ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Σύμφωνα με την εφημερίδα "ΕΜΠΡΟΣ" στο φύλλο της 8ης Ιουλίου 1948, ένα πυροβόλο των συμμοριτών εκτόξευσε 15 βλήματα κατά του χωριού Αχλαδοχωρίου στην περιφέρεια Σιδηροκάστρου. Από τον βομβαρδισμό καταστράφηκε το σχολείο του χωριού και σκοτώθηκε ένας στρατιώτης. Εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ Φύλλο: 8/7/1948, Σελίδα: 6. Πυροβόλον τῶν συμμοριτῶν ἔβαλε 15 βλήματα εναντίον τοῦ χωρίου ᾿Αχλαδοχω ρίου τῆς περιφερείας Σιδηροκάστρου, Κατεστράφη τὸ σχολεῖον καὶ ἐφονεύθη εἰς στρατιώτης

  Ο Σοφοκλής Ε. Βενιζέλος (Χανιά, 3 Νοεμβρίου 1894 – Εν πλω, 7 Φεβρουαρίου 1964) ήταν Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε και πρωθυπουργός της χώρας για τρία μικρά διαστήματα στα μέσα του 20ού αιώνα. Όπως αναφέρει η εφημερίδα Μακεδονία ( στις 9/7/1959, Σελίδα: 1) ο Σοφοκλής Βενιζέλος εμπιστεύτηκε το Σιδηρόκαστρο, Κούλα και Σέρρες:  Την 9η πρωινή χθες, ο αφιχθείς στη Θεσσαλονίκη αρχηγός των Φιλελευθέρων κ. Σοφ. Βενιζέλος αναχώρησε με αυτοκίνητο για τη Ρουμανία, συνοδευόμενος από τον τέως υπουργό κ. Σπαή και τον διευθυντή της εφημερίδας «Μακεδονία» κ. Ι. Βελλίδη. Ο κ. Βενιζέλος πέρασε το μεσημέρι από το χωριό Λευκώνα, έξω από τις Σέρρες, κατευθυνόμενος προς την Κούλα. Στο Καλόκαστρο τον υποδέχθηκαν ο πρόεδρος της λέσχης Φιλελευθέρων Σερρών κ. Τ. Σίμογλου, ο γενικός γραμματέας της λέσχης κ. Σ. Πρωτόπαπας, τα μέλη της λέσχης κ.κ. Α. Χορπαράς, Θ. Σίμογλου, Ζ. Νικολάου, Αν. Ανδρέου, Σ. Σκουλίδης, Κ. Μπερμπερίδης, Ι. Αναστασιάδης, Μ. Θεοδωρίδης, Κ. Πουναρτζής, Μ. Μπόλαρης, Ι. Παπασημακόπουλος, Α.

Η κατάληψη της Κρέσνας ήταν μια σημαντική στρατιωτική σύγκρουση κατά τη διάρκεια του Β' Βαλκανικού Πολέμου, που έλαβε χώρα από τις 8 έως τις 11 Ιουλίου 1913. Η μάχη διεξήχθη στα στενά της Κρέσνας, τα οποία βρίσκονται προς βορρά της κοιλάδας των Σερρών, ανάμεσα στα βουνά Όρβηλος και Βλάχιτζα, με τον ποταμό Στρυμόνα να περνάει ανάμεσά τους. Μετά το κάψιμο της πόλης των Σερρών, ο Βουλγαρικός στρατός ανασυντάχθηκε σε θέση άμυνας στα στενά της Κρέσνας, προσπαθώντας να ανακόψει την προέλαση του Ελληνικού στρατού. Παράλληλα, ο Ελληνικός στρατός αντιμετώπιζε τον κίνδυνο της απομόνωσης λόγω της αποχώρησης των Σέρβων από τις επιχειρήσεις. Ο στρατηγός Δούσμανης σχολίασε για την κατάσταση: «Ο κίνδυνος της απομονώσεως του ελληνικού στρατηγείου ήταν μέγας αλλά ο κίνδυνος της εγκαταλείψεως της διώξεως του στρατού ήτο επίσης μέγας και μεγαλύτερος». Παρά τις δυσκολίες, οι Έλληνες προήλασαν και κατάφεραν να νικήσουν στη μάχη, εξασφαλίζοντας την προέλασή τους και τη νίκη τους στον Β' Βαλκανικό Πό

Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον βίο του Οσίου Προκοπίου του δια Χριστόν σαλού παρά μόνο το εξής θαύμα: Κάποτε ο Όσιος, διασχίζοντας τους δρόμους του Ουστιούγκ, έφτασε τρέχοντας στην εκκλησία. Γονάτισε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και φώναξε: «Μητέρα του Θεού, σώσε μας· σώσε μας!» Γύρισε προς τον κόσμο, που παρευρισκόταν εκείνη την στιγμή μέσα στην εκκλησία και τους φώναξε δυνατά να μετανοήσουν, να παύσουν να αμαρτάνουν, διαφορετικά ο Θεός θα τους λιθοβολήσει. Ο κόσμος τον θεώρησε τρελό. Και αφού τον έδειραν, τον έδιωξαν. Ύστερα από καιρό, όμως, ο ουρανός της πόλης καλύφθηκε από ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο. Όλες οι εκκλησίες γέμισαν από πιστούς. Ο Όσιος Προκόπιος τότε, άρχισε να ελέγχει τον κόσμο και τους παρότρυνε να προσευχηθούν. Και προσευχήθηκαν όλοι και το σύννεφο διαλύθηκε· ο ουρανός καθάρισε και όλοι οι κάτοικοι, σαν κάτι να τους έσπρωχνε, έτρεξαν έξω από την πόλη! Εκεί αντίκρισαν μια τεράστια έκταση σκεπασμένη με μαύρες πέτρες-μετεωρίτες. Αν οι πέτρες αυτές έπεφταν επάνω στην

Aναστασίω επλάκη διπλούν στέφος, Aίμασι κοσμήσαντι ιερωσύνην. Ο ένδοξος ιερομάρτυς του Χριστού Αναστάσιος γεννήθηκε περί τα τέλη του 17ου με αρχές του 18ου αιώνος μ.Χ. Κατάγονταν από το χωριό Άγιος Βλάσιος (Σούβλιαση η παλαιότερη ονομασία) της Θεσπρωτίας, κοντά στην πόλη της Ηγουμενίτσας. Οι πληροφορίες που έχουμε γι' αυτόν προέρχονται από τον Βίο του που σώζεται στο έργο «Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», όπου κυρίως αναφέρεται το μαρτυρικό του τέλος. Δεν γνωρίζουμε κάτι σχετικό με την παιδική και νεανική του ηλικία, εύκολα όμως μπορούμε να υποθέσουμε, ότι μέσα στα δύσκολα χρόνια που έζησε, έλαβε από την οικογένειά του ευσεβή ανατροφή «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσία Κυρίου». Η ευσεβής του ανατροφή και η κλήση του Θεού οδήγησαν αργότερα τον μακάριο Αναστάσιο στην απόφαση να ενταχθεί στον Ιερό Κλήρο και να διακονήση τον Θεό και τον λαό Του ως πρεσβύτερος. Σε κάποια χρονική στιγμή της ιερατικής του ζωής και ενώ εφημέρευε σε κάποιο Ναό έξω από την βασιλεύουσα, την Κωνσταντινούπο

Θεόν φιλήσας Θεόφιλος γεννάδας, Ήδη σύνεστι τω φιλουμένω άνω. Ο Όσιος Θεόφιλος γεννήθηκε στη Ζίχνη της Μακεδονίας περί το 1460 μ.Χ. από γονείς φιλόθεους, φιλάγαθους και φιλάρετους. Στην πατρίδα του έμαθε τα πρώτα γράμματα κι έδειξε πως τα αγαπούσε ιδιαίτερα και πρόκοπτε και προόδευε μελετώντας και εντρυφώντας στις ιερές γραφές. Μάλιστα επιδόθηκε στην καλλιγραφία και έγινε άριστος καλλιγράφος. «Απαρνηθείς πατρίδα και συγγένειαν και πλούτον και πάσαν κοσμική ματαιότητα, έγινε μοναχός· μετ’ ολίγον δε καιρόν έλαβε και το αξίωμα της ιερωσύνης· έκτοτε δε περιεπάτει εις διαφόρους τόπους διδάσκων και ωφελών τους Χριστιανούς δια του λόγου και του παραδείγματος της εαυτού ζωής». Κατόπιν γνωρίσθηκε και συνδέθηκε πνευματικά με τον ενάρετο κι ευλαβή επίσκοπο Ρενδίνης Ακάκιο, τον όποιο είχε χειροτονήσει αρχιερέα ο άγιος Νήφων (βλέπε 11 Αυγούστου), όταν ήταν μητροπολίτης Θεσσαλονίκης (1482 - 1486 μ.Χ.). Δια του Ακακίου συνδέθηκε με τον άγιο Νήφωνα και ο άγιος Θεόφιλος. Αξίζει σύντομα και παρενθετικά

Ἔοικε Προκόπιος, αὐχένα κλίνων, Λέγειν, Κοπείτω· τῇ πλάνῃ γὰρ οὐ θύω. Ὀγδοάτῃ Προκοπίου ἀρηϊθόου κράτα κέρσαν. Ο Άγιος Προκόπιος, έζησε και μεγάλωσε στην Ιερουσαλήμ τα χρόνια που αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Διοκλητιανός (290 μ.Χ.). Ο πατέρας του, ο Χριστοφόρος, ήταν ευσεβής άνθρωπος, σε αντίθεση με την μητέρα του, την Θεοδοσία (βλέπε ίδια ημέρα), που πίστευε στα είδωλα. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του τον πήγε στον αυτοκράτορα, ο οποίος τον έκανε ηγεμόνα της πόλης των Αλεξανδρέων και του έδωσε εντολή να καταδιώκει και να βασανίζει τους χριστιανούς. Έτσι ο Προκόπιος ξεκίνησε για την Αλεξάνδρεια. Κατά την πορεία του όμως, ξαφνικά άρχισαν να πέφτουν αστραπές και βροντές και ταυτόχρονα άκουσε φωνή να τον καλεί με το όνομά του, που τον απειλούσε με θάνατο επειδή θα κατεδίωκε τους χριστιανούς και ταυτόχρονα και τον Αληθινό Θεό. Μετά από αυτό το γεγονός ο Προκόπιος παρακάλεσε Εκείνον που του μιλούσε να του φανερωθεί περισσότερο για να δει ποίος είναι. Τότε εμφανίστηκε μπροστά

Τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στις 8 Ιουλίου του 1963, στο χωριό Καμαρωτόν Σερρών από κεραυνό που έπληξε την περιοχή. Τα θύματα είναι ο Ιωάννης Καρραν, 41 ετών, και οι δύο παιδιά του, 10 και 12 ετών. Οι τρεις βρίσκονταν σε καλύβα για να προφυλαχθούν από την καταιγίδα όταν χτυπήθηκαν από τον κεραυνό. Εφημερίδα Ελευθερία Φύλλο: 9/7/1963, Σελίδα: 8

Στο χωριό Πλατανάκια Σερρών, συνέβη μια τραγική έκρηξη χειροβομβίδας που βρέθηκε στην αυλή της οικίας τους. Θύματα ήταν οι αδελφές Ελένη και Γεωργία Παπαλεξάνδρου, ηλικίας 9 και 7 ετών αντίστοιχα. Η χειροβομβίδα, που προκάλεσε τον διαμελισμό των μικρών κοριτσιών, βρέθηκε στην αυλή της οικογένειας, χωρίς να είναι γνωστό πώς κατέληξε εκεί. Ο πατέρας των κοριτσιών, Αλέξανδρος Παπαλεξάνδρου, υπέστη σοβαρό ψυχικό κλονισμό από το τραγικό συμβάν και προσπάθησε να αυτοκτονήσει, αλλά ευτυχώς εμποδίστηκε από τους φίλους του. Οι αρχές διεξάγουν ανακρίσεις για να διαπιστώσουν πώς η χειροβομβίδα βρέθηκε στην αυλή της οικίας και να αποκαλυφθούν οι ακριβείς συνθήκες του τραγικού αυτού γεγονότος. ΔΙΕΜΕΛΙΣΘΗΣΑΝ ΔΥΟ ΜΙΚΡΑΙ ΑΔΕΛΦΑΙ ΕΙΣ ΣΕΡΡΑΣ ΑΠΟ ΕΚΡΗΞΙΝ ΧΕΙΡΟΒΟΜΒΙΔΟΣ ΤΗΝ ΑΝΕΥΡΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΥΛΗΝ ΤΗΣ ΟΙΚΙΑΣ ΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 8. (Τοῦ ἀνταποκρι τοῦ μας). - Εἰς τὸ χωρίον Πλατανάκια Σερρών, διεμελίσθησαν συνεπεία εκρήξεως χειροβομβίδος, τὴν ὁποίαν ἀνεῦρον εἰς τὴν Η αὐλὴν τῆς οἰκίας των, αἱ ἀδελφαὶ Ἑλένη καὶ Γεωρ