ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Στα Σέρρας, ημέρα Παρασκευή, 6 Ιουλίου 1913, πραγματοποιήθηκε συλλαλητήριο εξαιτίας της καταστροφής της πόλης από τους Βούλγαρους στρατιώτες. Η πόλη είχε υποστεί σοβαρές ζημιές, με περίπου 4.050 σπίτια και 1.000 καταστήματα να έχουν καταστραφεί. Επιπλέον, από τα 9 καταστήματα καπνού της Αυστριακής εταιρείας «Χέρτζοκ», τα 5 είχαν καταστραφεί εντελώς, προκαλώντας ζημιές που ανήλθαν στα 2.500.000. Η εφημερίδα Εμπρός γράφει : Χθες έγινε στις Σέρρες μεγάλο συλλαλητήριο σε διαμαρτυρία για τις βουλγαρικές θηριωδίες. Μπροστά στα ακόμα καπνίζοντα ερείπια της άτυχης πόλης, εκφωνήθηκαν συγκινητικοί λόγοι από Έλληνες, Μουσουλμάνους και Ισραηλίτες ρήτορες, οι οποίοι καταδίκασαν σφοδρά τη συμπεριφορά των Βουλγάρων. Οι διαδηλωτές υποδέχθηκαν με επευφημίες το ακόλουθο ψήφισμα: ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ «Εμείς, οι 20.000 άνδρες που μείναμε χωρίς στέγη, τροφή και ρούχα, Έλληνες, Μουσουλμάνοι και Ισραηλίτες της άτυχης πόλης των Σερρών και των γύρω περιοχών, ενωμένοι όλοι μαζί, θύματα της ίδιας δυστυχίας, ψηφίζουμε στο

Στις 6 Ιουλίου 1907, φονεύθηκε στη Τζουμαγιά- Μπαϊρακλή(σήμερα Ηράκλεια), από τριμελή Βουλγαρική συμμορία ο Έλληνας προύχοντας Τζουμαγιάς Κ. Δραγοσλής.

Στις 6 Ιουλίου 1907, σύμφωνα με τηλεγράφημα του Προξένου Σερρών Αντωνίου Σακτούρη, μια βουλγαρική συμμορία, μαζί με χωρικούς και σχισματικούς, έβαλε φωτιά στην ελληνική μονή Κούλας κοντά στις Σέρρες. Αν και ο κύριος ναός σώθηκε, τα υπόλοιπα κτίρια και παραρτήματα έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Ευτυχώς, δεν υπήρχαν θύματα από αυτή την επίθεση.  Σχετικά άρθρα Βουλγαρική συμμορία, με τη συνδρομή εξαρχικών πυρπολούν την Μονή Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στο Παλαιόκαστρο, 6 Ιουλίου 1902

Βούλγαροι κομιτατζίδες οι οποίοι είχαν δολοφονήσει ήδη το 1905 τον πρόεδρο του χωριού, Δημήτριο Μάρτζιο, στις 6 Ιουλίου 1906, δολοφονήθηκε μέσα στο χωριό του από Βουλγάρους κομιτατζίδες ο εφημέριος της Γκόρνιτσας (σήμερα Καλή Βρύση Δράμας), Παπαϊωάννου Οικονόμου.. Ο εφημέριος αναφέρεται και ως Παπαεμμανουήλ ή Παπαοικονόμου Κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1890 στο χωριό (το οποίο ήταν γνωστό ως Γκόρνιτσα) λειτουργούσε ελληνικό σχολείο με 80 μαθητές, ενώ γύρω στο 1905 αναφέρεται από τον Έλληνα σχολικό επιθεωρητή Γ. Χατζηκυριακού ως ένας αποκλειστικά χριστιανικός οικισμός με 120 σπίτια. Την ίδια περίοδο αναφέρεται πως περίπου το 1/3 των κατοίκων είχε προσχωρήσει (για διάφορους λόγους) στη βουλγαρική Εξαρχία.

Το Μοναστήρι του Σταυρού στο Παλαιοκατρο χτύστικε το 1879 και λειτούργησε πρώτη φορά το 1880. Στην Οθωμανική περίοδο ήταν γνωστή ως Μονή της Κούλας (Κούλα=Πύργος) ή Κιούλας από το ομώνυμο χωριό (σήμερα Παλαιόκαστρο)  Σήμερα λειτουργεί ως εξωκκλήσι και τιμάται επ’ ονόματι της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Στα δυτικά της εκκλησίας υπάρχουν οι τάφοι της οικογενείας των κτιτόρων.  Στις 6 Ιουλίου 1902, ημέρα Τετάρτη, βουλγαρική συμμορία, με τη συνδρομή εξαρχικών χωρικών, πυρπόλησε με πετρέλαιο τη μονή του Αγίου Προδρόμου στο Παλαιόκαστρο. Αυτό το γεγονός αποτελεί μία από τις πολλές επιθέσεις και πράξεις βίας που συνέβαιναν εκείνη την περίοδο στα Βαλκάνια, εν μέσω των εθνοτικών συγκρούσεων και της αναταραχής που χαρακτήριζαν την περιοχή κατά την ύστερη οθωμανική εποχή. Η μονή υπήρξε αντικείμενο έριδος μεταξύ πατριαρχικών και εξαρχικών στην περίοδο 1902-1907.  Το 1904, σύμφωνα με τον Έλληνα Πρόξενο Ι. Στουρνάρα, 3 με 4 χιλιάδες Έλληνες συγκεντρώθηκαν στον προαύλιο χώρο της Μητρόπολης και στους

Στις 6 Ιουλίου 1860, έλαβε χώρα μια σημαντική συνάντηση στη Νιγρίτα ανάμεσα στον Έλληνα υποπρόξενο των Σερρών, Γεώργιο Κανακάρη, και τον Γάλλο πρόξενο στη Θεσσαλονίκη, Charles-Joseph Tissot. Κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης, ο Κανακάρης ενημέρωσε τον Tissot για την απαράδεκτη και καταπιεστική συμπεριφορά που επιδείκνυε ο Τούρκος διοικητής των Σερρών προς τους Έλληνες ομογενείς. Φυσικά αυτό δεν είχε κανένα αποτέλεσμα μιας και ο Charles-Joseph Tissot δεν ενδιαφερόταν καν για αυτά τα θέματα, μιας και η αρχαιολογία ήταν το βασικό ενδιαφέρον του  μετά μετατέθηκε στην Αδριανούπολη.και το 1862 έγραψε το La Campagne de César en Afrique (1862

Στην Κω, στην περιοχή νοτιοδυτικά του Ασκληπιείου και περίπου 150 μέτρα δυτικά από τη θέση Κοκκινόνερο (ιαματικές πηγές) βρίσκεται το παλαιότατο εκκλησάκι («μοναστηράκι») της Οσίας Μελούς. Η οσία είναι η μοναδική αγιασμένη γυναικεία μορφή που φαίνεται ότι ήταν ντόπια, αν και ακόμη δεν γνωρίζουμε την καταγωγή της. Είναι πολύ σημαντικό ότι παρά την έλλειψη ιστορικών στοιχείων η μνήμη της Οσίας διατηρήθηκε στη συνείδηση του λαού και η λατρεία της φθάνει σε εμάς αδιάκοπη από τα βάθη των αιώνων. Παρά ταύτα η αβέβαιη ετυμολογική προέλευση του ονόματός της οδήγησε σε αμφισβήτηση της ιστορικότητας της Οσίας, η οποία, τελικά, επιβεβαιώνεται από τη δημοσίευση κατά το έτος 1972/3 μ.Χ. ενός χειρογράφου του τέλους του 15ου αιώνα μ.Χ. (Παρισινός Κώδικας με αριθμό 1362) με στιχηρά γραμμένα προς τιμήν της. Ο Ιάκωβος Ζαρράφτης παραθέτει τη μαρτυρία ότι κατά το έτος 1018 μ.Χ. κάποιος ασκητής έκτισε μοναστήρι πλησίον του Ι. Ναού της Οσίας Μελούς και ζούσε εκεί θεραπεύοντας τους πιστούς που έφθαναν κοντά

Μοναδική πηγή που διασώζει το Μαρτύριο και την ακολουθία του Οσιομάρτυρος Κυρίλλου είναι το αθωνικό χειρόγραφο 347 της μονής Διονυσίου. Πρόκειται για ένα κείμενο γραμμένο σε λόγια γλώσσα και κατά πάσα πιθανότητα αυτόγραφο έργο του ανωνύμου συντάκτη του Μαρτυρίου, χρονολογούμενο μεταξύ του τέλους του 17ου και των αρχών του 18ου μ.Χ. αιώνος. Σύμφωνα με το Μαρτύριό του ο Κύριλλος , το κοσμικό όνομα του οποίου ήταν Κυριακός, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το έτος 1544 μ.Χ., κατά την περίοδο της βασιλείας του σουλτάνου Σουλεϊμάν. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πέιος, καταγόταν από την επαρχία Πελαγονίας και διέμενε με την οικογένεια του στην περιοχή της ακροπόλεως της Θεσσαλονίκης. Σε ηλικία δέκα ετών ο Κυριακός έμεινε ορφανός, με αποτέλεσμα να αναλάβουν την κηδεμονία του δύο θειοι του, συγγενείς της μητέρας του, εκ των οποίων ο ένας ήταν μωαμεθανός. Τελικά ο μωαμεθανός θειος του, ανέλαβε αποκλειστικά την κηδεμονία του και τον έστειλε σε κάποιον επίσης μωαμεθανό βυρσοδέψη για να μάθει κοντά του να εξα

 Aστείος αρθείς εύρεν αστείον τέλος, Oφθείς μελίσσαις βρώσις εγχρισθείς μέλι. Ο Άγιος Αστείος (ή Αστίος) ήταν επίσκοπος Δυρραχίου και έζησε επί βασιλέως Τραϊανού και ηγεμόνος Αγρικόλα το έτος 98 μ.Χ. Συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες του Δυρραχίου και επειδή δεν θυσίαζε στα είδωλα, οδηγήθηκε στον ηγεμόνα Αγρικόλα, όπου τον έδειραν με μολύβδινα ομοιώματα χεριών και τον μαστίγωσαν με μαστίγια από νεύρα βοδιών. Επειδή όμως επέμενε στην πίστη του Χριστού, τον άλειψαν με μέλι και τον σταύρωσαν σε καιρό καύσωνα, κοντά στο τείχος της πόλης. Εκεί έπεσαν επάνω του νέφη μελισσών, όπου από τα πολλά τσιμπήματα θανατώθηκε.

Ιδούσα Pήξου την τομήν η Λουκία, Oυ προς τομήν έρρηξε φωνήν δειλίας. Η Αγία Λούκια, συνελήφθη από τον Ρήξο Βικάριο, που την ανάγκαζε να θυσιάσει στα είδωλα και ν' αρνηθεί τον Χριστό. η Αγία Λούκια όχι μόνο δεν πείστηκε, αλλά οδήγησε στην πίστη του Χριστού τον Ρήξο, από τον όποιο, αξιώθηκε μεγάλων τιμών και εγκαταστάθηκε σ' ένα ήσυχο σπίτι, όπου καταγινόταν με την προσευχή και τη νηστεία. Παρακάλεσε δε τον Ρήξο να πάει στην Κομπανία της Ιταλίας και να μαρτυρήσει εκεί για τον Χριστό. Ο δε Ρήξος, αφού εγκατέλειψε γυναίκα, παιδιά, πλούτο και όλη την κοσμική δόξα, αναχώρησε με την Αγία. Στην πόλη αυτή συνελήφθησαν και οι δύο. Μπροστά στον ηγεμόνα ομολόγησαν με θάρρος τον Χριστό και γι' αυτό αποκεφαλίστηκαν. Μαζί τους αποκεφαλίστηκαν και πολλοί άλλοι Άγιοι Μάρτυρες (βλέπε και Άγιοι Εικοσιτέσσερις Μάρτυρες που εορτάζουν την ίδια ημέρα).

Θεοῦ τεθνηκὼς πυξίῳ προσεγράφη, Θείου Σισώης Πνεύματος τὸ πυξίον. Βῆ δὲ Σισώης γῆθεν εἰς οὐρανὸν ἕκτῃ ἀμύμων. Ο Όσιος Σισώης έλαμψε με την πνευματική του σύνεση, την ταπεινοφροσύνη, τη φιλαδελφία και το ενδιαφέρον του στο να επιστρέψει και ένα μόνο αμαρτωλό. Μεταξύ των ασκητών αναδείχτηκε ονομαστός και μέγας, αθλητής της πρώτης γραμμής, τύπος εγκράτειας, αλλά και ψυχή πού προσευχόταν για δικαίους και αδίκους, πλούσιους και φτωχούς, άρχοντες και ιδιώτες, κληρικούς και λαϊκούς και γενικά για όλο τον κόσμο. Στη γη ήταν, αλλά η ζωή του ήταν ουράνια. Υψωμένος πάνω από τη σάρκα, που χαλιναγωγούσε τέλεια με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τη θεία κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού. Η μνήμη του μένει υπόδειγμα σ' όσους θέλουν την ασκητική ζωή, για να είναι γνήσιοι και πραγματικοί ασκητές, όχι μόνο με την αντοχή του σώματος, αλλά και με την πνευματική αναγέννηση και τη λάμψη της αρετής. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον  Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Ἐκ παιδὸς γεωργήσας ζωὴ