ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

  Εφημερίδα Εμπρος, Φύλλο: 11/10/1909, Σελίδα: 3 Στις 9 Οκτωβρίου 1909 ο ανταποκριτής της εφημερίδας Εμπρος αναφέρει την δράση τριών βουλγάρικων συμμοριών στο Μπέλλες καθώς και αλληλοφαγώματα Βουλγάρων Η εφημερίδα Εμπρος έγραψε: Θεσσαλονίκη, 9 Οκτωβρίου. Μετά την τριήμερη έλλειψη ειδήσεων από το εσωτερικό της Μακεδονίας σχετικά με τις ενέργειες των Βουλγάρων, ιδού σήμερα αλλεπάλληλα μηνύματα, μαρτυρώντας ότι οι Βούλγαροι δρουν αποτελεσματικά και ότι σκοπεύουν να προβούν σε περισσότερες ενέργειες. Κατ’ αρχάς ανακοινώνεται επισήμως ότι η είδηση για την εμφάνιση τρίτης βουλγαρικής ισχυρής συμμορίας στο όρος Μπέλες είναι αληθής. Από πολλές πηγές βεβαιώνεται ότι οι Βούλγαροι είναι πολύ εξοργισμένοι μετά την απόφαση της Κυβέρνησης να μην θιγεί προς το παρόν το ζήτημα των κλεισμένων εκκλησιών και σχολείων. Και επειδή οι Βούλγαροι δεν μπορούν να έχουν υπομονή σε αυτό το θέμα, αναφέρουν οι επίσημες πληροφορίες ότι προβαίνουν σε βίαιη κατάληψη αυτών των εκκλησιών και σχολείων. ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ

Στις 9 Οκτωβρίου 1985, πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του "Πνευματικού Κέντρου" του Δήμου Σερρών, παρουσία του νομάρχη Σερρών Παναγιώτη Μαυρίδη και του Δημάρχου Σερρών Γιώργου Γεωργούλα, καθώς και εκπροσώπων των αρχών και άλλων καλεσμένων. Η τελετή συνοδεύτηκε από διάφορες εκδηλώσεις, όπως εκθέσεις ζωγραφικής και ομιλίες, που ανέδειξαν τη σημασία του κέντρου στην τοπική κοινωνία.

Στις 9 Οκτωβρίου 1938, στον κινηματογράφο "Κρόνιον" των Σερρών προβλήθηκε η ταινία "Tarzan and the Green Goddess" (Ο Ταρζάν και η θεά των δασών). Tarzan and the Green Goddess μια ταινία το 1938 (σε επανέκδοση) σε σκηνοθεσία  των Edward A. Kull και Wilbur McGaugh, με πρωταγωνιστές τους ίδιους. Στη ζούγκλα της Γουατεμάλας, ο Ταρζάν ανακαλύπτει έναν χαμένο ναό της «Πράσινης Θεάς», ενός αρχαίου μαιάνου κειμηλίου που περιέχει μια πολύτιμη μυστική συνταγή, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει κίνδυνο για την ανθρωπότητα. Ο  ο Λόρδος Γκρέιστοκ - γνωστός και ως Ταρζάν - αφηγείται τις πρόσφατες περιπέτειές του στην Γουατεμάλα. Βρισκόταν εκεί για να βοηθήσει τον ταγματάρχη Μάρτλινγκ και την Ούλα Βέιλ στην αναζήτησή τους για τη «Πράσινη Θεά», ένα τοτέμ που λατρεύεται από μια πρωτόγονη φυλή της ζούγκλας, μέσα στο οποίο ήταν κρυμμένος ένας τύπος για μια υπερ-εκρηκτική ουσία. Κατάφεραν να πάρουν αυτό το τοτέμ από τους ντόπιους και κατευθύνονταν πίσω στο Λίβινγκστον όταν δέχτηκαν επί

Στις 9 Οκτωβρίου 1936, στον κινηματογράφο "Κρόνιον" των Σερρών προβλήθηκε η ταινία "Les Misérables" (Οι Άθλιοι).  Η ταινία άρχισε να προβάλλεται ξεκινώντας από το "Κρόνιον", συνεχίζοντας στο "Πάνθεον" και ολοκληρώνοντας την προβολή της πάλι στο "Κρόνιον". Η ταινία Les Misérables του 1934 είναι μια γαλλική κινηματογραφική προσαρμογή του μυθιστορήματος του Βίκτωρος Ουγκό του 1862. Το σενάριο και τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Raymond Bernard, και πρωταγωνιστεί ο Harry Baur ως Jean Valjean, ο Charles Vanel ως Javert, και η Josseline Gaël ως Fantine. Αρχικά κυκλοφόρησε σε τρεις ταινίες που προβλήθηκαν κατά τη διάρκεια τριών συνεχόμενων εβδομάδων: Une tempête sous un crâne (Καταιγίδα στο Κρανίο), Les Thénardier (Οι Θενάρδιοι), και Liberté, liberté chérie (Ελευθερία, αγαπητή Ελευθερία). Η πλήρης, αμοντάριστη έκδοση της ταινίας διαρκεί 281 λεπτά. Οι κριτικοί θεωρούν την ταινία ως την καλύτερη προσαρμογή του μυθιστορήματος, χάρη στην εις βάθος ανάπτυξ

Στις 9 Οκτωβρίου 1924, ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ζ΄ ανασυνέστησε την Ιερά Μητρόπολη Ζιχνών και τοποθέτησε ως Μητροπολίτη τον Σεβασμιότατο Αλέξανδρο Δηλανά , αποκαθιστώντας έτσι την κανονική τάξη στην περιοχή. Ο Αλέξανδρος Δηλανάς γεννήθηκε στον Μαραθόκαμπο Σάμου το 1878.  Στις 9 Οκτωβρίου 1924 εξελέγη Μητροπολίτης Ζιχνών. Τον Απρίλιο του 1941, μετά την κατάληψη της Νέας Ζίχνης από τους Γερμανούς και την παράδοση της στους Βούλγαρους, αναγκάστηκε να καταφύγει στην Αθήνα. Τον Φεβρουάριο του 1943 εξελέγη Μητροπολίτης Βερροίας και Ναούσης. Εκοιμήθη στη Βέρροια στις 5 Ιανουαρίου 1958.

Ο Άγιος Τύχων (Βασίλειος Ιβάνοβιτς Μπελλάβιν) γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 1865 μ.Χ. στην πόλη Τοροπιέτς της επαρχίας Πσκωβ. Σε ηλικία δεκατριών ετών παρακολουθεί το εκκλησιαστικό σεμινάριο του Πσκωφ και μετά από έξι χρόνια εγγράφεται στην θεολογική ακαδημία της Αγίας Πετρουπόλεως. Σε ηλικία είκοσι έξι ετών ακολούθησε τον μοναχικό βίο και γίνεται μοναχός.  Η κουρά του έγινε στο παρεκκλήσι της εκκλησιαστικής σχολής του Πσκωβ, όπου ήταν καθηγητής. Ως μοναχός απέκτησε το όνομα Τύχων, προς τιμήν του Αγίου της Ρωσίας, που έζησε κατά τον 18ο αιώνα μ.Χ., του Αγίου Τύχωνος του Ζαντόσκ (τιμάται 13 Αυγούστου). Το 1898 μ.Χ. εκλέγεται Επίσκοπος της Μητροπόλεως του Χομσκ και ένα χρόνο αργότερα Επίσκοπος των Αλεουτιανών Νήσων της Αλάσκας. Το 1905 μ.Χ. προάγεται σε Αρχιεπίσκοπο της πόλεως Ιεροσλάβ. Το 1914 μ.Χ. ξεσπά ο Α' παγκόσμιος πόλεμος. Ο Άγιος Τύχων στάθηκε στο πλευρό της πατρίδος του και του ποιμνίου του. Η προσφορά του ήταν μεγάλη. Γι' αυτό, δύο χρόνια αργότερα, μετά τον θάνατο του Μη

 Εἰς ὕψος ἀρθεὶς ἀρετῶν θεῖος Πέτρος, Τὸν χοῦν ἀπεκδύς, ὕψος οὐρανοῦ φθάνει. Ο Όσιος Πέτρος έζησε στα χρόνια του βασιλιά Θεοφίλου του εικονομάχου (829 μ.Χ.) και καταγόταν από την επαρχία των Γαλατών της Μικρός Ασίας.  Ήταν γιος του Θεοφίλου και της Ευδοκίας και το πρώτο του όνομα ήταν Λέων. Επειδή ήταν ωραίος και δυνατός στο σώμα αλλά και στη φρόνηση, ο βασιλιάς τον έκανε κόμη.  Αφού για πολλά χρόνια πολέμησε και κατάφερε πολλά ανδραγαθήματα, κατόπιν τα καταφρόνησε όλα και έγινε μοναχός στο μοναστήρι του Δαφνώνα, με το όνομα Πέτρος.  Έπειτα πήγε στον Όλυμπο και από εκεί στα Ιεροσόλυμα. Αλλά και εκεί δεν έμεινε μόνιμα, αφού έφυγε στη Λαοδικεία και την Αττάλεια.  Αφού με ανδρεία υπέφερε τους κόπους της οδοιπορίας και της άσκησης, και τον άγριο θυμό των Ισμαηλιτών, που συναντούσε στο δρόμο, τελευταία επανήλθε στον Όλυμπο. Επειδή δε το ύψος της αρετής του έγινε φανερό στους βασιλείς, γι' αυτό και ο βασιλιάς Βασίλειος ο Μακεδών, το έτος 867 μ.Χ., τον έπεισε να κατοικήσει στο μοναστήρι τ

Ῥυσθεῖσα κόσμου τῆς πλάνης ἡ Ποπλία, Πόλου πρόσεισι φωλεοῖς ὡς στρουθίον. Η Οσία Ποπλία η Ομολογήτρια παντρεύτηκε και αναδείχτηκε πρότυπο χριστιανής γυναίκας, που ξέρει με την υπακοή και την αγάπη να διατηρεί την αρμονία του οικογενειακού σπιτιού. Η Οσία Ποπλία γεννήθηκε και έζησε στην Αντιόχεια, επί αυτοκρατόρων μεγάλου Κωνσταντίνου μέχρι και Ιουλιανού του παραβάτη (361 μ.Χ.). Ο τρόπος με τον όποιο φρόντισε και μπόρεσε να αναθρέψει το μοναχογιό της Ιωάννη, μαρτυρείται από τη διαγωγή, με την οποία έλαμψε αυτός και αναδείχτηκε έξοχος μεταξύ έξοχων. Ήταν τόσο σεμνός και υπερβολικά ταπεινόφρων, ώστε όταν χήρεψε η επισκοπή Αντιοχείας τον πίεσαν να την αναλάβει αυτός. Αλλά ο Ιωάννης έμεινε άκαμπτος και έμεινε απλός Ιερέας. Μετά λοιπόν τη δική του χειροτονία και το θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του Ποπλία παρέλαβε στο σπίτι της ευσεβείς ορφανές παρθένες. Φρόντιζε να τις κυβερνά με στοργή και τις μετέδιδε τη θερμή πίστη της, τις μάθαινε να είναι αγνές και όταν χρειαστεί να γίνουν ηρωίδες το

 Eις τον Aβραάμ. Τὶς οἶκός ἐστιν; Ἀβραὰμ τεθνηκότος. Οὐ κόλπος ἄλλοις οἶκος, ὡς τῷ Λαζάρῳ. Eις τον Λωτ. Ὑπῆρξε τῷ Λὼτ οὐρανός Σηγὼρ νέα, Εἰς ὃν φθάσας, πέφευγεν ὡς πῦρ τὸν βίον. Αβραάμ Ο Αβραάμ υπήρξε πατριάρχης και ιδρυτής του εβραϊκού έθνους. Το αρχικό του όνομα είναι Άβραμ, έχει επικρατήσει όμως να ονομάζεται Αβραάμ, που σημαίνει «πατέρας ενός λαού» ή «πατέρας πλήθους (πολλών)». Ήταν γιος του Θάρα (Θάρρα) και αδερφός του Ναχώρ και του Αρράν (Γένεση 11,26 και Ιησούς του Ναυή 24,2). Η οικογένειά του προερχόταν από τη φυλή του Σημ, αλλά κατοικούσε στην Ουρ των Χαλδαίων. Ο πατέρας του ο Θάρρα, όπως και όλη η οικογένειά του αρχικά ήταν ειδωλολάτρες (Ιησούς του Ναυή 24,2). Παρόλα αυτά ο Αβραάμ στάθηκε ως παράδειγμα πίστης στην ιστορία γι' αυτό και πήρε τον τίτλο του «φίλου του Θεού» (Β' Παραλειπομένων 20,7). Σύζυγός του ήταν η Σάρρα ή Σάρα, αδερφή από πατέρα όχι όμως από μητέρα (Γένεση 11,29 και 20,12). Ο Αβραάμ απέκτησε τον Ισαάκ από τη Σάρρα (Γένεση 21,1-8 και Ιησούς του Ναυή 24

 Σύσκηνον Aνδρόνικος Aθανασίαν, Kόσμω τ’ εν ασκήσει τε καν πόλω έχει. Οι Όσιοι Ανδρόνικος και Αθανασία η συμβία του έζησαν κατά το έτος 540 μ.Χ. και ήταν σύζυγοι ενάρετοι, που κατάγονταν από την Αντιόχεια της Συρίας. Ήταν εύποροι και ζούσαν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ο Ανδρόνικος έκανε το επάγγελμα του αργυραμοιβού στην Αντιόχεια και απόκτησε από τον γάμο αυτό δύο παιδιά, που όμως πέθαναν.  Αυτό κατέθλιβε τους δύο γονείς και για να βρουν παρηγοριά κατέφυγαν για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Από εκεί πήγαν στην Αίγυπτο, όπου με κοινή απόφαση έγιναν μοναχοί και μπήκαν σε μοναστήρι. Ο μεν Ανδρόνικος πήγε στη Μονή του αββά Δανιήλ, η δε γυναίκα του Αθανασία στη γυναικεία Μονή των Ταβεννησιωτών. Εκεί, αφού ασκητικά πέρασαν το υπόλοιπο της ζωής τους, απεβίωσαν ειρηνικά. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Σωφροσύνης τὴν χλαῖναν τὴν θεούφαντον, κατεποικίλατε χρόαις τῶν ἱερῶν ἀρετῶν, ὁμοφρόνως ἐν σπουδῇ ἄμφω ἀσκήσαντες, ὅθεν ὑμῶν τὴν σιωπήν, ἡ τρισάγιος ᾠδή,

Τὸν σταυρὸν Ἰάκωβος αἴρων ἠδέως, Ὡς ἔστι Σῶτερ ἄξιός σου δεικνύει. Ἀμφ' ἐνάτην Ἰάκωβος ἑνὶ Σταυρῷ τετάνυστο. Ο Άγιος Ιάκωβος του Αλφαίου ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές του Κυρίου, αδελφός του Ματθαίου του ευαγγελιστή και γιος του Αλφαίου. Ο Ιάκωβος, αφού αγωνίστηκε για την αλήθεια του Χριστού στην Ιερουσαλήμ, έπειτα πήγε και σε άλλες χώρες για να κηρύξει το Ευαγγέλιο. Εκεί, κατέστρεφε τους βωμούς των ειδώλων και με τη χάρη του Θεού γιάτρευε αρρώστιες και εξεδίωκε τα ακάθαρτα πνεύματα. Γι' αυτό και οι ειδωλολάτρες τον ονόμαζαν θείο σπέρμα. Ο ιδρώτας, οι μόχθοι και οι κίνδυνοι που υπέστη για τη διάδοση του Ευαγγελίου, ήταν πολλοί. Ο θάνατος πολλές φορές τον πλησίασε, αλλά στη σκέψη του Ιακώβου κυριαρχούσαν ενθαρρυντικά τα λόγια του Κυρίου, «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι» (Μάρκου, η' 34). Εκείνος που θέλει να με ακολουθεί σαν γνήσιος μαθητής μου, λέει ο Κύριος, ας απαρνηθεί το διεφθαρμένο από την αμαρτί