ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Στις 3 Οκτωβρίου 1958, απεβίωσε ο Αμβρόσιος Νικολαΐδης , πρώην βοηθός επίσκοπος Σερρών και επίσκοπος Χριστουπόλεως, ο οποίος υπηρέτησε και ως μητροπολίτης Φθιώτιδος. 

Εφημερίδα Εμπρός, Φύλλο: 4/10/1947, Σελίδα: 4 Στις 3 Οκτωβρίου 1947, ο Βασιλιάς Παύλος και ο αρχιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος επισκέφθηκαν το Σιδηρόκαστρο και τις Σέρρες, 3 Οκτωβρίου 1947. Η εφημερίδα Εμπρός έγραψε : ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 3' ('1δ. τηλ.) Ο Βασιλιάς Παύλος, συνοδευόμενος από τον στρατηγό Παπάγο, τον υπουργό Βορείου Ελλάδος κ. Μπασιάκο, τον διοικητή του Γ΄ Σώματος Στρατού υποστράτηγο Παπαγεωργίου, τον υποστράτηγο Γρηγοροπούλου, τον Αμερικανό συνταγματάρχη Ντάιντς και τους υπασπιστές τους, αναχώρησε την 8η πρωινή επιβαίνοντας αυτοκινήτου για Σέρρες, προκειμένου να συνεχίσει την περιοδεία του στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, προπεμφθείς ενθουσιωδώς από χιλιάδες λαού. Καθ' όλη τη διαδρομή από Θεσσαλονίκη μέχρι Σέρρες, ο Βασιλιάς οδηγούσε ο ίδιος το αυτοκίνητό του και σταμάτησε στις γειτονιές Ασουρόν, Ξυλούπολη, Λαχανά, Καλόκαστρο Στρυμονικό, Προβατά και Λεικέν, χαιρετώντας τα επιφυμούντα πλήθη. Στον Λαχανά, ο Βασιλιάς επισκέφτηκε στρατιωτικό τμήμα και μετέβη στα γραφεί

Στις 3 Οκτωβρίου 1941, κυκλοφόρησε στις Σέρρες η εφημερίδα «Български юг» («Βουλγαρικός Νότος»), με υπότιτλο «Εφημερίδα για πολιτική, πολιτισμό και οικονομία».  η οποία ήταν εβδομαδιαία, τετρασέλιδη και εκδιδόταν κάθε Σάββατο κατά τη διάρκεια της Βουλγαρικής κατοχής (1941-1944).  Η εφημερίδα ήταν γραμμένη στη βουλγαρική γλώσσα και είχε διαστάσεις 35x50 εκ. Τυπωνόταν στα επιταγμένα γραφεία της ελληνικής εφημερίδας «Η Πρόοδος», με διευθυντή τον εγκληματία πολέμου Μιχαήλ Ντουμπαλάκωφ, ο οποίος καταγόταν από τις Σαράντα Εκκλησιές της Ανατολικής Θράκης και είχε ακραίες εθνικιστικές απόψεις και θέσεις.  Ο Μιχαήλ Ντουμπαλάκωφ ήταν μέλος βουλγάρικων συμμοριών . Το 1933, 1937 και 1939 δημοσίευσε τους τρεις τόμους των αναμνήσεών του με τίτλο «Μέσα από τις φλόγες της ζωής και της επανάστασης», οι οποίοι αντικατοπτρίζουν τη επαναστατική του ζωή και την υπηρεσία του στον βουλγαρικό στρατό κατά τη διάρκεια των τριών πολέμων. Μέχρι το 1934 συμμετείχε στις δραστηριότητες Βουτλγάρικων Οργανώσεων. Ήταν

Στις 3 Οκτωβρίου 1918, έφτασαν Θεσσαλονίκη από τα Σκόπια, μέσω Μοναστηρίου, περίπου 800 ομογενείς από την Ανατολική Μακεδονία, οι οποίοι απελευθερώθηκαν από τους Συμμάχους στην περιοχή του Περλεπέ. Οι αρχές τους εγκατέστησαν σε τρία σχολεία και τους παρείχαν οικονομική βοήθεια και τροφή. Οι περισσότεροι από τους απελευθερωθέντες είναι Θρακιώτες που κατοικούν στην περιφέρεια των Σερρών, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι από όλες τις πόλεις της Ανατολικής Μακεδονίας, καθώς και πολλοί Μουσουλμάνοι από την Κομοτηνή. Πολλοί από αυτούς εργάστηκαν στην Ανατολική Μακεδονία στην κατασκευή χαρακωμάτων. Πριν από έξι μήνες μεταφέρθηκαν στο Περλεπέ, όπου υποχρεώθηκαν να συνεχίσουν την ίδια εργασία καθημερινά, υπό τους ξυλοδαρμούς των Βουλγάρων στρατιωτών. Ορισμένοι πέρασαν και από το Κίτσεβο, το οποίο είναι ένα απέραντο νεκροταφείο. ΤΑ ΟΡΓΙΑ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ ᾿Αφίκοντο ἐκ Σκοπείων, μέσον Μοναστη ρίου 800 περίπου ὁμογενεῖς ἐξ ᾿Ανατ. Μακε δονίας, ἀπελευθερωθέντες ὑπὸ τῶν Συμμάχων εἰς - Περλεπέ. Αἱ ἐνταῦθα ἀρχαὶ

Εφημερίδα Μακεδονία, Φύλλο: 5/10/1916, Σελίδα: 2 Στις 3 Οκτωβρίου 1916,  Βούλγαροι στρατιώτες λεηλατούν το Σουμπάσκιοϊ και παίρνουν ομήρους, ενώ δεν ήταν το μόνο περιστατικό καθώς όλο το χρονικό διάστημα εκείνο βουλγάρικες συμμορίες άρχισαν εκ νέου την δράση τους σε όλο το νομό Σερρών, με λεηλασίες και απαγωγές.  Συγκεκριμένα, στις 3 Οκτωβρίου 1916, το βράδυ, Βούλγαροι στρατιώτες συγκέντρωσαν όλους τους κατοίκους του Νέου Σουλίου (γνωστό τότε ως Σουμπάσκιοϊ) και τους ανακοίνωσαν ότι έλαβαν διαταγή από το Υπουργείο στη Σόφια να εκκενώσουν το χωριό. Υποστήριξαν ότι επρόκειτο να λάβει χώρα μάχη μέσα στο χωριό, γεγονός που επέβαλε την αναγκαστική απομάκρυνση των κατοίκων. Μετά την εκκένωση, οι στρατιώτες ξεκίνησαν τις λεηλασίες των οικιών, αφαιρώντας χρήματα, ζώα και άλλα πολύτιμα αντικείμενα, αφήνοντας το χωριό κατεστραμμένο. Η εφημερίδα Μακεδονία έγραψε:  ΟΙ ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ ΑΠΑΓΑΓΟΥΝ ΕΛΛΗΝΑΣ ΩΣ ΟΜΗΡΟΥΣ Κατ' ἰδιαιτέρας ἡμῶν ἀσφα- | λεῖς πληροφορίας, πρόσφυγες | τῆς ᾿Ανατολικῆς Μακεδονίας κα

Εφημερίδα Εμπρος, Φύλλο: 3/10/1907, Σελίδα: 4 Στις 3 Οκτωβρίου 1907 η εφημερίδα Εμπρος αναφέρει ότι ο βαλής Θεσσαλονίκης αναχώρησε για το Δεμέρ Ισσάρ, ώστε να ενημερωθεί για την κατάσταση εκεί. Ο ΒΑΛΗΣ ΕΙΣ ΔΕΜΙΡ ΙΣΑΡ Ὁ Βαλῆς Θεσσαλονίκης ἀνε· χώρησεν εἰς Δεμέρ-Ἰσὰρ, ὅν πως ἀντιληφθῇ τὴν αὐτόθι κατά- στασιν. Βαλής Θεσσαλονίκης ήταν ο Hasan Fehmi Pasha (Χασάν Φεχμί πασά) Το Διοικητήριο είναι κτίριο στην περιοχή του κέντρου της Θεσσαλονίκης κτίστηκε το 1891.Αρχικός σκοπός του ήταν να αποτελέσει την οικία του Βαλή του Βιλαέτιου της Θεσσαλονίκης και έδρα Οθωμανικών αρχών. Αν και το 1907 στέγαζε οθωμανική Νομική Σχολή, το αναφέρουμε ως προς την καλύτερη κατανόηση της "δύναμης" του "Βάλη". Μερικά από τα "έργα" που έγιναν από βάλη της Θεσσαλονίκης είναι : Το Τζαμί Ζιχνί πασά στην Θεσσαλονίκη στην οδό Αργοναυτών της Άνω Πόλης, βορειοδυτικά από τον ναό του Οσίου Δαβίδ, χτίστηκε το 1895 από τον Mustafa Zihni, βαλή της Θεσσαλονίκης Το τζαμί του Λεμπέτ αποτελεί οθωμανι

Εφημερίδες Εμπρος, Φύλλο: 3/10/1907, Σελίδα: 2 Στις 3 Οκτωβρίου 1907, η εφημερίδα Εμπορς αναφέρει ότι κοντά στο Δεμίρ Ισσάρ σκοτώθηκε από Τούρκους ο γνωστός για τα εγκλήματά του Βούλγαρος κομιτατζής Σφέτο Πέτρε. Παρὰ τὸ Δεμίρ· Ἰσὰρ ἐφο· νεύθη ὑπὸ Τούρκων ὁ γνωστὸς διὰ τὰ κακουργήματά του Βούλ γαρος κομιτατζῆς Σφέτο-Πέτρε. Όπως αναφέρει στο ίδιο φύλλο η εφημερίδα, στο χωριό Τούρλεστε του Μοναστηρίου εισέβαλε πολυμελής βουλγαρική συμμορία που μόλις είχε φτάσει από τη Βουλγαρία, υπό την αρχηγία του Πέτρον Σπόφε. Ο αρχηγός εκβίαζε τους κατοίκους να δώσουν χρηματικά ποσά για το Κομιτάτο. Οι εκβιασμοί έγιναν τόσο άγριοι, που οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να ειδοποιήσουν κρυφά τις αρχές. Αμέσως στάλθηκαν τρεις λόχοι στρατού, οι οποίοι ανέλαβαν την καταδίωξη της συμμορίας και την προστασία του βουλγαρικού χωριού, το οποίο η συμμορία εγκατέλειψε έγκαιρα, απειλώντας με καταστροφή. ΟΙ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΟΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ Εἰς τὸ χωρίον Τούρλεστε τοῦ Μοναστηρίου ἐνδεητᾶτο πολυμε λὴς βουλγαρική συμμορία ἄρτι καταφθάσασ

Εφημερίδα Εμπρός, Φύλλο: 3/10/1907, Σελίδα: 2 Στις 3 Οκτωβρίου 1907, η εφημερίδα Εμπρός αναφέρει ότι στο Κρούσεβο (Κρούσοβον / Αχλαδοχώρι) του Δεμερ Ισσάρ των Σερρών, τραυματίστηκε από Βούλγαρους κομιτατζήδες ο πρόκριτος Έλληνας Κωνσταντίνος Στραχίνης. Οὕτω εἰς Κρούσεβο τοῦ Δε μὲρ Ἰσὰρ τῶν Σερρῶν ἐτραυ ματίσθη ὑπὸ Βουλγάρων κομε τῶν ὁ πρόκριτος Ἕλλην Κων- σταντίνος Στραχίνης.

Στις 3 Οκτωβρίου 1907, στην περιοχή Κλεπούσα Φυλλίδος, ένας σχισματικός τραυματίστηκε από Έλληνες.

 «Ἅπαξ ἐλεύσθην» καὶ Θεότεκνος λέγει, Ὡς Παῦλος εἶπε, πρὸς Κορινθίους γράφων. Ο Άγιος Θεότεκνος μαρτύρησε δια λιθοβολισμού.

 Ὡς ἦλθεν ἐν χρῷ τῆς πυρᾶς Θεαγένης, Εἰσῆλθεν αὐτὴν οὐ ταραχθεὶς τῇ θέᾳ. Ο Άγιος Θεαγένης ή Θεογένης μαρτύρησε δια πυρός.

 Κτίστῃ σέβας δοὺς Θεόκτιστος, οὐ κτίσει, Χαίρων κεφαλῆς τὴν ἀφαίρεσιν φέρει. Ο Άγιος Θεόκτιστος μαρτύρησε δια ξίφους.

 Ἐλευθέριον καὶ Ῥουστικὸν τὸ ξίφος, Ἐλευθέρους τίθησι καὶ τῶν γηΐνων. Οι Άγιοι Ρουστίκος και Ελευθέριος υπήρξαν μαθητές του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου (βλέπε 3 Οκτωβρίου). Ο μεν πρώτος ήταν Ιερέας ο δε δεύτερος διάκονος. Ίσως μάλιστα να ήταν και Αθηναίοι. Μαρτύρησαν δια ξίφους μαζί με τον Άγιο Διονύσιο, κατά τον επί Δομετιανού διωγμό (81 - 96 μ.Χ.).

 Διονύσιος σὺν συνάθλων ὀκτάδι, Ζόφου μεταστάς, φωτὸς οἰκεῖ χωρίον. Ο Άγιος Διονύσιος ήταν επίσκοπος Αλεξανδρείας, που μαρτύρησε όταν αυτοκράτορας ήταν ο Ουαλεριανός (254 μ.Χ.). Ο έπαρχος Αιμιλιανός μάταια προσπάθησε να τον αποσπάσει από τη χριστιανική πίστη με υποσχέσεις, απειλές και τιμωρίες. Ο Διονύσιος ήταν δοκιμασμένος αθλητής του Χριστού, ακόμα από τον διωγμό επί Δεκίου. Μαζί του μάζεψε και οκτώ μαθητές του, κατά πάντα άξιους του διδασκάλου στη ζέση της ευσέβειας και στη στερεότητα της πίστης. Όλους, δέσμιους τους έκλεισαν σ' ένα στενό χώρο, όπου τους βασάνισαν σκληρά και έτσι παρέδωσαν τις αγίες τους ψυχές στον Θεό. Τα ονόματα των έξι από τους οκτώ μαθητές του Διονυσίου ήταν, Φαύστος, Γάιος, Πέτρος, Παύλος, Ευσέβιος και Χαιρήμων. Η μνήμη των δύο τελευταίων μαζί μ' αυτή του Φαύστου και Γάιου, επαναλαμβάνεται και την 4η Οκτωβρίου.

Ο Όσιος Διονύσιος αναφέρεται εν συντομία στο Πατερικό της Λαύρας των Σπηλαίων. Το Πάσχα του 1463 μ.Χ. επισκέφτηκε τον τόπο όπου βρίσκονταν τα λείψανα των Πατέρων των Σπηλαίων και φώναξε: «Άγιοι πατέρες και οι αδελφοί, σήμερα είναι μεγάλη ημέρα! Χριστός Ανέστη» και τότε άκουσε μια φωνή σαν βροντή που προερχόταν από τους κεκοιμημένους Πατέρες: «Αληθώς Ανέστη». Από τότε ο Όσιος Διονύσιος έζησε σαν Έγκλειστος την υπόλοιπη του ζωή και μετά από πολλούς αγώνες, κοιμήθηκε εν ειρήνη. Το θαύμα που έγινε στον Όσιο Διονύσιο αναφέρεται στην 8η ωδή του Κανόνα των Αγίων των Σπηλαιών του Κίεβου.

Pυσθείς απείρων πειρατηρίων βίου, Iωάννης άπειρα λήψεται γέρα. Ο Όσιος Ιωάννης στην αρχή είχε πέσει στην πλάνη των μονοφυσιτών. Όταν δηλαδή επί βασιλίσσης Πουλχερίας η Δ' Οικουμενική Σύνοδος στη Χαλκηδόνα καταδίκασε τις αιρετικές δοξασίες του Ευτυχούς, ο Ιωάννης δεν θέλησε να δεχτεί τη δογματική ερμηνεία και απόφαση της συνόδου αυτής. Αλλά το εσωτερικό της ψυχής του Ιωάννη δεν είχε εγωιστικά ελατήρια, ήταν δεκτικό, διότι οι πλούσιοι και ευσεβείς γονείς του, στη Θήβα της Αιγύπτου, τον ανέθρεψαν με την ανάλογη χριστιανική παιδεία. Έτσι ο Θεός ευλόγησε να απαλλαχτεί από την πλάνη του ως έξης. Κάποτε πήγε στην Ιερουσαλήμ, για να προσκυνήσει τον τάφο του Κυρίου και να δεχτεί εκεί τη θεία κοινωνία. Πριν φτάσει η ήμερα εκείνη, ορθόδοξοι κληρικοί, φρόντισαν να τον διαφωτίσουν και να τον απαλλάξουν από την πλάνη του. Αλλά και πάλι ο Ιωάννης βρισκόταν σε αμφιταλάντευση. Την παραμονή λοιπόν της ημέρας που θα κοινωνούσε, άκουσε στ' όνειρο του φωνή, που του έλεγε ότι είναι ανάξιοι να κοινων

Η Αγία Δάμαρις είναι η πρώτη Αθηναία, που μαζί με τον άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη (βλέπε 3 Οκτωβρίου) πίστεψαν στο κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου το 52 μ.Χ. Το όνομά της αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων: «Τινὲς δὲ ἄνδρες κολληθέντες αὐτῷ ἐπίστευσαν, ἐν οἷς καὶ Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης καὶ γυνὴ ὀνόματι Δάμαρις καὶ ἕτεροι σὺν αὐτοῖς». (Πράξ. ιζ΄ 34). Το γεγονός ότι αναφέρεται ονομαστικά από τον Ευαγγελιστή Λουκά στις Πράξεις του υποδεικνύει ότι πρόκειται για αξιόλογη προσωπικότητα και για γυναίκα από ευγενή οικογένεια και με υψηλή κοινωνική θέση. Είναι γεγονός ότι η χριστιανική κοινότητα των Αθηνών, αρχικά τουλάχιστον, στα χρόνια του Αποστόλου Παύλου, μόλις και διατηρούνταν ανάμεσα στον ειδωλολατρικό κόσμο των Αθηνών. Και είναι και πάλι γεγονός ότι ο Απόστολος Παύλος ουδέποτε επισκέφτηκε ξανά την Εκκλησία των Αθηνών. Ωστόσο η Εκκλησία με επίσκοπο το Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, τον όποιο κατέστησε ο ίδιος ο Παύλος, εξακολουθούσε να υπάρχει και με τον καιρό να αναπτύσσεται. Σ' αυτόν συνέβα

 Ἔρωτι φλεγόμενος τοῦ σοῦ Δεσπότου, τῇ φλογὶ παρέδωκας σαὐτὸν ἡδέως. Τρίτη Ὀκτωβρίοιο θάνε Διονύσιος. Ο Άγιος Διονύσιος καταγόταν από την πόλη των Αθηνών. Έζησε και μαρτύρησε τα χρόνια που αυτοκράτορας ήταν ο Δομετιανός. Διακρίθηκε για τη φιλοσοφική του κατάρτιση κα τη βαθιά του καλλιέργεια. Αρχικά ήταν ειδωλολάτρης και μέλος της Βουλής του Αρείου Πάγου. Το κήρυγμα όμως του Αποστόλου Παύλου άγγιξε την παιδευμένη και ευαίσθητη ψυχή του και βαπτίσθηκε. Αργότερα διαδέχθηκε στον επισκοπικό θρόνο των Αθηνών τον ευσεβή Ιερόθεο. Επιβραβεύθηκε από το θεό για τη χριστιανική του δράση με το χάρισμα να επιτελεί θαύματα. Περιόδευσε σε πολλά μέρη της Δύσης, όπου κήρυξε τον ευαγγελικό λόγο και ερμήνευσε τις ιερές γραφές. Όταν έφθασε στο Παρίσι συνελήφθη και αργότερα αποκεφαλίσθηκε. Μαζί του μαρτύρησαν και δύο μαθητές του, ο Ρουστικός και ο Ελευθέριος. Ο ηγεμόνας της περιοχής έδωσε εντολή να μη θάψει κανείς τα άγια λείψανα των μαρτύρων, όμως κάποιοι χριστιανοί τα φύλαξαν και όταν δεν υπήρχε πλέον φόβ