ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Στις 31 Ιουλίου 1967 απεβίωσε ο Νικόλαος  Βουζούκας. Ο πιο πονεμένος κι ό πιο βασανισμένος από όλους τους λογοτέχνες των Σερρών. Έζησε σε μια διαρκή αυτοαπομόνωση και μόνο η λογοτεχνική απασχόληση υπήρξε κάποιο βάλσαμο μέσα στο ανεξάντλητο μαρτύριο του πού σε ηλικία μόλις σαράντα πέντε χρόνων τον οδήγησε στο θάνατο και την απολύτρωση. Ο Ν. Βουζούκας γεννήθηκε το 1923 στις Σέρρες. Τελειώνοντας το γυμνάσιο Σερρών προσεβλήθη από μηνιγγίτιδα, πού τον άφησε έκτοτε κουφό. Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια επιδόθηκε στην δημοσιογραφία σαν αθλητικογράφος. Στη λογοτεχνία εμφανίζεται με ένα του μυθιστόρημα το 1950 («Όταν το πεπρωμένο κυβερνά»). Ως την ημέρα πού εξέδωσε το πρώτο τεύχος του περιοδικού του «Σερραϊκά Γράμματα» (Οκτώβριος 1955) ελάχιστα δείγματα τής ποιητικής του παραγωγής μας έδειξε. Μα με το λογοτεχνικό και λαογραφικό του περιοδικό, πού κατέρριψε κάθε ρεκόρ συνεχούς εκδόσεως πνευματικού οργάνου στην πόλη μας αρχίζει να δημοσιεύει άφθονες και ποικίλου περιεχομένου εργασίες του (ποίηση, π

Στις 31 Ιουλίου 1931, οι κομμουνιστές στην Ελλάδα γιόρτασαν την Αντιπολεμική Ημέρα με απεργίες, συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις διαμαρτυρίας από άκρη σε άκρη της χώρας. Στην Πλατεία Μεγάλου Αλεξάνδρου (σημερινή Πλατεία Εμπορίου) στην Αθήνα, ο κύριος ομιλητής ήταν ο πρόεδρος του σωματείου Καπνεργατών, Δημήτρης Μουτάκας. Καθώς ξεκινούσε η ομιλία του, η αστυνομία και ο στρατός, που ήταν οπλισμένοι και περιλάμβαναν  έφιππες μονάδες, περικύκλωσαν τους συγκεντρωμένους. Η αστυνομία διέταξε τη διάλυση της συγκέντρωσης, και ακολούθησαν ταραχές μπροστά στο ξενοδοχείο «Μητρόπολις». Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων, ο υπασπιστής του Φρουραρχείου, υπολοχαγός Γ. Καραντινάκης, σκοτώθηκε είτε από τούβλο είτε από σφαίρα από περίστροφο, σύμφωνα με διαφορετικές εκδοχές. Επιπλέον, τραυματίστηκε ο διοικητής της Χωροφυλακής, Μοίραρχος Αλεξάκης. Μετά τα γεγονότα, έγιναν εκτεταμένες συλλήψεις κομμουνιστών. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, δικάστηκαν στις Σέρρες οι συλληφθέντες ως υπαίτιοι για τη δολοφονία του Καρα

Στις 31 Ιουλίου 1953, κυκλοφόρησε η «Εικονογραφημένη επιθεώρηση Εφημερίς τουριστική, μεταναστευτική, ταξιδιωτική και των κοινοτήτων εσωτερικού, εξωτερικού, εκδιδομένη την 1ην και 15ην εκάστου μηνός» με τίτλο «Νέα Ελλάς». Η εφημερίδα αυτή, η οποία ήταν τετρασέλιδη με διαστάσεις 39x58 εκατοστά, εκδιδόταν έως το 1955. Υπεύθυνος σύνταξης και διευθυντής της ήταν ο Φραντζής Α. Αερόπουλος. Η εφημερίδα κάλυπτε θέματα τουρισμού, μετανάστευσης, ταξιδίων και κοινοτήτων τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας.

Στις 31 Ιουλίου 1920 δολοφονείται ο Ίων Δραγούμης . Η συμμετοχή του στο αντιβενιζελικό στρατόπεδο έγινε αφορμή, όταν μαθεύτηκε η δολοφονική απόπειρα στο   Παρίσι   εναντίον του   Βενιζέλου , να συλληφθεί σε ενέδρα ανδρών της ασφαλείας του τότε αρχηγού της Χωροφυλακής   Εμμανουήλ Ι. Ζυμβρακάκη   και εν τέλει να δολοφονηθεί στην Αθήνα, στο σημείο όπου πλέον έχει ανεγερθεί η σχετική αναμνηστική στήλη.   Ως ηθικοί αυτουργοί, διατάξαντες την εκτέλεση, κατηγορήθηκαν οι   Παύλος Γύπαρης   (διοικητής του παρακρατικού σώματος που συνέλαβε τον Δραγούμη, απών όμως κατά τη σύλληψη και την εκτέλεση),   Εμμανουήλ Ρέπουλης   (αντιπρόεδρος και επικεφαλής στο εσωτερικό της κυβερνήσεως του απουσιάζοντος στο εξωτερικό Ελευθερίου Βενιζέλου),   Εμμανουήλ Μπενάκης   (παλαιός υπουργός του Βενιζέλου, κατηγορηθείς, μετά θάνατον όμως, από τον ίδιον τον Γύπαρη στο δικαστήριο του 1935 ως διατάξας την εκτέλεση .  Δεν προέκυψαν όμως επαρκείς αποδείξεις εις βάρος τους, ενώ οι ίδιοι πάντοτε επέμεναν για την αθωότητά

  Kήδευσιν ευρών νεκρικήν κρύπτη τάφω, Kηδευτά νεκρού του κενώσαντος τάφους. Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ήταν μέλος του ιουδαϊκού συνεδρίου της Ιερουσαλήμ (βουλευτής), φίλος και κρυφός μαθητής του Ιησού Χριστού ο οποίος καταγόταν από την Αριμαθαία, μια μικρή πόλη ΒΔ΄ της Ιερουσαλήμ. Ο Ιωσήφ πήγε στον Πιλάτο και του ζήτησε να κηδέψει το σώμα του Ιησού Χριστού. Αφού έλαβε την άδεια του, μαζί με τον Νικόδημο το κατέβασαν από το σταυρό το σώμα του Κυρίου, το περιέβαλαν σε σινδόνια μαζί με εκλεκτά αρώματα, το τοποθέτησαν σε λαξευτό μνημείο κι' έβαλαν μεγάλη πέτρα πάνω στη θύρα του μνημείου (Ματθ. κζ' 57 - 60, Μαρ. ιε' 42 - 46, Λουκ. κγ' 50 - 53 και Ιω. ιθ' 38 - 42). Ο Άγιος Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας απεβίωσε ειρηνικά (κατά πάσα πιθανότητα στην Αγγλία).

Τὸν θεῖον Εὐδόκιμον, ᾧ βίος γέλως, Τὸ θεῖον εὐδόκησεν ἐκστῆναι βίου. Δέχνυται Εὐδόκιμον πρώτῃ τάφος ἐν τριακοστῇ. Ο Όσιος Ευδόκιμος γεννήθηκε στη Καππαδοκία και έδρασε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Θεόφιλου (829 - 842 μ.Χ.). Οι γονείς του Βασίλειος και Ευδοκία ήταν άνθρωποι πλούσιοι και ευσεβείς. Η ορθόδοξη οικογένειά του τον ανέθρεψε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου και γρήγορα ο Ευδόκιμος διακρίθηκε για το ήθος και τις αρετές του. Ο ηθικός βίος του και η φιλάνθρωπη δράση του εκτιμήθηκαν από τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, ο οποίος τον διόρισε στρατοπεδάρχη της Καππαδοκίας αρχικά και αργότερα όλης της αυτοκρατορίας. Κατά την τέλεση των καθηκόντων του ο Ευδόκιμος ήταν πάντα δίκαιος και ταπεινόφρων, ενώ δεν σταμάτησε στιγμή να επιδίδεται στο φιλάνθρωπο έργο του. Ενώ βρισκόταν στο 33ο έτος της ηλικίας του ο Ευδόκιμος προσβλήθηκε από βαριά σωματική ασθένεια. Όταν παρέδωσε το πνεύμα του στο Κύριο, η χριστιανική κοινότητα βυθίστηκε σε θλίψη και ενταφίασε το τίμιο σώμα του ευλαβώς. Κατά τ