορά στην Ιερουσαλήμ, να τιμηθούν οι γιοί της με πρωτεύοντα αξιώματα. Διότι είχε την ιδέα, ότι ο Ιησούς στην Ιερουσαλήμ έμελλε να αναστήσει το θρόνο του Δαβίδ. Όμως η Σαλώμη, τις στιγμές του φρικτού πάθους του Κυρίου, και ενώ μαθητές και φίλοι από φόβο είχαν διασκορπιστεί, αυτή, μαζί με μερικές άλλες πιστές γυναίκες ήταν εκεί και κτυπούσαν από λύπη τα στήθη τους. Επίσης η Σαλώμη, αξιώθηκε να είναι μια από τις μυροφόρες, στις όποιες ο άγγελος γνωστοποίησε την ανάσταση του Ιησού. Μετά την ίδ

  Κυκλοῦσιν ἄνδρες εἷς δύο τρεῖς σὸν θρόνον, Ὕψιστε, Φαῦστος, Ἰσάκιος, Δαλμάτος, Δαλμάτος, Ἰσάκιος τριτάτῃ θάνον, ἠδέ γε Φαῦστος. Ο Όσιος Δαλμάτιος ήταν στρατιώτης, γρήγορα όμως τη θεοσεβή ψυχή του κυρίευσε η επιθυμία να αφοσιωθεί στον Κύριο και Δημιουργό του. Ξεκίνησε, λοιπόν μαζί με το γιο του Φαύστο να συναντήσει τον μοναχό Ισαάκιο (βλέπε  30 Μαΐου ), η φήμη του οποίου είχε φέρει κοντά του πολλούς άνδρες. Ο Δαλμάτιος διακρίθηκε ανάμεσα στους υπόλοιπους μοναχούς για την αρετή του τόσο ώστε εξελέγη ηγούμενος μετά το θάνατο του ευσεβούς Ισαακίου. Μάλιστα για τον ενάρετο βίο του ο Δαλμάτιος τιμήθηκε και από τη Γ' Οικουμενική Σύνοδο που συνήλθε το 431 μ.Χ. στην Έφεσο, στην οποία οι Πατέρες ανέδειξαν τον όσιο αρχιμανδρίτη. Τον δρόμο του Δαλμάτιου, ο οποίος τελείωσε τη ζωή του εν ειρήνη, ακολούθησε ο γιος του Φαύστος, αναδεικνύοντας εαυτόν άξιο διάδοχο του πατέρα του. Όσον αφορά στον όσιο Ισαάκιο (βλέπε 30 Μαΐου), έμεινε ξακουστός για τη στάση, την οποία υπέδειξε απέναντι στον αιρετικό