ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Όσιος Παντελεήμων ίδρυσε την Μονή Κόστυτσεβ της Ρωσίας, όπου ασκήτεψε θεοφιλώς, και κοιμήθηκε με ειρήνη το 1884 μ.Χ.

 Ο Όσιος Μελίτων εκ Βηρυτού κοιμήθηκε με ειρήνη το 537 μ.Χ.

 Η μνήμη του Οσίου Ακάκιου, αναφέρεται στον Παρισινό Κώδικα 361 Coislin φ. 88. Ο Όσιος Ακάκιος ήταν Μοναχός και συνέστησε στο όρος του Λάτρου τη Μεγίστη Λαύρα της Υπεραγίας Θεοτόκου του Μυρσινώνος. Η περιοχή του όρους Λάτρου ονομαζόταν πρώτα Λάτμος και ήταν κοντά στην Μίλητο της Μικράς Ασίας. Επειδή όμως εκεί μόναζε πλήθος Μοναχών μετονομάσθηκε σε Λάτρος. Οι πυκνοί μοναχικοί συνοικισμοί που υπήρχαν εκεί πριν την εποχή του αυτοκράτορα Λέοντος του Σοφού (886-912 μ.Χ.), έδωσαν κατά την περίοδο της βασιλείας του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου (913-959 μ.Χ.), στο Λάτρος την ονομασία «το κατ' Έφεσον Άγιον Όρος». Ο Όσιος Ακάκιος κοιμήθηκε εν ειρήνη.

 Μητρὸς φλεγείσης, καὶ τὰ τέκνα πρὸς φλόγα, Τετριγότα τρέχουσιν ὡς στρουθοῦ τέκνα. Η Αγία Μητέρα και τα δύο της τέκνα μαρτύρησαν δια πυρός.

 Μητρὸς φλεγείσης, καὶ τὰ τέκνα πρὸς φλόγα, Τετριγότα τρέχουσιν ὡς στρουθοῦ τέκνα. Η Αγία Μητέρα και τα δύο της τέκνα μαρτύρησαν δια πυρός.

Άλλος Πέτρος πρόκριτος ωράθη Πέτρος, Σημεία ποιών ως εκείνος μυρία. Ο Όσιος Πέτρος ήταν ασκητής στα ανατολικά μέρη της Προποντίδας, όπου βρισκόταν και η Ατρώα. Δεν υπάρχει σχετικό υπόμνημα στα Μηνιαία για τον Άγιο. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης εικάζει, ότι πρόκειται περί του Αγίου Πέτρου, Επισκόπου Άργους (βλέπε 3 Μαΐου), αλλά αυτό θεωρείται απίθανο, διότι εκείνος δεν μαρτυρείται στις πηγές ότι μόνασε στην Ατρώα.

Θλίψεσι πολλαῖς Θωμαῒς λαμπρυνθεῖσα, Δόξης ἀῤῥήτου παρὰ Χριστοῦ μετέσχε. Τριτάτῃ Θωμαΐδα πινυτόφρονα* ἀείδειν θέμις. Η Αγία Θωμαΐς ήταν άγνωστη σαν αγία στην Λέσβο, την πατρίδα της. Μόλις το 1961 μ.Χ. έγινε γνωστή με σειρά άρθρων, που δημοσίευσε γι’ αυτήν, έπειτα από επιστημονική έρευνα, ο καθηγητής κ. Ιωάννης Μ. Φουντούλης. Η Αγία Θωμαΐς γεννήθηκε στη Λέσβο μεταξύ των ετών 910 - 913 μ.Χ. Οι γονείς της, Μιχαήλ και Καλή, ήταν ευσεβέστατοι, έντιμοι και ευκατάστατοι. Τη στέρηση παιδιού την αντιμετώπιζαν «πενθοῦντες καὶ σκυθρωπάζοντες», αλλά και με την ελπίδα ότι θα αποκτούσαν παιδί και για τούτο δεν έπαυαν να προσεύχονται. Τέλος, η Παναγία με θείο όνειρο προειδοποίησε την Καλή ότι όχι μόνο θα αποκτούσε παιδί, αλλά ότι τούτο θα ξεχώριζε σε πλούτο χαρισμάτων και αγιότητα. Πραγματικά, απόκτησαν κόρη, που την ονόμασαν Θωμαΐδα, που καθώς μεγάλωνε ξεχώριζε για τα χαρίσματα που είχε και την ομορφιά της. Αν και δεν είχε καμιά διάθεση για γάμο αλλά απ' εναντίας θαύμαζε τη μοναστική ζωή, πειθαρ...

Η Αγία Γενεβιέβη (Γενοβέφα) γεννήθηκε, κατά την παράδοση, περί το 419 μ.Χ. στην πόλη Ναντέρν, που βρίσκεται κοντά στο Παρίσι.  Από μικρή ηλικία, με τη χάρη του Θεού, ένιωσε στην καρδιά της τη μοναχική κλήση. Στην καλλιέργεια αυτού του εσωτερικού πόθου, συνετέλεσε και ο πνευματικός της σύνδεσμος με τον Άγιο Γερμανό της Ωξέρρης (378 - 448 μ.Χ.). Μετά την κοίμηση των γονέων της εκάρη μοναχή από τον Επίσκοπο της πόλεως των Παρισίων και έφθασε σε πνευματικά ύψη ασκήσεως και τελειότητας. Η Οσία Γενεβιέβη κοιμήθηκε με ειρήνη σε ηλικία 93 ετών. Ο Ναός των Αγίων Αποστόλων των Παρισίων, στο οποίο αποτέθηκε το ιερό λείψανό της, έλαβε το όνομά της. Είναι πολιούχος των Παρισίων

Η εύρεση των μαρτυρικών λειψάνων του Αγίου Εφραίμ έγινε στις 3 Ιανουαρίου 1950 μ.Χ. Ο Άγιος Εφραίμ, κατά κόσμο Κωνσταντίνος Μόρφης, γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 14 Σεπτεμβρίου 1384 μ.Χ. σε ειδυλλιακή τοποθεσία , κοντά στον Ληθαίο ποταμό. Έμεινε ορφανός από πατέρα σε μικρή ηλικία μαζί με τα άλλα εφτά αδέλφια του, τη δε φροντίδα τους, μετά τον Θεό, ανέλαβε η ευσεβής μητέρα του. Σε ηλικία 14 ετών, για να αποφύγει τον εξισλαμισμό και τα γενιτσαρικά σώματα, εισήλθε στην ακμάζουσα τότε σταυροπηγιακή Ιερά Μονή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου του όρους των Άμωμων (Καθαρών) της Αττικής. Ο Άγιος Εφραίμ ακολούθησε με ένθεο ζήλο τον Χριστό, και διέπρεψε με την λαμπρότητα της ζωής του και τους πόνους της αθλήσεως του στο ορός των Άμωμων Αττικής (Περιοχή Νέας Μάκρης). Αξιώθηκε ακόμα να λάβει το μέγα Μυστήριο της Ιεροσύνης και το χάρισμα να υπηρετεί το άγιο θυσιαστήριο, σαν άγγελος Θεού, με φόβο Θεού και πολλή κατάνυξη. Το 1416 μ.Χ. οι Τούρκοι εισέβαλαν και λεηλάτησαν την Αττική και ανάγκασαν τ...

Ο Άγιος Ευθύμιος ήταν καθηγητής πανεπιστημίου και σπουδαίος άνθρωπος του πνεύματος από τη ορθόδοξη Γεωργία, με μεγάλη πνευματική και επιστημονική προσφορά (πραγματικός αγωνιστής στην υπηρεσία της επιστήμης, ακόμη και όταν ήταν εξόριστος), ιδιαίτερα στον τομέα των επιστημών της ιστορίας και της εθνογραφίας. Εκτός των άλλων, είναι και ένας από τους ιδρυτές του πανεπιστημίου της Τυφλίδας. Συγκρούστηκε με το αθεϊστικό καθεστώς της ΕΣΣΔ λόγω της υποστήριξης του αυτοκέφαλου της Εκκλησίας της Γεωργίας και εξορίστηκε στη Γαλλία το 1921 μ.Χ. Εκεί η σύζυγός του Νίνο πέθανε από ασιτία το 1931 μ.Χ., ενώ ο ίδιος έφτασε στο χείλος του θανάτου. Επέστρεψε στην πατρίδα του μετά την ήττα των Ναζί, για να κυνηγηθεί ξανά από το καθεστώς, ενώ του απαγορεύτηκε να διδάσκει στο πανεπιστήμιο. Κοιμήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου του 1953 μ.Χ. σε ηλικία 90 ετών. Δέκα χρόνια μετά, το σώμα του βρέθηκε άφθορο, καθώς και τα ρούχα του. Στις 17 Οκτωβρίου 2002 μ.Χ. η Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας τον αναγνώρισε ως άγιο με τ...

Καὶ τὶς παρέλθῃ Γόρδιον τὸν ὁπλίτην, Πρὸς φρικτὸν ὅπλον στερρὸν ἄνδρα τὸ ξίφος; Τμηθεὶς ἀμφὶ τρίτῃ πέσε Γόρδιος ἐν κονίησιν. Ο Άγιος Γόρδιος καταγόταν από την Καισαρεία της Καππαδοκίας και ήταν διακεκριμένος αξιωματικός του στρατού του αυτοκράτορα της Ανατολής Λικινίου, ο οποίος το 314 ήλθε σε πόλεμο μετά του Μέγα Κωνσταντίνου. Και επειδή ο Κωνσταντίνος έδειχνε φανερή συμπάθειά προς τους Χριστιανούς, ο Λικίνιος αποφάσισε να περιποιηθεί τους ειδωλολάτρες με την προοπτική να τους κινήσει κάποια μέρα εναντίον του αντιπάλου του. Γι' αυτό, έδιωξε από την Αυλή και το στρατό, όλους τους χριστιανούς και διέταξε να κλείσουν και να γκρεμισθούν πολλές εκκλησίες. Επέβαλε μάλιστα, αυστηρές ποινές σ' όλους όσους αντιστέκονταν. Τότε λοιπόν απομακρύνθηκε και ο Γόρδιος από το στρατό. Αποσύρθηκε σ' ένα όρος, όπου περνούσε τον καιρό του με προσευχή, μελέτη και σωματική εργασία. Αλλά οι πληροφορίες που έπαιρνε ήταν, ότι ο Λικίνιος επέμενε στις σκληρές διώξεις κατά των χριστιανών. Κατέβηκε λοιπ...

Ὁ κλῆσιν αὐχῶν Ἀγγέλου Μαλαχίας, Αὐχεῖ μάλιστα τὴν μετ' Ἀγγέλων στάσιν. Ἐκ ῥεθέων Μαλαχίου ἀπέπτατο ἐν τρίτῃ ἦτορ. Ο Προφήτης Μαλαχίας ήταν ένας από τους 12 μικρούς λεγόμενους προφήτες. Γεννήθηκε από τη φυλή του Λευΐ, εν Σοφαίς κατά τους χρόνους που επέστρεψαν οι Εβραίοι στην Ιερουσαλήμ από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας. Έζησε περί τον 5ο π.Χ. αιώνα, κατά τους χρόνους του Νεεμία και εργάστηκε στην Ιερουσαλήμ μετά τον Προφήτη Αγγαίο και τον Ζαχαρία. Πήρε το όνομα Μαλαχίας - που ελληνικά σημαίνει άγγελος για τρεις λόγους: Πρώτον, διότι, όσα προφήτευε, αμέσως τα επιβεβαίωνε στο λαό θείος άγγελος. Και το παράδοξο ήταν ότι τον άγγελο δεν τον έβλεπαν οι ανάξιοι, αλλά μόνο οι άξιοι, τη φωνή του όμως, την άκουγαν και οι άξιοι και οι ανάξιοι. Ο δεύτερος λόγος γι' αυτή του την ονομασία ήταν ότι ή όλη σωματική του εμφάνιση είχε τέλεια αρμονία και μεγαλοπρέπεια. Ο τρίτος λόγος και σπουδαιότερος ήταν ότι, από νέος ακόμα, έκανε ζωή ενάρετη και ηθικά άμεμπτη. Αυτό το απέδειξε, όταν βρέθηκε στη...

Πέθανε ο ελληνικής καταγωγής Πάπας της Ρώμης, άγιος Ανθηρός ή Αντέρως, 3 Ιανουαρίου 236 Πάπας  (Λατινικά: papa «πατέρας») χρησιμοποιείται σε διάφορες εκκλησίες για τους υψηλούς πνευματικούς ηγέτες τους (τον τίτλο αυτό φέρει και ο «Πατριάρχης και Πάπας Αλεξανδρείας» της Ορθόδοξης Εκκλησίας), αυτός ο τίτλος έχει επικρατήσει να αναφέρεται ειδικά στην κεφαλή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Ο ίδιος ο τίτλος έχει χρησιμοποιηθεί επίσημα από την κεφαλή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας από τη θητεία του Πάπα Σιρίκιου. Ο Πάπας Ανθηρός (Papa Antero, ... - 3 Ιανουαρίου 236) ήταν Πάπας από τις 21 Νοεμβρίου του 235 έως τον θάνατό του το 236. Σύμφωνα με τον κατάλογο των Παπών της Αγίας Έδρας, διαδέχθηκε τον πάπα Ποντιανό, που εκτοπίστηκε από τη Ρώμη μαζί με τον αντιπάπα Ιππόλυτο της Ρώμης στη Σαρδηνία. Υπάρχει η άποψη ότι μαρτύρησε στη φυλακή κατά τη διάρκεια των διωγμών του αυτοκράτορα Μαξιμίνου του Θράκα, αλλά υφίστανται ελάχιστες μαρτυρίες για αυτό, και το πιθανότερο είναι ότι πέθανε ειρηνικά κατά...

Στις 3 Ιανουαρίου του 1965, απεβίωσε ο Μητροπολίτης Ζιχνών και Νευροκοπίου Αγαθάγγελος Τσαούσης, κατά κόσμον Νικόλαος Τσαούσης. Γεννήθηκε το 1890 στη Χόψα της Αργυρουπόλεως του Πόντου και σε ηλικία 16 ετών εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Πρασάρεως. Στις 6 Μαΐου 1906 χειροτονήθηκε Διάκονος και υπηρέτησε στη Μητρόπολη Χαλκηδόνος. Το 1919 αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Χάλκης, υποβάλλοντας διατριβή με τίτλο "Η ελληνική Εκκλησία από του 1821-1852". Παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη ως Ιεροκήρυκας και Καθηγητής. Μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922, ήρθε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Δράμα, όπου υπηρέτησε ως καθηγητής Θρησκευτικών στη Μέση Εκπαίδευση. Την Κυριακή της Ορθοδοξίας το 1927 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος από τον Μητροπολίτη Δράμας, Λαυρέντιο. Στις 13 Μαρτίου 1941, με εντολή της Ιεράς Συνόδου, μετακινήθηκε στην Ξάνθη, όπου οι Βουλγαρικές αρχές τον απέλασαν στη Θεσσαλονίκη λόγω της δράσης του υπέρ των Ελλήνων και κατά της Βουλγαρικής προπαγάνδας. Στη Θεσσαλονίκη υπηρέτη...

Στις 3 Ιανουαρίου 1946, πραγματοποιήθηκε στις Σέρρες, στην αίθουσα του «Συσσιτίου» ο χορός της «Εθνικής Αλληλεγγύης». Η εκδήλωση αυτή οργανώθηκε ως μέρος των δραστηριοτήτων της οργάνωσης, που στόχευε στην υποστήριξη των πολιτών κατά τη δύσκολη μεταπολεμική περίοδο. Ο χορός είχε κοινωνικό και φιλανθρωπικό χαρακτήρα, προσελκύοντας πλήθος συμμετεχόντων που επιδίωκαν τόσο να συνεισφέρουν όσο και να ψυχαγωγηθούν.

Στις 3 Ιανουαρίου 1861, οι εμπορικές δραστηριότητες των Ελλήνων υπηκόων στην πόλη των Σερρών παρεμποδίζονταν, όπως προκύπτει από σχετική έκθεση του Έλληνα υποπρόξενου στα Σέρρας, Γ. Κανάκη.  Σύμφωνα με την έκθεση, ο διοικητής Χουσνή Πασάς απαιτούσε την καταβολή ενός τέλους, γνωστού ως «Ζεϊγρέ», το οποίο είχε καταργηθεί τρία χρόνια νωρίτερα. Το τέλος αυτό, που αφορούσε το ζύγισμα των σταφυλιών («Καντάρ παρασί»), δημιουργούσε σημαντικά εμπόδια στις εμπορικές δραστηριότητες, επηρεάζοντας κυρίως την τοπική συντεχνία των οινοπωλών. «…απαιτεί επιμόνως παρά των εν λόγω υπηκόων κατηργημένον τι προ τριών ετών τέλος του "Ζεϊγρέ" επί των σταφυλών, το λεγόμενον Καντάρ παρασί ήτοι δικαίωμα δια το ζύγισμα των σταφυλών…». Το τέλος αυτό έπληττε τη συντεχνία (ισνάφι) των οινοπωλών της πόλης, προκαλώντας οικονομικές δυσκολίες και αντιδράσεις.

Στις 3 Ιανουαρίου 1839, πάνω από δύο χιλιάδες άνθρωποι από την πόλη του Μελενικου, έχοντας επικεφαλής τον αποφασιστικό και θαρραλέο μητροπολίτη Διονύσιο, άφησαν τα σπίτια και τις οικογένειές τους και μέσα στην καρδιά του χειμώνα, γυμνοί και πεινασμένοι άρχισαν μια άνευ προηγουμένου πορεία απόγνωσης και διαμαρτυρίας προς την Κωνσταντινούπολη. Οι Τούρκοι προσπάθησαν και σ' ένα βαθμό πέτυχαν να ανακόψουν την πορεία διαμαρτυρίας. Ωστόσο αρκετοί Μελενίκιοι κατάφεραν να φτάσουν από διάφορα σημεία στη Κωνσταντινούπολη.