ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Στις 8 Οκτωβρίου 1995, εγκαινιάστηκε το παρεκκλήσιο του Αγίου Φανουρίου, το οποίο βρίσκεται στη νότια πλευρά του Ιερού Ναού Αγίου Αντωνίου. Το 1985 δίπλα στο Ναό Αγίου Αντωνίου, στη νότια  πλευρά του, ανηγέρθη και ενσωματώθηκε στον κυρίως Ναό το παρεκκλήσιο του αγίου Μεγαλομάρτυρος Φανουρίου, το οποίο εγκαινίασε ο  αείμνηστος Μητροπολίτης κυρός Μάξιμος στις 8/10/1995. Πανηγυρίζει στις 27 Αυγούστου.

Στις 8 Οκτωβρίου 1944, στην εκκλησία των Μεγάλων Ταξιαρχών των Σερρών πραγματοποιήθηκε επίσημη δοξολογία για την απελευθέρωση της πόλης.

Στις 8 Οκτωβρίου 1939, στο κινηματογράφο "Κρόνιον" Σερρών άρχισε να προβάλλεται η ελληνική ταινία "Η Αγνούλα". "Αγνούλα" Η τελευταία (προπολεμική) ταινία της αιγυπτιακής περιόδου Στα πλαίσια ενός άτυπου ανταγωνισμού μεταξύ των δύο αιγυπτιακών εταιριών, που παρήγαγαν ελληνικές ταινίες, τα στούντιο Αλβίζε-Ορφανέλι απάντησαν στην «Προσφυγοπούλα» του Μεζράχι με την «Αγνούλα», ένα τυπικό μελό σε σενάριο του ηθοποιού Μάνου Φιλιππίδη. Η υπόθεση της ταινίας: Σε κάποιο καρναβάλι, μια όμορφη Πλακιωτοπούλα ερωτεύεται ένα συμπαθητικό παιδί, τον Λώλο, με τον οποίο βγαίνει κάθε βράδυ γλεντώντας στους διάφορους χορούς της αθηναϊκής αποκριάς. Ένα βράδυ γυρίζει τόσο αργά στο πατρικό της σπίτι, που οι γονείς της γίνονται έξω φρενών και τη διώχνουν λέγοντάς της ότι «ένα κορίτσι ηθοποιών δεν μπορούσε να βγει καλύτερο»! Η Αγνούλα ακούει καταταραγμένη για πρώτη φορά την απροσδόκητη αυτή είδηση και φεύγει θλιμμένη σε άγνωστη διεύθυνση. Σε κάποιο νυχτερινό κέντρο γνωρίζεται με μι

Στις 8 Οκτωβρίου 1933, στο κινηματογράφο "Πάνθεον" των Σερρών προβλήθηκε η ταινία " Das Lied einer Nacht" ( Το τραγούδι μιας νύκτας) και στο "Κρόνιον" των Σερρών η ταινία " Paris-Méditerranée" ( Παρί Μεντιτερανέ). Το Das Lied einer Nacht είναι μια γερμανική μουσική κωμωδία του 1932, σκηνοθετημένη από τον Anatole Litvak και με πρωταγωνιστές τους Jan Kiepura, Magda Schneider και Fritz Schulz. Η ταινία γυρίστηκε στα στούντιο Babelsberg στο Βερολίνο και σε εξωτερικές τοποθεσίες στο Λουγκάνο και το Λοκάρνο. Τα σκηνικά της ταινίας σχεδιάστηκαν από τον Werner Schlichting. Μια ξεχωριστή αγγλόφωνη εκδοχή με τίτλο Tell Me Tonight δημιουργήθηκε, επίσης σκηνοθετημένη από τον Litvak. Μια γαλλική εκδοχή με τίτλο One Night's Song κυκλοφόρησε το 1933. Cast Jan Kiepura ως Enrico Ferraro Magda Schneider ως Mathilde Fritz Schulz ως Koretzky Otto Wallburg ως Pategg Ida Wüst ως Mrs. Pategg Margo Lion ως Manager of Ferraro Julius Falkenstein ως Balthasar  Paris-Mé

Στις 8 Οκτωβρίου 1933, η Ισραηλιτική Κοινότητα διοργάνωσε θεατρική παράσταση στα «Διονύσια» με το έργο «Ο θρίαμβος της δικαιοσύνης». Τα έσοδα της παράστασης διατέθηκαν για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Οι εφημερίδες αναφέρουν την επιτυχία της εκδήλωσης, αποδίδοντάς την στην ηγεσία του δραστήριου προέδρου της Κοινότητας, Σολομών Οβαδία, και του διευθυντή της Ισραηλιτικής Σχολής, Ζακ Εσκεναζή. Ο Εσκεναζή κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να διδάξει το έργο στους ερασιτέχνες ηθοποιούς, που παρουσίασαν μια απροσδόκητα επιτυχημένη παράσταση. Πορτρέτο του Σολομώντα Οβαδία, γιου του Μεναχέμ Οβαδία. Γεννήθηκε στο Μοναστήρι όπου ήταν και μαθητής. Στην παράσταση συμμετείχαν οι Ιακώβ Ρούσσος, Εμμανουήλ Ρούσσος, Αλμπέρτος Γεχασκέλ, Αβραάμ Κοέν, Αλμπέρ Μάρκος, Ισαάκ Μπουρλά, Πέτρος Σρούμτσα, Αλμέτ Τεβέκ, καθώς και οι κυρίες Ρετζίνα Ρούσσου, Ματθίλδη Εσφορμές και Πάβα Ρούσσου. Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η άψογη ευγένεια και οργάνωση της επιτροπής υποδοχής, κάτι που δεν είχε παρατηρηθεί σε άλλες παρόμ

Φωτο αρχείου  Στις 8 Οκτωβρίου 1932, η θρυλική « Μάντρα του Αττίκ » άρχισε τις παραστάσεις της στο κινηματοθέατρον "Κρόνιον" Σερρών.  Η «Μάντρα του Αττίκ» ήταν μια μουσική και καλλιτεχνική σκηνή που δημιουργήθηκε από τον γνωστό συνθέτη και τραγουδιστή Αττίκ (Κλέωνα Τριανταφύλλου). Αποτελούσε έναν από τους σημαντικότερους πολιτιστικούς χώρους της εποχής, όπου παρουσίαζε ζωντανές μουσικές παραστάσεις, με ιδιαίτερο στιλ και χιούμορ, αφήνοντας εποχή στην ελληνική καλλιτεχνική ζωή. Το πρόγραμμα διαρκούσε δύο ώρες και το κοινό συμμετείχε ενεργά κατά τη διάρκεια της παράστασης, έχοντας έτσι τη δυνατότητα να χαλαρώσει, να διασκεδάσει, να αποδράσει  έστω και στιγμιαία από τη δύσκολη καθημερινότητα αλλά και να εκφραστεί, να ξεσπάσει. Είχε διαμορφωθεί επομένως ένα κλίμα οικειότητας και εγγύτητας μεταξύ των παρισταμένων. Χαρακτηριστική είναι η φράση που έγραψε δημοσιογράφος της εποχής: «Ο κόσμος κλαίει στο σπίτι του, στη Μάνδρα θέλει να γελά», περιγράφοντας τον Αττίκ να αγωνίζεται, να γε

Τον Δεκέμβριο του 1819 ο Εμμανουήλ Παπάς μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Κωνσταντίνο Παπαδάτο. Η πρώτη ενέργεια του Παπά ως μέλος της εταιρίας, ήταν η προσφορά 1.000 γροσιών για την ενίσχυση του αγώνα. Η μύησή του σημειώνεται με τα εξής στοιχεία: "Εμμανουήλ Παπάς, Σέρραλης Χρόνων 47. Δια Κων/νου Παπαδάτου. 1819 Δεκεμβρίου 21. Κωνσταντινούπολης. Τω Αγίω Χρυσάνθω εις Σέρρας. Γρόσια 1000". Στην Κωνσταντινούπολη ο Παπάς συνεργάστηκε με τους Φιλικούς Κ. Κουμπάρη και Γ. Σταματά και προχώρησαν στη μύηση και άλλων μελών, ενώ σύμφωνα με τις υποδείξεις του Αλέξανδρου Υψηλάντη, οργάνωσαν ταμείο για να βοηθήσουν τον αγώνα. Με τα μέσα που διέθετε ο Παπάς, κατορθώνει μέσω της Πύλης να εισπράξει μεγάλο μέρος από το χρέος του Γιουσούφ Μπέη των Σερρών (500.000 χρυσές δραχμές), τις οποίες και διαθέτει επίσης εξ ολοκλήρου στον εθνικό αγώνα. Στο μεταξύ η φήμη του για την πατριωτική του δράση είχε φτάσει σε κάθε άκρη της Ελλάδας. Είχε εκπονήσει μάλιστα και σχέδιο για δολοφονική απόπειρα κατά

Ο Άγιος Τρίφων της Βιάτκα (Θαυματουργός) είναι άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ιδιαίτερα τιμώμενος στις επαρχίες Βιάτκα (Βιάτσκα) και Περμ της Ρωσίας.  Ήταν αρχιμανδρίτης, ιδρυτής και ηγούμενος της Μονής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Τρίφωνα στο Βιάτκα (σημερινό Κίροφ). Από το 2007, την ημέρα της μνήμης του, στις 8 (21) Οκτωβρίου, τελείται γιορτή για τη Σύναξη των Αγίων της Βιάτκας.  Ο Όσιος Τρίφωνας γεννήθηκε στο χωριό Μικρή Νέμνιουζκα (ή Μικρονεμνιουζκα, Βοσκρεσένσκογιε) της Επαρχίας Πινέζσκι, (σημερινή περιοχή Σοβπόλιε, στη διοικητική περιοχή Αρχάγγελσκ), σε μια εύπορη αγροτική οικογένεια του Δημήτριου Ποντβιζάεφ.  Ήταν ο νεότερος γιος και στο βάπτισμα έλαβε το όνομα Τρόφιμος. Από την παιδική του ηλικία ανατράφηκε ως ευσεβής άνθρωπος. Ασκήθηκε στα μοναστήρια Πισκόρ και Κοίμησης της Θεοτόκου. Απεβίωσε στις 8 Οκτωβρίου 1612 και τάφηκε στο Βιάτκα, στη Μονή της Κοιμήσεως, η οποία φέρει πλέον το όνομά του.

Το χωριό Ζαγορά της επαρχίας Τυρνάβου, ήταν η πατρίδα του Αγίου Ιγνατίου. Οι γονείς του Γεώργιος και Μαρία, παρέλαβαν τον γιο τους Ιωάννη, αυτό ήταν το κατά κόσμον όνομα του, και μετακόμισαν στη Φιλιππούπολη. Ο Άγιος από μικρό παιδί, έδειχνε μεγάλο ζήλο στις αρετές και πήγε σ' ένα αυστηρό γέροντα. Στο διάστημα όμως αυτό, οι Τούρκοι σκότωσαν τον πατέρα του και με τη βία τούρκεψαν τη μητέρα του και τις δύο αδελφές του. Όταν το έμαθε ο Ιωάννης, πήγε στο Βουκουρέστι και από εκεί στο Άγιον Όρος. Στο δρόμο όμως συνελήφθη από Οθωμανούς και για να γλιτώσει το θάνατο τους υποσχέθηκε ότι θα γίνει Οθωμανός. Όταν έφτασε στο Άγιον Όρος, κατέληξε στη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου, όπου εκάρη μοναχός με το όνομα Ιγνάτιος. Εκεί ο ηγούμενος Νικηφόρος ο Γέροντας τον εμπιστεύθηκε στον Γέροντα Ακάκιο. Αργότερα πήρε την ευχή να μαρτυρήσει και στις 29 Σεπτεμβρίου 1814 μ.Χ. έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, όπου μπροστά στον κριτή πέταξε το τούρκικο φέσι, που φόρεσε επίτηδες και ομολόγησε τον Χριστό. Άγρια και

Ἐκ τοῦ ῥύπου σμηχθεῖσα τῆς ἀσωτίας, Φαιδρὰ πρόσεισι τῷ Θεῷ Ταϊσία. Η ομορφιά της Αγία Ταϊσίας ήταν από τις σπάνιες. Πλεονέκτημα, που αποβαίνει ολέθριο, όταν δεν είμαστε σε θέση να το διατηρούμε αγνό με το φόβο του Θεού, τη φωτεινή διάκριση, την αδιάλειπτη προσευχή και την ταπεινοφροσύνη. Δυστυχώς για την Ταϊσία, αυτή που επιβουλεύτηκε την τιμή της ήταν η ίδια η μάνα της. Γυναίκα χυδαία, που ήθελε πολύ πλούτο, και δεν δίστασε να εκμεταλλευτεί την κόρη της για να τον αποκτήσει. Έτσι η Ταϊσία, παρασύρθηκε στο δρόμο της ατιμίας μόλις 17 ετών. Έγινε και η ίδια πλούσια αλλά και πόρνη. Οι τίμιοι άνθρωποι την απεχθάνονταν. Καμιά οικογενειακή πόρτα δεν ήταν ανοικτή γι' αυτήν. Οι ίδιοι οι εκμεταλλευτές της σάρκας της, ποτέ δεν θα την έφερναν να γνωριστεί με τις μητέρες τους και τις αδελφές τους. Διότι είχε καταντήσει ένα αντικείμενο σαρκικής ικανοποίησης και τίποτα περισσότερο. Τότε η Ταϊσία έπεσε σε θλίψη μεγάλη, αλλά και η Εκκλησία μπορεί να έχασε ένα πρόβατο, όμως δεν έπαψε να το αναζητεί

Κρημνῷ φυγοῦσα κρημνὸν αἰσχύνης μέγαν, Κρημνεῖς τὸν ἐχθρὸν εὐφυῶς Πελαγία. Η Αγία Πελαγία η Παρθένος καταγόταν από την Αντιόχεια της Συρίας και από ένδοξο γένος (στα χρόνια του βασιλιά Νουμεριανού 282 - 284 μ.Χ.). Όταν έμαθε ο άρχοντας της Αντιόχειας ότι η Πελαγία ήταν χριστιανή, έστειλε στρατιώτες για να τη συλλάβουν. Αυτοί περικύκλωσαν το σπίτι της και ετοιμάζονταν να την αρπάξουν. Όταν το έμαθε η Αγία, ζήτησε από τους στρατιώτες να περιμένουν λίγο. Όποτε, σήκωσε τα χέρια της και τα μάτια της στον ουρανό και προσευχήθηκε θερμά προς τον Θεό να μη επιτρέψει να την αρπάξουν οι στρατιώτες, αλλά να φύγει απ' τη ζωή αυτή αγνή και παρθένος. Έπειτα άνοιξε το παράθυρο και έριξε τον εαυτό της στο κενό, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί θανάσιμα και έτσι παρέδωσε την αγνή ψυχή της στον Θεό, προκειμένου βέβαια να την προφυλάξει από τον μολυσμό των αγροίκων στρατιωτών. Περίφημο εγκώμιο για την Αγία αυτή έγραψε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Ο Επίσκοπος Γορτύνης Φίλιππος, έζησε το δεύτερο μισό του 2ου μ.Χ. αιώνος στα χρόνια του Μάρκου Αυρήλιου (161 - 180 μ.Χ.) και του διαδόχου του Λούκιου Αυρήλιου Κομμόδου (180 - 182 μ.Χ.). Ήταν σύγχρονος του επιφανούς Επισκόπου Κορίνθου Αγίου Διονυσίου του Ιερομάρτυρος (βλέπε 29 Νοεμβρίου) και παραλήπτης επιστολής του στην οποία επαινείται αυτός και η Εκκλησία Γορτύνης για το θάρρος που είχαν επιδείξει στους διωγμούς και συμβουλεύει να φυλάσσονται από «τήν διαστροφήν τῶν αἱρετικῶν». Περίληψη αυτής της επιστολής διασώζει ο Ευσέβιος Καισαρείας. Για τον Γορτύνης Φίλιππο επίσης κάνει λόγο ο Άγιος Ιερώνυμος (βλέπε 15 Ιουνίου). Στα περίφημα ψηφιδωτά του 5ου μ.Χ. αιώνος του παλαιοχριστιανικού μνημείου Ροτόντας Θεσσαλονίκης, ιστορείται ο Φίλιππος μαζί με τον Κύριλλο Γορτύνης τον Ιερομάρτυρα, πράγμα που σημαίνει ότι πολύ νωρίς είχε ενταχθεί στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας.

Ο Οσιομάρτυρας Ιγνάτιος, ο μέγας της Οικουμένης ο φωστήρας, ανέτειλεν ως άλλος ήλιος από την ανατολή, από την περιώνυμη πόλη Κίο, η οποία αυτή πόλη είναι παλαιά, ελληνική, των Ιώνων αποικία. Ο Οσιομάρτυρας Ιγνάτιος γεννήθηκε στην Κίο από γονείς ευσεβείς, ενάρετους και φιλόθεους. Ο Όσιος Ιγνάτιος διδάχθηκε από τους γονείς του την αρετή αλλά και από τους δασκάλους του, την Θεόπνευστη γραφή και το ιερό Ευαγγέλιο. Ο Όσιος ως φρόνιμος νέος στοχάσθηκε ν’ αρνηθεί τον κόσμο και να φορέσει το αγγελικό σχήμα, αλλά η σχέση και η αγάπη των γονέων του και η μεγάλη υπακοή όπου είχε προς αυτούς, τον τραβούσαν πίσω, έως ότου πέθαναν οι γονείς του. Αφού αναπαύθηκαν εν Κυρίω, τότε ο Άγιος βρίσκοντας ευκαιρία πωλεί όλα του τα υποστατικά κα όσα χρήματα έλαβε, τα έδωσε όλα ελεημοσύνη στους φτωχούς, χήρες και ορφανά και μόνο για τρεις ημέρες κράτησε ζωοτροφίαν και ευθύς πήγε εις τον Όλυμπο της Βιθυνίας. Εκεί ο Άγιος Ιγνάτιος βρήκε το μοναστήρι του Αγίου Αυξεντίου και αμέσως ο τότε ηγούμενος, τον ένδυσε το μ

Αἴσχους πλυθεῖσα καὶ λιποῦσα τὸν σάλον, Πρὸς ὅρμον ἥκεις οὐρανοῦ Πελαγία. Ὀγδοάτῃ ὑπάλυξε βίου πέλαγος Πελαγία. Η Οσία Πελαγία ζούσε στην Αντιόχεια και ανήκε στην τάξη των ελαφρών γυναικών. Ήταν πόρνη. Η ζωή της ήταν βουτηγμένη μέσα στον οίστρο των αμαρτωλών ηδονών. Η ακολασία είχε πωρώσει τόσο τη συνείδησή της, ώστε καμιά έννοια μετανοίας να μη μπορεί να εισχωρήσει στην ψυχή της. Επομένως, θα μπορούσε να πει κανείς, ήταν καταδικασμένη από την επίγεια ζωή της στο πυρ της κολάσεως. Όμως όχι! Ο πολυεύσπλαχνος Κύριός μας διαβεβαίωσε ότι «αι τελώναι και αι πόρνοι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού». Δηλαδή, οι τελώνες και οι πόρνες, που στην αρχή έδειξαν απείθεια στο Νόμο του Θεού, αλλά κατόπιν ειλικρινά μετάνιωσαν, προλαμβάνουν στη βασιλεία του Θεού εσάς, που μόνο με τα λόγια δείξατε υπακοή στο Θεό, στην πράξη όμως υπήρξατε απειθείς και άπιστοι. Πράγματι η Πελαγία τυχαία σε κάποια σύναξη χριστιανών άκουσε θερμό κήρυγμα περί αγνότητας, του επισκόπου Νόννου (βλέπε 10 Νοεμβρίου). Τα