ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Την Κυριακή, 7 Ιουλίου  1957  έγινε συνάντηση στο γήπεδο Σιδηροκάστρου για το Κύπελλο Σιντικής μεταξύ των ομάδων «Άρης» Καμαρωτού και «Άρης» Ακριτοχωρίου..Οι δύο ομάδες αναδείχθηκαν ισόπαλες χωρίς αποτέλεσμα. Μεταγραφές: Σιδηρόκαστρο - Οι ποδοσφαιριστές της πόλης μας Δημήτρης Μιχαλόπουλος, μέσος δεξιός, και Ηλίας Θωμαΐδης, τερματοφύλακας, μεταγράφονται στον «ΠΟΞ» Θεσσαλονίκης. Επίσης, ο μέσος αριστερός Κουκουλής παραχωρείται στον «Θερμαϊκό». ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟΝ ΣΙΝΤΙΚΗΣ: ΣΙΔΗ ΡΟΚΑΣΤΡΟΝ 11.- Τὴν παρελθοῦσαν Κυριακὴν ἐγένετο συνάντησις εἰς τὸ γή- πέδον Σιδηροκάστρου διὰ τὸ κύπελλον Σιντικής μεταξὺ τῶν ὀμάδων «΄Άρεως» Καμαρωτού καὶ «῎Αρεως» ᾿Ακριτοχωρίου καβ᾿ ἣν ἀμφότεραι αἱ ὁμάδες κατόπιν τεχνικοῦ ἀγῶνος ἀνεδείχθησαν Ισόπαλοι ἄνευ ἀποτελέσματος. ΜΕΤΕΓΓΡΑΦΑΙ : ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΝ. 11.- Οι ποδοσφαιρισταί τῆς πόλεώς μας Μιχαλόπουλος Δημήτριος μέσος δε ξιὸς καὶ Θωμαΐδης Ηλίας τερματοφύλαξ μετεγγράφονται εἰς τὸν «ΠΟΞ» Θεσσαλο νέλης. Επίσης ὁ μέσος ἀριστερός Κου κουλής, παραχωρείται εἰς τὸν «θερμαί  Μακεδον

Στις 7 Ιουλίου 1956, τραίνο το οποίο εκτελούσε τη διαδρομή Θεσσαλονίκη – Δράμα εκτροχιάστηκε κοντά στο Σιδηροδρομικό Σταθμό της Βυρώνειας. Η εφημερίδα «ΦΩΣ» στο φίλο της επόμενης ημέρας Κυριακή 8 Ιουλίου 1956, έγραψε: «Χθες και περι ώραν 4ην μ.μ. η υπ' αρ. 526 επιβατική αμαξοστοιχία Δράμας – Θεσσαλονίκης ευρισκομένη πλησίον του Σιδ. Σταθμού Βυρωνείας παρέσυρεν και εφόνευσεν 12 βουβάλια ευρισκόμενα επί της σιηροδρομικής γραμμής και ακολούθως εξετροχιάσθη...».

Πατριάρχης Γερμανός Ε΄ Στις 7 Ιουλίου 1913, στην Κωνσταντινούπολη, τελέστηκε μνημόσυνο στον ναό του Πατριαρχείου, με προεξάρχοντα τον Πατριάρχη Γερμανό Ε΄, για τον Μητροπολίτη Μελενίκου Κωνσταντίνο Ασημιάδη και τους συν αυτώ κληρικούς και λαϊκούς που είχαν σφαγιαστεί.

Στις 7 Ιουλίου 1907, στο Μελένικο, έγινε συμπλοκή μεταξύ του τουρκικού στρατού και βουλγαρικής συμμορίας, με αποτέλεσμα να φονευθεί ο αρχηγός της συμμορίας Θωμάς Κότεφ και ένας άλλος άνδρας, ονόματι Κώστας, τον οποίο οι Οθωμανοί θεωρούσαν γενικό επόπτη των βουλγαρικών συμμοριών.

Προσωπικό του Ελληνικού Προξενείου στα Σέρρας, 1907 Στις 7 Ιουλίου 1907, σύμφωνα με την έκθεση του Προξένου Σακτούρη , δολοφονήθηκε από άγνωστους στην πόλη των Σερρών ο Έλληνας νυκτοφύλακας Θωμάς, ο οποίος εργαζόταν επίσης ως μαστρωπός. 

Στις 7 Ιουλίου 1906, οι κομιτατζίδες επιτέθηκαν στη Γόρνιτσα, ένα χωριό που αποτελούταν από σαράντα ορθόδοξες οικογένειες. Οι επιτιθέμενοι έβαλαν βόμβες σε τρία σπίτια με σκοπό να καταστρέψουν ολόκληρο το χωριό. Τα τρία σπίτια ανατινάχθηκαν και έγιναν παρανάλωμα του πυρός, αλλά ευτυχώς το υπόλοιπο χωριό σώθηκε από την καταστροφή. Το αρχαίο ιερό του θεού Διόνυσου στην Καλή Βρύση Προσoτσάνης Δράμας. Στην ευρύτερη περιοχή έχουν ανακαλυφθεί αρχαιότητες που χρονολογούνται από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού, το ιερό του Διονύσου του 4ο αιώνα π.Χ., καθώς και ρωμαϊκές επιγραφές. Κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1890 στο χωριό (το οποίο ήταν γνωστό ως Γκόρνιτσα) λειτουργούσε ελληνικό σχολείο με 80 μαθητές, ενώ γύρω στο 1905 αναφέρεται από τον Έλληνα σχολικό επιθεωρητή Γ. Χατζηκυριακού ως ένας αποκλειστικά χριστιανικός οικισμός με 120 σπίτια. Την ίδια περίοδο αναφέρεται πως περίπου το 1/3 των κατοίκων είχε προσχωρήσει (για διάφορους λόγους) στη βουλγαρική Εξαρχία. Παράλληλα, το χωριό έγινε στόχος Βού

Στις 7 Ιουλίου 1873, απεβίωσε ο  Αναστάσιος Πολυζωΐδης , ένας σημαντικός υποστηρικτής της δικαιοσύνης από τις Σέρρες. Γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1802 στο Μελένικο και έλαβε την αρχική του εκπαίδευση στη σχολή του Μελένικου υπό τον διάσημο δάσκαλο Χριστόφορο Φιλητά. Συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή των Σερρών και, σε ηλικία 16 ετών, μετακινήθηκε στη Βιέννη και από εκεί στο Πανεπιστήμιο της Γοτίγγης, όπου σπούδασε νομικά και ιστορία. Ακολούθως, φοίτησε και στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Το 1821, ο Πολυζωΐδης μετέβη στο Μεσολόγγι, όπου ανέπτυξε στενή φιλία με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, ο οποίος τον διόρισε Γραμματέα του εκτελεστικού και τον έβαλε να εργαστεί για τη διακήρυξη της 15ης Ιανουαρίου 1822, που εξέδωσε η Α΄ Εθνοσυνέλευση. Με τα εξαιρετικά προσόντα του, κατάφερε να εξασφαλίσει την υπογραφή του πρώτου δανείου για την Ελλάδα στο Λονδίνο, και του απονεμήθηκε ο τίτλος του «Πολίτη» της Δυτικής Ελλάδας. Όταν ο θάνατος της μητέρας του και η δήμευση της περιουσίας του από τους Τού

Στις 7 Ιουλίου 1796, αποφασίστηκε η σύσταση του «Νοσοκομείου της Κοινότητας Σερρών». Το νοσοκομείο ιδρύθηκε, κατόπιν αποφάσεως της “Πολιτείας των Σερραίων”, προεδρεύοντος του τότε Μητροπολίτη Κωνσταντίου, την 7η Ιουλίου 1796 και αρχικώς ονομάσθηκε "Κοινοτικό" και "Ξενοδοχείον". Το αρχικό κτίριο ανεγέρθηκε στον αύλειο χώρο του ναού του Αγίου Νικολάου, με δωρεές και κληροδοτήματα του μεγάλου εθνικού ευεργέτη Ανδρέα Συγγρού, καθώς και των Σερραίων ευεργετών Νικολάου Δούμπα, Κων/νου Νικόλτση και άλλων. Στη μεγάλη πυρκαγιά το 1849, κάηκε και χτίστηκε εκ νέου. Το νοσοκομείο, ωστόσο, θεωρούνταν ανεπαρκές και αποκαλούνταν από τους κατοίκους περιφρονητικά ως «Σπιτάλια». Έτσι, με τη συμβολή εύπορων Σερραίων ευεργετών, το νέο νοσοκομείο θεμελιώθηκε το 1885 στην περιοχή Ακροπόλεως

Αναστασιούπολη - Περιθεώριο, Αμαξάδες, Δυτική Θράκη, Ροδόπη, Ελλάδα. Η Μάχη του Περιθεωρίου έγινε στις 7 Ιουλίου 1345 μεταξύ των δυνάμεων του Μομιτζίλου ή Μομτζίλου, ενός ημιανεξάρτητου ηγέτη στα βουνά της Ροδόπης και των συνασπισμένων Βυζαντινών και Οθωμανικών δυνάμεων του Ιωάννη ΣΤ' Καντακουζηνού και του Ουμούρ Μπέη από το εμιράτο του Αϊδινίου. Οι δύο στρατοί συναντήθηκαν στα τείχη της πόλης Περιθεώριον, νοτιοανατολικά της Ξάνθης (δίπλα στο σημερινό χωριό Αμαξάδες) και η μάχη εξελίχθηκε σε νίκη των συνασπισμένων δυνάμεων και τον θάνατο του Μομιτζίλου στη μάχη. Μετά τη μάχη του Περιθεωρίου ο Ιωάννης Καντακουζηνός πρότεινε στη σύζυγο του Μομτζίλου είτε να παραμείνει στη «χώρα των Ρωμαίων», την Ξάνθεια, είτε να γυρίσει στη Μοισία (τη Βουλγαρία), όπου και τελ Ο Μομτσίλο ή Μομιτζίλος ή Μομιτίλας, ήταν Βούλγαρος ληστής (Γρηγοράς: λῃστρικόν εκ μειρακίου) που είχε εκδιωχθεί από τη Βουλγαρία και είχε υπηρετήσει ως μισθοφόρος στο Βυζαντινό στρατό τα χρόνια του Ανδρόνικου Γ’. Στον δεύτερο ε

Ο Άγιος Βλάσιος ήταν ηγούμενος ή εφυσυχάζων επίσκοπος στην Ιερά Μονή των Εισοδίων της Θεοτόκου που βρίσκονταν στην περιοχή των Σκλαβαίνων – Ζαβέρδας νυν Παλαίρου Αιτωλοακαρνανίας. Ετελειώθει με μαρτυρικό θάνατο από Αγαρηνούς πειρατές μαζί με πέντε συμμοναστες του και πλήθος χριστιανών λαϊκών αντρών γυναικών και παιδιών που αποτελούσαν ποίμνιο του, για την πίστη τους στο Χριστό. Τον αποκεφάλισαν αφού προηγουμένως κάρφωσαν αργά στο σώμα του πέντε καρφιά. Στην συνέχεια οι δήμιοι του προσπάθησαν να κάψουν το σώμα του αλλά αυτό δεν κάηκε. Οι διασωθέντες χριστιανοί που έφτασαν στο σημείο έθαψαν τον Άγιο Βλάσιο χωριστά από τους πέντε συμμαρτυρίσαντες συνασκητές του, τους οποίους ενταφίασαν μαζί σε κοινό τάφο. Τους υπόλοιπους χριστιανούς τους έθαψαν φύρδην μύγδην σε μεγαλύτερο ομαδικό. Το μαρτύριο τους έλαβε χώρα την 19η Δεκεμβρίου ημέρα Κυριακή. Σε πέτρινη επιγραφή που βρέθηκε στο σημείο του τάφου του αναφέρονταν το έτος 1006 μ.Χ. η οποία πιθανώς να προσδιορίζει και τον χρόνο του μαρτυρίου το

Κυριακὴ θανοῦσα τὴν τομὴν φθάνει Προαιρέσει, πλὴν καὶ τελειοῦται ξίφει. Η Αγία Κυριακή ήταν κόρη του Δωροθέου και της Ευσεβίας. Αυτοί ήταν άτεκνοι και παρακαλούσαν το Θεό να τους δώσει παιδί. Πράγματι, ο Θεός ευδόκησε, και το χριστιανικό αυτό ζευγάρι, απέκτησε παιδί. Γεννήθηκε ημέρα Κυριακή, γι' αυτό και της έδωσαν το όνομα Κυριακή. Κατά το διωγμό του Διοκλητιανού, το έτος 282 μ.Χ., οι γονείς της συνελήφθησαν και μετά από ανάκριση βασανίστηκαν και αποκεφαλίστηκαν από το δούκα Ιούστο. Η δε Κυριακή παραπέμφθηκε στον Καίσαρα Μαξιμιανό, και από εκεί στον άρχοντα Βιθυνίας Ιλαριανό, ο οποίος της υπενθύμισε ότι η ομορφιά της είναι για απολαύσεις και όχι για βασανιστήρια. Τότε η παρθένος κόρη του απάντησε: «Ούτε στη νεότητα μου, ούτε στην ομορφιά μου δίνω την παραμικρή προσοχή. Και τα λαμπρότερα από τα επίγεια πράγματα είναι προσωρινά, όπως τα άνθη και κούφια, όπως οι σκιές. Σήμερα, έπαρχε, είμαι όμορφη, αύριο μια άσχημη γριά. Να κάνω, λοιπόν, κέντρο της ζωής μου την ομορφιά μου; Την αξία

Η πηγή Αγιάσματος του Οσίου Θωμά του εν Μαλεώ Διεὶς πτέρυγας, εἶπεν ἂν Μωσῆς, Πάτερ, Ὡς ἀετὸς τις ἐξανέπτης πρὸς πόλον. Ἑβδομάτῃ Θωμᾶν θάνατος μέλας ἔμφρονα εἷλεν. Οι πληροφορίες που έχουμε για τον Όσιο Θωμά είναι λίγες και μη επιβεβαιωμένες. Από πού καταγόταν και σε ποια εποχή έζησε, δεν γνωρίζουμε. Ως προς τον χρόνο δράσεως και ασκήσεώς του, δύο είναι οι πιο πιθανές εκδοχές: α) Ότι έζησε τον 13ο – 14ο αιώνα, διότι ως ένδοξος και τροπαιούχος στρατιωτικός δεν μπορούσε να έδρασε μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, και β) τον 10ο αιώνα, σύμφωνα με τα δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ο Όσιος Θωμάς, πριν αναλάβει τον ζυγό του Χριστού, ήταν ένδοξος και πασίγνωστος τόσο για τον πλούτο του, όσο και για την εξουσία που κατείχε, ενώ φέρεται ως στρατιωτικός που είχε πετύχει πολλές νίκες εναντίον των βαρβάρων. Φαίνεται όμως από την ακολουθία του, ότι στη ζωή του συνάντησε κάποιες πικρίες και γι’ αυτό εγκατέλειψε τον κόσμο και ακολούθησε τον δύσκολο δρόμο της ασκήσεως. Έτσι, λοιπόν, έγινε μον