ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Η κατάσταση των οδικών δικτύων στον Δήμο μας ήταν πάντα πρόβλημα. Χαρακτηριστική είναι η επιστολή της Ένωσης Επαγγελματιών και Βιοτεχνών Σιδηροκάστρου η οποία παρουσιάζεται στην εφημερίδα "Μακεδονία", προς τη νομαρχία Σερρών σχετικά με την κατάσταση των οδικών αρτηριών στην περιοχή. Η Ένωση εκφράζει την ανησυχία της για την αδιάβατη κατάσταση ορισμένων οδικών αρτηριών, όπως η διαδρομή από το Σιδηρόκαστρο προς τον Καμαρωτό, το Γεφυρούδι και την Αμμοδιά, καθώς και η διαδρομή από το Χορτερό προς την Κοίμηση και την Ήράκλεια. Η κατάσταση αυτή υπήρχε προ καιρού και συνέχισε να υπάρχει χωρίς άμεσες δράσεις από το κράτος. Η Ένωσης Επαγγελματιών και Βιοτεχνών Σιδηροκάστρου παρακαλεί τη νομαρχία να προβεί σε μέτρα για τη συντήρηση των οδικών αυτών αρτηριών, καθώς η κακή τους κατάσταση προκαλεί ανησυχία και δυσαρέσκεια τόσο στους οδηγούς όσο και στους αγρότες της περιοχής. Αυτό δημιουργεί μια ατμόσφαιρα αγανάκτησης και δυσφορίας. Επίσης, αναφέρει ότι η κατάσταση αυτή οφείλεται σε ακατά

Η πυρκαγιά που συνέβη τον Ιούνιο του 1929 στην οδό Διοικητηρίου και αργότερα Μεραρχίας Σερρών προκάλεσε μεγάλες καταστροφές σε διάφορα κτίρια της περιοχής. Τα κτίρια που καταστράφηκαν ήταν το συμβολαιογραφείο και το σπίτι του Φωτιάδη, το εμποροραφείο του Διονυσίου και τα υποδηματοποιεία των Παπανασίδη και Παπαδημητρίου. Η είδηση της πυρκαγιάς έφτασε ετεροχρονισμένα στα πρακτορεία λίγες μέρες μετά.  Όλα αυτά τα κτίρια είχαν ασφαλιστεί στην εταιρεία "Εθνική Τζενεράλ", με τα ποσά ασφάλισης να είναι τα εξής: Το σπίτι και το κατάστημα (πρακτορείο εφημερίδων) του Βαγουρδή για το ποσό των 800.000 δραχμές το καθένα. Το εμποροραφείο του Διονυσίου για 360.000 δραχμές. Τα υποδηματοποιεία του Παπανασίδη και του Παπαδημητρίου για 70.000 δραχμές έκαστο. Σελίδα 4 Σελίδα 6

Περιστατικό που συνέβη το στις 6 Ιουνίου 1906 κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Ο Σπάσης Ντέκας, ο μουχταρής Σαβιάκου (Βαμβακοφύτου) και ο Μήτας Κέππας από το ίδιο χωριό, φύλακας του μοναστηριού  Κούλας (σήμερα Παλαιόκαστρο), δολοφονήθηκαν από Βούλγαρους κατά τη διάρκεια της επιστροφής τους στην πόλη των Σερρών. Αυτά τα γεγονότα είχαν σημαντικές επιπτώσεις στο τότε πολιτικό κλίμα και στις σχέσεις μεταξύ των εθνοτήτων στην περιοχή. Στέναζε ο Ελληνισμός κάτω από τον οθωμανικό ζυγό. Το 1906 ο Λάμπρος Κορομηλάς ζητάει την επίσημη συμμετοχή της Ελλάδας με αποστολή στρατού. Τέσσερα ελληνικά ανταρτικά σώματα ανεβαίνουν στη Μακεδονία και αναλαμβάνουν δράση.

Η δεύτερη αναφορά του Έλληνα Προξένου Σερρών, Βιτάλη, προς το Υπουργείο Εξωτερικών στις 6 Ιουνίου του 1887 αναφορικά με τα έργα στον ποταμό Στρυμόνα αναδεικνύει τη σημασία που δίνονταν σε αυτά τα έργα. Εκτός από την οικονομική πλευρά, ο Πρόξενος θεωρούσε ότι η διαπλάτυνση του ποταμού είχε γενικότερο ενδιαφέρον για τον Ελληνισμό της Ανατολής, κυρίως για λόγους εθνικοστρατιωτικής στρατηγικής. Η πρώτη αναφορά απεστάλη από τον πρόξενο των Σερρών, Δ. Ο. Βιτάλη, στις 25η Απριλίου 1887.  Το έργο εμπνεύστηκε από τον Χατζή Ταχήρ Βέη, έναν από τους πλέον μορφωμένους και πλούσιους Οθωμανούς των Σερρών. Η συμβολή του στο έργο αυτό αναδεικνύει τη σημασία της συνεργασίας και της διασυνοριακής επικοινωνίας για την υλοποίηση έργων που εξυπηρετούν το κοινό καλό.. Πολύτιμα στοιχεία και σπουδαίες πληροφορίες, όπως αναγράφει ο Π. Θ. Πέννας στο " Ο ΣΤΡΥΜΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΠΕΔΙΑΔΟΣ ΤΩΝ ΣΕΡΡΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ" Πολύτιμα στοιχεῖα καὶ σπουδαίας πληροφορίας διὰ τὰς κατὰ καιρούς προσπαθείας

Eκθεση του Ενετικού Προξενείου Θεσσαλονίκης από τις 6 Ιουνίου 1775 περιγράφει μια διαταγή που εκδόθηκε από την Κωνσταντινούπολη προς τον έμπορο Καμμέρα, ο οποίος διέμενε στη Θεσσαλονίκη. Η διαταγή αυτή όριζε ότι ο Καμμέρα έπρεπε να λάβει από τους αγάδες των Σερρών όσα είχαν αφαιρέσει από την περιουσία του Δήμου Πέτρου μετά τον θάνατό του. «Ο εδώ έμπορος Καμμέρα έλαβε διαταγήν εκ Κων/λεως ίνα πάρη από τους αγάδες των Σερρών ότι είχον αφαιρέση από την περιουσίαν του Δήμου Πέτρου μετά τον θάνατόν του» Αυτή η αναφορά μας παρέχει μια εικόνα της λειτουργίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά το 18ο αιώνα. Αναδεικνύει επίσης τη σύνδεση μεταξύ τοπικών και κεντρικών αρχών, καθώς και τον ρόλο των ξένων προξενείων στην υποστήριξη των εμπορικών δραστηριοτήτων και των δικαιωμάτων των πολιτών τους.

 Γελάς γέλωτα τον μακάριον μάκαρ, Tμηθείς κεφαλήν ω Γελάσι’ ευθύφρον. Υπάρχει μεγάλη σύγχυση όσον αφορά τον Άγιο Γελάσιο. Ψάχνοντας σε διάφορα ενημερωτικά sites που αφορούν την εκκλησία βλέπουμε να παρουσιάζουν τον ' Άγιος Γελάσιο ως τον  Άγιος Γελάσιο τον μίμο ο ο οποίος εορτάζει στις 27 Φεβρουαρίου, ενώ η σύγχυση επεκτείνετε.  Ο Άγιος Γελάσιος ο μίμος ήταν μίμος (ηθοποιός) στο επάγγελμα. Όταν διατάχθηκε να εμπαίξει το βάπτισμα των Χριστιανών, ως ο από μίμων Πορφύριος (τιμάται 4 Νοεμβρίου), βαπτίσθηκε και τελειώθηκε διά ξίφους. Ο Άγιος αυτός, όταν άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών, μοίρασε όλα του τα υπάρχοντα στους φτωχούς, φόρεσε λευκό ρούχο και πήγαινε στους Μάρτυρες του Χριστού. Βλέποντας τα φρικτά τους βασανιστήρια, φιλούσε τις πληγές τους, ζητούσε τις ευχές τους και τους παρακινούσε να σταθούν ανδρείοι στο μαρτύριο. Οπότε τον συνέλαβαν οι ειδωλολάτρες και τον οδήγησαν στον άρχοντα. Εκεί ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό και κήρυξε την πλάνη των ειδώλων. Στην αρχή ο άρχοντας

Ἱλαρὸς ὢν πνεύματι σὺ Ἱλαρίων, Ἱλαρὸς ἐν σώματι ἦς καὶ καρδίᾳ. Βῆ δ' ἐς ὄλυμπον Ἱλαρίωνος κέαρ ἁγνὸν ἐν ἕκτῃ. Ο Όσιος Ιλαρίων γεννήθηκε το 775 μ.Χ. και καταγόταν από την Καππαδοκία. Οι γονείς του, Πέτρος που ήταν προμηθευτής άρτου των ανακτόρων και Θεοδοσία, ήταν ευσεβείς και ενάρετοι άνθρωποι και γαλούχησαν τον μικρό γιο τους με τα νάματα της ορθόδοξης πίστης. Όταν ενηλικιώθηκε, ποθώντας το δρόμο της αρετής και της άσκησης πήγε στο μοναστήρι της Ξηρονησίας, στην Κωνσταντινούπολη, όπου αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι στην άσκηση, την αυστηρή νηστεία, τη σιωπή και την μελέτη των Θείων Γραφών. Αργότερα πήγε στη Μονή Δαλμάτων, όπου και έγινε μεγαλόσχημος. Εκεί παρέμεινε μία δεκαετία σαν κηπουρός και γρήγορα έγινε παράδειγμα άσκησης, ταπεινοφροσύνης και μεγαθυμίας για όλους τους αδελφούς, οι οποίοι παμψηφεί τον ανέδειξαν ηγούμενο της Μονής. Όταν ξέσπασε η θύελλα της Εικονομαχίας ο αυτοκράτορας Λέων ο Αρμένιος, με τον ασεβή πατριάρχη Θεόδοτο το Μελισσηνό, προσπάθησαν, ανεπιτυχώς, να κάμψο