ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

  Στις 6 Οκτωβρίου 1933, Γενικός Διοικητής Μακεδονίας Φίλιππος Δραγούμης επισκέφτηκε τα Κάτω Πορόια ΣΠΙΤΙΑ.... ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ Προχθές ποὺ ἦρθε ὁ Γεν. Διοικητὴς Δραγούμης παρουσιαστήκαμε ὅν λοι ὁμαδικά καὶ ἀπαιτήσαμε νὰ στε γαστοῦν οἱ ἄστεγοι, Ο Διοικητής ἀφοῦ μᾶς ρώτησε πρῶτα ἄν εἶμαστε πρόσφυγες ἢ ντόπιοι, ἄρχισε τὶς ψεύ τικες ὑποσχέσεις. Εἶπε πώς θὰ μᾶς φτιάξουν σπίτια μά... τοῦ χρόνου, γιατί τώρα δὲν ὑπάρχουν λεφτά Ἐνῷ ἀντίθετα ολόκληρα δίσεκατομ μύρια ξοδεύουνται για πολεμικούς ἐξοπλισμούς. | Κάτω Πορόια Σερρών, 8)10) 33 ᾿Ανταποκριτής˙ Ο Φίλιππος Δραγούμης εκλέχτηκε πρώτη φορά βουλευτής Φλωρίνης το 1920 με την Ηνωμένη Αντιπολίτευση, το 1926 με το Συνεργαστικόν Αγροτικόν Κόμμα  και το 1927 έλαβε μέρος στην επιτροπή σύνταξης του συντάγματος. Εκλέχθηκε ξανά βουλευτής το 1932. Το ίδιο έτος έγινε Γενικός Διοικητής Μακεδονίας (σημ. υπουργός Β. Ελλάδος) στην κυβέρνηση Τσαλδάρη. Τον Ιανουάριο του 1933 απέλυσε τας βενιζελικάς κυρίας του Δ. Συμβουλίου του Πατριωτικού Ιδρύματος αντικαταστήσας αυτ

 Στις 7 Οκτωβρίου 1935 ξέσπασε πυρκαγιά στο Λαϊλιά Σερρών

Στις 7 Οκτωβρίου 1934, στον κινηματογράφο "Κρόνιον" προβάλλονταν η ταινία "Letty Lynton" (Δύσκολη στιγμή). Letty Lynton είναι μια αμερικανική δραματική ταινία του 1932, προ-κώδικα, με πρωταγωνιστές τους Joan Crawford, Robert Montgomery και Nils Asther. Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Clarence Brown και βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του 1931 της Marie Adelaide Belloc Lowndes. Το μυθιστόρημα βασίζεται σε μια ιστορική δολοφονία που φέρεται να διαπράχθηκε από τη Madeleine Smith. Η Crawford υποδύεται την ομότιτλη χαρακτήρα, η οποία αποφεύγει τη δικαιοσύνη σε μια ιστορία αγάπης και εκβιασμού. Η ταινία έγινε διάσημη εν μέρει λόγω της απουσίας της μετά από μια δικαστική υπόθεση του 1936. Θυμάται επίσης για το «φόρεμα Letty Lynton» που σχεδίασε ο Adrian: ένα λευκό βαμβακερό φόρεμα με μεγάλες φουσκωτές μανσέτες. Το κατάστημα Macy's αντέγραψε το φόρεμα το 1932 και πούλησε πάνω από 50.000 αντίγραφα σε όλη τη χώρα. Η κοινωνική γυναίκα της Νέας Υόρκης, Letty Lynton, ζει σ

Στις 7 Οκτωβρίου 1907, μετά από καταγγελία ενός Βουλγάρου κατοίκου του χωριού Κουμλή (Αμμουδιά) το οποίο ανήκε στον Καζά Δεμίρ Ισσάρ, ότι κρύβονται Έλληνες αντάρτες, περίπου 500 Τούρκοι στρατιώτες από τα στρατιωτικά αποσπάσματα της περιοχής της Κάτω Τζουμαγιάς περικύκλωσαν το χωριό και άνοιξαν πυρ εναντίον των οικιών. Οι αγροφύλακες του χωριού, πιστεύοντας ότι επρόκειτο για επίθεση Βουλγάρων κομιτατζήδων, ανταπέδωσαν τους πυροβολισμούς. Ωστόσο, συνελήφθησαν από τον τουρκικό στρατό και υπέστησαν ξυλοδαρμό. Συνελήφθη επίσης ο προεστός του χωριού, Χρήστος Καμένης, μαζί με αρκετούς άλλους χωρικούς. Οι τουρκικές δυνάμεις, μετά τη σύλληψη, προχώρησαν σε εκτεταμένες έρευνες σε κάθε σπίτι του χωριού με στόχο την ανεύρεση των Ελλήνων ανταρτών που είχαν καταγγελθεί, χωρίς όμως να αναφερθούν συγκεκριμένα ευρήματα ή συλλήψεις αντάρτικων ομάδων. Το παλιό όνομα του χωριού είναι «Κουμπλί» ενώ αναφέρεται και ως Κουμλί, ή Κουμλή, και προέρχεται από τη λέξη «γουμ» που σημαίνει άμμος. Άγνωστο παραμένει τ

Στις 6 Οκτωβρίου 1951, ο Νικόλαος Τσαούσης (Αγαθάγγελος) ανέλαβε προσωρινά τη Μητρόπολη Ζιχνών, παραλαμβάνοντας τη διοίκηση από τον προκάτοχό του, Κύριλλο Καραμπαλιώτη, ο οποίος είχε διατελέσει στη θέση αυτή από το 1943 έως το 1952.

Εφημερδία Ριζοσπάστης, Φύλλο: 7/10/1947, Σελίδα: 1 Στις 6 Οκτωβρίου 1947, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός) κατέλαβαν το Νέο Πετρίτσι, σημειώνοντας μια σημαντική στρατηγική νίκη κατά τη διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. Η εφημερίδα Ριζοσπάστης έγραψε : ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Νομός Σερρών: Τμή ματα του Δημοκρ. Στρατοῦ ἐπι τέθηκαν κατά τῶν κυβερνητικών στην κωμόπολη Πετρίτσι τοῦ Σι δηροκάστρου, «Εκ τῶν ἐθνικών δυν νάμεων έτραυματίσθησαν 3 στρα- τιώτας,

Τα αδέλφια Λάμπρος (αριστερά) και Αραμπατζής Μαζαράκης (δεξιά) Στις 6 Οκτωβρίου 1941, οι Βούλγαροι κατακτητές, μετά από προδοσία, συνέλαβαν και εκτέλεσαν Έλληνες έξω από την Παλαιοκώμη. Ο Απόστολος Τζανής. Στις 5 Οκτωβρίου, αντιστασιακοί αποφάσισαν να διασχίσουν το Στρυμόνα και να εγκαταλείψουν τη βουλγαροκρατούμενη περιοχή μέχρι να σταματήσουν οι έρευνες. Η απόπειρά τους να περάσουν το ποτάμι από την περιοχή του χωριού Μύρκινος απέτυχε, καθώς έπεσαν σε βουλγαρική ενέδρα. Με τα λίγα όπλα και τις χειροβομβίδες που είχαν, αντάλλαξαν πυρά και κατάφεραν να διαφύγουν από το βουλγαρικό απόσπασμα, κατευθυνόμενοι προς το βουνό Παγγαίο για να κρυφτούν. Εφόσον ξημέρωνε, κρύφτηκαν σε θάμνους (βατσινιές) μέχρι το βράδυ για να περάσουν απαρατήρητοι, και εκεί συνάντησαν τρεις νέους από τα Κύργια της Δράμας που επίσης προσπαθούσαν να διασχίσουν τον Στρυμόνα. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, γύρω στις 11 το πρωί, έγιναν αντιληπτοί από τρεις βοσκούς από το χωριό Παλαιοκώμη, οι οποίοι τους εντόπισαν χάρη στ

Εφημερίδα Μακεδονία, Φύλλο: 9/10/1911, Σελίδα: 2 Στις 6 Οκτωβρίου 1911, ο ανταποκριτής της εφημερίδας Μακεδονία αναφέρει κρούσματα χολέρα στην Έλσιανη. Από την εφημερίδα Μακεδονία:  Από Κάτω Τζουμαγιά (του τακτικού ανταποκριτή μας) 6 Οκτωβρίου 1911 Μια απαίσια φήμη κυκλοφόρησε προχθές εδώ, σπέρνοντας πανικό σε όλους, ότι η καταραμένη επιδημία της χολέρας, η οποία δυστυχώς είχε εγκατασταθεί στην πόλη μας και αλλού, εμφανίστηκε αιφνιδίως στο χωριό Έλσιανη, το οποίο απέχει περίπου μισή ώρα από εδώ. Έτρεξα αμέσως στον δήμαρχο και τον μοναδικό γιατρό μας, τον κύριο Δημήτριο Πάξη, τον οποίο βρήκα να απολυμαίνεται από τον φόβο της επιδημίας. Έμαθα από αυτόν, διακινδυνεύοντας ίσως τη ζωή μου, ότι παρατήρησε συμπτώματα χολέρας στον Νικόλαο Νάτσιο από την Έλσιανη: εμετός, διάρροια και κυάνωση, τα τρία προειδοποιητικά σημάδια της νόσου. Ο γιατρός μου είπε ότι ο ασθενής πιθανότατα θα υπέκυπτε το βράδυ στην αρρώστια. Ο κύριος Πάξης έσπευσε να ενημερώσει το αρμόδιο υγειονομικό τμήμα των Σερρών, στο

Στις 6 Οκτωβρίου 1907, ο Μακεδονομάχος Ιωάννης Ζαχαρίου (Μπατσής) από την Αναστασιά με κάποιους άλλους, μέσα στην παρέα ο Ληξάντρους και ο Σιρλαντζής από το Δαφνούδι, υπό την αρχηγία του Τσουβαλτζή ερήμην της οργανώσεως και του υπεύθυνου Δούκα, πήγανε στην τοποθεσία Μπατάκια σύνορο Αγριανής και θανάτωσαν κάποιους βουλγαρίζοντες από την Κλεπούσνα (σήμερα Αγριανή) μέσα σ’ αυτούς και ο κουνιάδος του Μπατσή ο Κουλιούσης και ένας Γκρόσδης Οι νεαροί αυτοί εκπαιδεύονταν από κάποιον Μάνκιο για τα βουλγαρικά κομιτάτα, δηλαδή τις βουλγαρικές επαναστατικές οργανώσεις που επιδίωκαν την προσάρτηση της Μακεδονίας στη Βουλγαρία. Το συμβάν αυτό αποτέλεσε αφορμή για βουλγαρική αντεπίθεση, η οποία οδήγησε σε επίθεση στην Αλιστράτη, ως αντίποινα για τις ενέργειες του Ζαχαρίου, ο οποίος δρούσε ως σύνδεσμος. 

Αλάσκας φωτιστά, Μοσκοβίας το κλέος, διδάσκαλε σοφέ, Ιννοκέντιε Θείε, τους πάγους κατέτηξας και την πλάνην διέλυσας, Χριστόν Ήλιον, νυκτός εν μέσω υψώσας: Ο Άγιος Ιννοκέντιος γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1797 στο χωριό Ανζίσκογιε της Σιβηρίας της επαρχίας Ιρκούτσκ, από πτωχούς και ευσεβείς γονείς, τον Ευσέβειο και τη Θέκλα. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Ιωάννης, προς τιμήν του Αγίου Ιωάννου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του Νηστευτού. Σπουδάζει στο εκκλησιαστικό σεμινάριο του Ιρκούτσκ και ένα χρόνο πριν τελειώσει τις σπουδές του, το 1817, νυμφεύεται την Αικατερίνα, θυγατέρα ιερέως. Στις 13 Μαΐου του ιδίου έτους χειροτονείται διάκονος και διορίζεται στο ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Ιρκούτσκ.  Στις 28 Μαΐου 1821 ο Άγιος χειροτονείται πρεσβύτερος. Μετά από λίγο, το 1823, αναχωρεί με την οικογένειά του για την Αμερική. Φθάνει στο νησί Ουναλάσκα, στην Αλάσκα, και αρχίζει το ιεραποστολικό του έργο. Μαθαίνει την γλώσσα των Αλλεούτιων σε σύντομο χρονικό διάστημα και χωρίς αργοπορία μεταφρ

 Ο Οσίος Γρηγορίος του Χαντζτέλι ήταν δάσκαλος του Αγίου Εφραίμ του Μεγάλου (τιμάται 17 Απριλίου). Δεν έχουμε άλλες λεπτομέρειες για τον βίο του..

 Οι Άγιοι Ιλαρίων ο Νέος, Ιωάννης, Ιωσήφ «εις τον Λυθροδώνταν», Καλάντιος εν Ταμασία, Κασσιανός ο της Γλυφάς και ο Κασσιανός ο της Αξύλου, ήταν πέντε από τους τριακόσους Μάρτυρες και Όσιους, τους λεγόμενους αλαμανούς, που μαρτύρησαν στην Κύπρο

Ἐρωτηΐδα πυρπολοῦσι παρθένον, Ἔρωτι Χριστοῦ τὴν προπυρπολουμένην. Η Αγία Ερωτηΐς μαρτύρησε δια πυρός. Tη αυτή ημέρα η Aγία Mάρτυς Eρωτηΐς πυρί τελειούται.   Eρωτηΐδα πυρπολούσι παρθένον, Έρωτι Xριστού την προπυρπολουμένην.   (από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ο Άγιος Παύλος, Επίσκοπος Γορτύνης ήταν διάδοχος του Αγίου Πέτρου του «Νέου Ιερομάρτυρα» (βλέπε 14 Ιουνίου). Ως Επίσκοπος έδρασε στο τέλος των διωγμών και ποίμανε την Εκκλησία με την έναρξη της ελευθερίας έκφρασης της Χριστιανικής Πίστεως. Με βάση τα αρχαία «Μαρτύρια», ο Παύλος ήταν εκείνος που το 312 μ.Χ., έτος κατά το οποίο ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε δει τον Τίμιο Σταυρό, μετέβη στη Ρώμη για να συναντήσει το Μέγα Κωνσταντίνο και να ζητήσει την άδεια για την Ανακομιδή των Λειψάνων των Αγίων Δέκα Μαρτύρων των μαρτυρησάντων επί Δεκίου το 250 μ.Χ. (βλέπε 23 Δεκεμβρίου). Ο Μέγας Κωνσταντίνος του έδωσε την άδεια της Ανακομιδής. Επίσης είναι πιθανό να μετέσχε στην Α´ Οικουμενική Σύνοδο (325 μ.Χ.) αφού η σύγκλησή της απέχει μόλις 13 χρόνια από το γεγονός της Ανακομιδής (312 - 325 μ.Χ.). Ο Άγιος Παύλος είχε τη χάρη της θαυματουργίας και να εκδιώκει δαιμόνια. Ο Άγιος Παύλος, Επίσκοπος Γορτύνης, καθορίστηκε τοπικά να εορτάζεται την α΄ Κυριακή του Οκτωβρίου. Ο Άγιος Παύλος, Επίσκοπος Γορτύνης δεν

Ο Όσιος Κενδέας ο Θαυματουργός, είναι ένας από τους πολλούς Αλαµάνους Αγίους της Κύπρου που ήλθαν από την Παλαιστίνη στην Κύπρο. Σε ηλικία δεκαοκτώ ετών, ο Όσιος Κενδέας, πήγε στα Ιεροσόλυμα, όπου εκεί έγινε μοναχός. Απεσύρθη τότε στην έρημο του Ιορδάνου και κατοίκησε μέσα σ' ένα μικρό σπήλαιο, σε τόπο κρημνώδη και δύσβατο, τρεφόμενος µε τρυφερούς βλαστούς δέντρων, όπως ακριβώς ο Ιωάννης ο Πρόδρομος. Μέσα στην έρημο του Ιορδάνου ο Όσιος Κενδέας µε τη συνεχή προσευχή και νηστεία και µε τη χάρη του Θεού άρχισε να θαυματουργεί. Κάποτε μάλιστα τον πλησίασε ο Ανανίας, περίφημος ασκητής που ασκήτευε σ' εκείνα τα μέρη, και τον παρακάλεσε να βγάλει τα δαιμόνια από το γιο ενός τοπικού άρχοντα. Ο Όσιος Κενδέας στην αρχή δεν πείστηκε από τον Ανανία, αλλά στο τέλος υπάκουσε και έκανε προσευχή και απελευθέρωσε το νέο από τα δαιμόνια. Εξαιτίας αυτού του θαύματος ο Κενδέας δέχθηκε πολλές πιέσεις και στο τέλος πείστηκε και χειροτονήθηκε ιερέας και μπήκε στη Μονή. Η ζωή όμως του μοναστηριού µε

Mακάριος πριν, ων κατά κλήσιν μάκαρ, Nυν κατά πείραν ανεδείχθης εκ ξίφους. Ο Άγιος Μακάριος γεννήθηκε στην Κίο της Βιθυνίας και ονομαζόταν αρχικά Μανουήλ. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πέτρος και η μητέρα του Ανθούσα. Σε μικρή ηλικία οι γονείς του τον παρέδωσαν σε κάποιο ευσεβή ράφτη, για να μάθει κοντά του την τέχνη. Απροσδόκητα ο πατέρας του αρνήθηκε τον Χριστό και πήγε στην Προύσα. Όταν κάποτε ο Μανουήλ πήγε και αυτός στην Προύσα, συνελήφθη από τον πατέρα του, που τον οδήγησε στον κριτή με την ψευδή κατηγορία, ότι δήθεν ο Μανουήλ υποσχέθηκε ότι θα γίνει Τούρκος. Παρά τις αντιρρήσεις του Μανουήλ, οι Τούρκοι, αφού τον έδειραν, του έκαναν περιτομή με τη βία. Μετά από λίγες ημέρες ο Μανουήλ κατάφερε και έφυγε για το Άγιον Όρος. Εκεί στη Σκήτη της Αγίας Άννας, εκάρη μοναχός με το όνομα Μακάριος. Ύστερα από 12 χρόνια παραμονής του στο Άγιον Όρος, πήρε την ευλογία να μαρτυρήσει για την πίστη. Έτσι μέσω Κωνσταντινούπολης έφτασε στην Προύσα, όπου τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο κριτήριο. Απολο

 Ὁ χεῖρα πλευρᾷ σῇ βαλεῖν ζητῶν πάλαι, Πλευρὰν ὑπὲρ σοῦ νύττεται Θωμᾶς Λόγε. Δούρασιν οὐτάσθη Θωμᾶς μακροῖσιν ἐν ἕκτῃ. Ο Άγιος Θωμάς ο Απόστολος ήταν μεταξύ των δώδεκα μαθητών του Κυρίου και ανήκε σε οικογένεια αλιέων. Ο Θωμάς, λοιπόν, μετά την Ανάσταση του Χριστού και την πρώτη εμφάνισή Του στους μαθητές, δυσπιστούσε σ' αυτά που του έλεγαν αυτοί. Αλλά ο Κύριος επανεμφανίστηκε στους μαθητές μέσα στο υπερώον, όταν μεταξύ τους βρισκόταν και ο Θωμάς. Τότε ο Κύριος προέτρεψε το Θωμά να ψηλαφήσει τις πληγές από τα καρφιά που Τον σταύρωσαν, και να μη γίνεται άπιστος, αλλά πιστός. Εκθαμβωμένος ο Θωμάς, προσκύνησε και ανεβόησε: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Η δε απάντηση του Κυρίου ήταν τέτοια, που θα διδάσκει όλους όσους θέλουν να δυσπιστούν στην αλήθεια του Ευαγγελίου. Είπε, λοιπόν, ο Κύριος: «ότι εώρακάς με, πεπίστευκας, μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Δηλαδή, λέει ο Κύριος στο Θωμά, πίστεψες επειδή με είδες. Μακαριότεροι και περισσότερο καλότυχοι είναι εκείνοι, που αν και δε