ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Εφημερίδα Μακεδονία, Φύλλο: 10/9/1964, Σελίδα: 7 Στις 9 Σεπτεμβρίου  1964, όπως αναφέρει η εφημερίδα Μακεδονία, τ οποθετηθείς ως προϊστάμενος του γραφείου του ΟΤΕ Σιδηροκάστρου, ο κ. Ε. Σπυρόπουλος, έφθασε στο Σιδηρόκαστρο και ανέλαβε υπηρεσία, στη θέση του κ. Βασ. Σαμαρά, ο οποίος μετατέθηκε στην υπηρεσία του ΟΤΕ Μεγάρων ΑΠΟ ΤΟ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΝ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΝ, 9. Τοποθετηθείς - ὡς προϊστάμενος του γραφείου τοῦ ΟTE Σιδηροκάστρου ὁ κ. Ε. Σπυρόπουλος, ἄφιχθεῖς ἐνταῦθα ἀνέλαβεν ὑπηρεσίαν, εἰς ἀν- τικατάστασιν του κ. Βασ. Σαμαρά, μετατε Η θέντος εἰς τὴν ὑπηρεσίαν του ΟΤΕ Μεγάρων.

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1991, απεβίωσε ο Φίλιππος Φυλακτός. Καταγόταν από το Βελβενδό Κοζάνης και υπηρέτησε ως γιατρός στα χωριά Ευκαρπίας και Κερδυλίων πριν και κατά τη διάρκεια της κατοχής.  Μετά την κατοχή, εντάχθηκε στον Δημοκρατικό Στρατό ως αρχίατρος, λίγο πριν τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου. Με την σύντροφό του, Ευαγγελία Φυλακτού - Φωτογράφου, η οποία καταγόταν από την Ηράκλεια Σερρών, μετανάστευσαν στην Αλβανία και αργότερα έζησαν ως πρόσφυγες στην Πολωνία, όπου τελικά υπήρξαν αντικείμενα δυσμενών πολιτικών συνθηκών. Ήτα μέλος :  Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΛΑΣ) | Μπούλκες. Στρατόπεδο συγκέντρωσης | Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) | Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Εσωτερικού (ΚΚΕ Εσ.)

Οι Ελληνικές βουλευτικές εκλογές του 1951 έγιναν στις 9 Σεπτεμβρίου 1951 από την κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου. Ακολουθήθηκε το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής. Έτσι σε αυτές τις εκλογές μετείχαν 4 συνασπισμοί και 12 μεμονωμένα κόμματα. Από το εκλογικό σύστημα ευνοούνται οι τρεις πρώτοι συνασπισμοί, που είναι ο Ελληνικός Συναγερμός, η νεοσύστατη Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (Ε.Δ.Α.) και τα Κόμμα Φιλελευθέρων (Κ.Φ.) και Εθνική Προοδευτική Ένωσις Κέντρου (Ε.Π.Ε.Κ.) που τηρούν μεταξύ τους υπόσχεση. Αξιοσημείωτο είναι πως το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου εξαφανίζεται από το κοινοβούλιο, αποσπώντας ποσοστό μόλις 2,10%. Επίσης, το Λαϊκόν Κόμμα απέτυχε να μπει στη Βουλή, μιας και γνώρισε συντριπτική ήττα από τον Ελληνικό Συναγερμό. Έκτοτε περιορίζεται σε μικρά ποσοστά, ώσπου διαλύεται στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Εφημερίδα Εμπρος, Φύλλο: 10/9/1951, Σελίδα: 4 Σε αυτές τις εκλογές κατέρχεται για πρώτη φορά υποψήφιος ο Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος ως επικεφαλής του νεοσύστατου Ελληνικ

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1940, στον θερινό κινηματογράφο "Ρεξ", προβλήθηκε η ταινία "La Bête Humaine" (Το ανθρώπινον κτήνος). Ως δεύτερη ταινία, "The White Angel" (Λευκός άγγελος της Κριμαίας). Το Ανθρώπινο Τέρας είναι ένα μυθιστόρημα του Émile Zola που εκδόθηκε το 1890, δέκατος έβδομος τόμος της σειράς Les Rougon-Macquart. Είναι το αποτέλεσμα της συγχώνευσης ενός μυθιστορήματος για τη δικαιοσύνη και ενός μυθιστορήματος για τον κόσμο των σιδηροδρόμων, κάτι που δεν ήταν στην αρχική πρόθεση του συγγραφέα. Το ανθρώπινο κτήνος (γαλλικά: La bête Humaine) είναι Γαλλική δραματική ταινία του 1938 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ζαν Ρενουάρ και αποτελεί την κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Εμίλ Ζολά που εκδόθηκε το 1890. Πρωταγωνιστούν οι Ζαν Γκαμπέν και Σιμόν Σιμόν. Το "ανθρώπινο κτήνος" τοποθετείται εν μέρει σε ένα τρένο που μπορεί να θεωρηθεί ως ένας από τους κύριους χαρακτήρες της ταινίας. Αν και γενικά αναφέρεται ως ρομαντικό δράμα,

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1937, στον θερινό κινηματογράφο "Τιτάνια", προβλήθηκε η ταινία "Die blonde Carmen" (Ξανθή Κάρμεν). Η "Die blonde Carmen" (Ξανθή Κάρμεν) είναι μια γερμανική μουσική κωμωδία του 1935 σε σκηνοθεσία Victor Janson και με πρωταγωνιστές τους Martha Eggerth, Wolfgang Liebeneiner και Ida Wüst.  Είναι μέρος της παράδοσης των ταινιών οπερέτας. Γυρίστηκε στα στούντιο Johannisthal στο Βερολίνο. Τα σκηνικά της ταινίας σχεδιάστηκαν από τους καλλιτεχνικούς διευθυντές Wilhelm Depenau και Erich Zander. Η διανομή του έγινε από τη Rota-Film, θυγατρική της μεγάλης εταιρείας Tobis Film. Σύνοψη Ένας Ούγγρος σταρ της όπερας από τη Βουδαπέστη αποφασίζει να κάνει διακοπές στις Βαυαρικές Άλπεις. Ενώ εκεί προσποιείται ότι είναι μια απλή αγρότισσα. Συντελεστές  Martha Eggerth ως Maria Barkas Wolfgang Liebeneiner ως Josef Lechner, Schriftsteller Ida Wüst ως Ilka Földesy Leo Slezak ως Otto Bachmeier, συνθέτης Hans Leibelt ως Max Kruse, σκηνοθέτης θεάτρου Else Kochhan

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1934, στο κινηματοθέατρο "Κρόνιον", προβλήθηκε η ταινία "Suzy Saxaphone" (Σούζι Σάξοφων) αυθεντικός τίτλος "Saxophon-Susi". "Suzy Saxaphone" είναι μια γαλλο-γερμανική βουβή κωμωδία του 1928 σε σκηνοθεσία Karel Lamač και με πρωταγωνιστές την Anny Ondra και τον Hans Albers. Γυρίστηκε στα στούντιο Johannisthal στο Βερολίνο. Η καλλιτεχνική διεύθυνση της ταινίας ήταν του Carl Ludwig Kirmse. Συντελεστές Anny Ondra ως Anni von Aspen Η Mary Parker ως Susi Hille Gaston Jacquet ως Baron von Aspen Όλγα Λίμπουργκ ως βαρόνη του Άσπεν Ο Μάλκολμ Τοντ ως Λόρδος Χέρμπερτ Σάουθκλιφ Grit Haid ως La Tanja Margarete Kupfer ως Mrs. Hille Paul Biensfeldt ως Mr. Hille Δείτε την Dore ως Mrs. Εντυπωσιακό έργο Ο Karl Eichberger ως Georg Philipps Theodor Pištěk ως John Oreste Bilancia του Τζακ Μπράουν Τζον Φράνκλιν ως Χορευτής Χανς Άλμπερς ως Χάρι Χολτ Καρλ Βάλθερ Μάγιερ Hermann Φωτογραφία Gyula Szőreghy Η Anny Ondra (γεννημένη Anna Sophie Ondráková, 15 Μ

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1923, ημέρα Σάββατο, στο κινηματοθέατρο "Κρόνιον" της πόλης Σερρών, δόθηκε μια ευεργετική παράσταση από έναν «Αθηναϊκό θίασο» που βρισκόταν στην περιοχή. Η παράσταση ήταν υπέρ των ηθοποιών  Η Χαλκιόπουλου, Λ. Λοράνδου και Κ. Παυλόπουλου,  και περιλάμβανε το δράμα "Ισραήλ - Δράμα εις πράξεις τρεις" του Μπερστάττ, Στη δεύτερη ενότητα της παράστασης, παιζόταν η κωμωδία «Η κόρη του Μπακάλη». Ο θίασος έδωσε και στις 13 Σεπτεμβρίου παράσταση υπέρ των παραπάνω ηθοποιών. Ο Ηρακλής Χαλικιόπουλος (1855 - 1937) ήταν από τους πρώτους Έλληνες δραματικούς ηθοποιούς στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου. Γεννήθηκε το 1855. Από νωρίς τον μάγεψε το θέατρο και αν και αυτοδίδακτος γρήγορα διακρίθηκε σε δραματικούς και λεπτούς κωμικούς ρόλους. Με την έναρξη λειτουργίας του Βασιλικού θεάτρου προσλήφθηκε από τους πρώτους στο θίασο αυτού και σχεδόν αμέσως ανέλαβε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Πέθανε το 1937. Στην εγκυκλοπαίδεια του Θόδωρου Έξαρχου αναφέρεται ως Χαλκιόπουλος.

Ο Άγιος Ικόνιος επίσκοπος Γορτύνης έλαβε μέρος στην Γ´ Οικουμενική Σύνοδο που συγκλήθηκε στην Έφεσο το 431 μ.Χ. μς σκοπό την καταδίκη των αιρετικών δοξασιών του Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου. Τα πρακτικά της Συνόδου υπογράφει ο Ικόνιος μαζί με τους Επισκόπους Χερρονήσου Ανδήριο, Λάμπης Παύλο και Κνωσσού Ζηνόβιο. Στη Σύνοδο ο Ικόνιος μίλησε δυο φορές όπως αναφέρουν τα πρακτικά, αποδοκιμάζοντας την αίρεση του Νεστορίου και κάνοντας ορθόδοξη ομολογία Πίστεως. Τα όσα είπε ο ίδιος όπως και οι τρείς άλλοι Κρήτες Επίσκοποι έχουν καταγραφεί στα πρακτικά.

Ο Άγιος Κιαράν (Ciaran / Kieran), ο οποίος έχει περιγραφεί ως λυχνάρι που λάμπει με το φως της γνώσης, γεννήθηκε το 512 και μεγάλωσε στο Connacht της Ιρλανδίας. Ο πατέρας του ήταν κατασκευαστής αρμάτων. Ήταν ένα από τα οκτώ παιδιά, τουλάχιστον δύο από τα οποία ασπάστηκαν επίσης τη θρησκευτική ζωή. Ο Άγιος Κιαράν είχε ιδιαίτερη συγγένεια με τα ζώα, ενώ είχε και μια αλεπού για ένα κατοικίδιο. Ο μελλοντικός άγιος έφυγε από το σπίτι ως αγόρι, οδηγώντας μια αγελάδα μπροστά του για να πληρώσει τη φύλαξη του. Πήγε να σπουδάσει με τον Άγιο Φιννιάν του Κλόναρντ (12 Δεκεμβρίου) και έγινε ένας από τους «δώδεκα αποστόλους στην Ιρλανδία». Μερικοί από τους άλλους ήταν ο Άγιος Columba of Iona (9 Ιουνίου), ο Ninnidh (Nennius) του Lough Erne (16 Ιανουαρίου) και ο Saint Brendan the Voyager (16 Μαΐου). Ciarán (left) and Diarmait mac Cerbaill depicted on the Cross of the Scriptures, driving in a stake at the foundation of Clonmacnoise Υπάρχει μια ιστορία ότι μια μέρα οι μαθητές μελετούσαν το Ευαγγέλιο του

Ο Άγιος Ιωσήφ του Βολοκολάμσκ (Volokolamsk), στον κόσμο John Sanin, γεννήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 1440 (1439 σύμφωνα με άλλη πηγή) στο χωριό Yazvisch-Pokrov, όχι μακριά από την πόλη Volokolamsk He. γεννήθηκε σε μια ευσεβή οικογένεια με τον πατέρα του που ονομαζόταν Ιωάννης (στο μοναχισμό) και η μητέρα του Μαρίνα (στο σχήμα Μαρία). Σταυρό μοναστήρι να μορφωθεί. Διακρινόμενος από σπάνιες ιδιότητες και εξαιρετική ικανότητα στην εκκλησιαστική λειτουργία, ο ταλαντούχος νέος μελέτησε για ένα χρόνο το Ψαλτήρι και, τον επόμενο χρόνο, ολόκληρη την Αγία Γραφή. Έγινε αναγνώστης και ψάλτης στην εκκλησία του μοναστηριού. Οι σύγχρονοί του έμειναν έκπληκτοι με την εξαιρετική του μνήμη. Συχνά, χωρίς να έχει ούτε ένα βιβλίο στο κελί του, έκανε τον μοναχικό κανόνα, απαγγέλλοντας από μνήμης το Ψαλτήρι, το Ευαγγέλιο, τις Επιστολές και ό,τι απαιτούνταν. Ακόμη και πριν γίνει μοναχός, ο Ιωάννης ζούσε μοναστικό τρόπο ζωής. Χάρη στην ανάγνωση και τη μελέτη της Αγίας Γραφής και των έργων των αγίων Πατέρων, κατοικ

Ο Άγιος Αγαθοκλής επίσκοπος Κορώνης ήταν μέλος της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου

Ο Άγιος Ρούφος διαδέχθηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Θεσσαλονίκης τον άγιο Ανύσιο (βλέπε 30 Δεκεμβρίου). Σ' αυτόν απευθύνονται παπικές επιστολές, το περιεχόμενο των οποίων έχει βαρύνουσα σημασία για την εκκλησιαστική ιστορία της Θεσσαλονίκης. Με την επιστολή του πάπα Ιννοκεντίου (402 - 417 μ.Χ.) στις 17 Ιουνίου του 412 μ.Χ., ιδρύεται τυπικώς το Βικαριάτο της Θεσσαλονίκης και καθορίζονται τα καθήκοντα του παπικού βικαρίου, δηλαδή του εκάστοτε επισκόπου Θεσσαλονίκης. Προς το Ρούφο απευθύνονται και δύο σχετικές επιστολές του πάπα Βονιφατίου (418 - 422 μ.Χ.), διαδόχου του Ιννοκεντίου, α) το 419 μ.Χ. με αφορμή την εκλογή του επισκόπου Κορίνθου Περιγένους και β) το 422 μ.Χ. κατόπιν πληροφοριών για επικείμενη σύγκληση συνόδου για την επανεξέταση της επισκοπικής εκλογής του Περιγένους. Ο διάδοχος του Βονιφατίου, πάπας Κελεστίνος Α' (422 - 432 μ.Χ.) απέλυσε το έτος 424 μ.Χ. επιστολές σε επισκόπους του Ιλλυρικού, με τις οποίες τους σύστηνε υποταγή στον παπικο βικάριο, επίσκοπο Θεσσαλο

 Πολλὴ χάρις σοι χριστομάρτυς Χαρίτων, Χριστοῦ χάριν τράχηλον ἐκκεκομμένῳ. Ο Άγιος Χαρίτων μαρτύρησε δια ξίφους και «η σύναξις αυτού τελείται εν τω Δευτέρω».

Φανείς Θεού μέγιστος αστήρ καθάπερ, Tην νύκτα λύεις Θεόφανες της πλάνης. Οι γονείς ήταν φανατικοί ειδωλολάτρες, αλλά ο γιος τους, άκουσε κηρύγματα χριστιανών και ελκύστηκε από τη ζωή της αλήθειας και της αγάπης. Αυτός ήταν ο Θεοφάνης, που γεννήθηκε το 283 μ.Χ. επί βασιλέων Κάρου και Καρίνου. Κάποια μέρα λοιπόν ο Θεοφάνης, πριν βαπτιστεί, νέος ακόμα, συνάντησε μέσα στον παγωμένο καιρό ένα παιδί, υπερβολικά φτωχό που κινδύνευε να πεθάνει από το κρύο. Το θέαμα σπάραξε την καρδιά του Θεοφάνη, και χωρίς να χάσει καιρό έντυσε τον φτωχό με το δικό του πανωφόρι. Όταν επέστρεψε στο σπίτι και τον είδαν οι γονείς του θορυβήθηκαν. Τον ρώτησαν τι έγινε το ρούχο του, και αυτός απάντησε ότι το έδωσε στον Χριστό. Οι φανατικοί ειδωλολάτρες γονείς, δεν άργησαν να καταλάβουν ότι ο γιος τους ελκύστηκε από τον χριστιανισμό, και τον ανάγκασαν να φύγει από το σπίτι. Τότε ο Θεοφάνης βαπτίστηκε και πήγαινε σε διάφορες πόλεις και κήρυττε. Κατόπιν αποσύρθηκε στο όρος Διαβηνό, κοντά σ' ένα γέροντα ασκητή, όπο

Άνθρωπον απλούν ου Θεάνθρωπον Λόγον, O Nεστόριος Xριστόν ερρέτω λέγων. Τον 5ο αιώνα μ.Χ., διαφάνηκε η αίρεση του Νεστορίου, Πατριάρχη Κωνταντινουπόλεως. Η διαπίστωση της κακοδοξίας του Νεστορίου σημειώθηκε όταν ο νομικός Ευσέβιος, εντόπισε στα λεγόμενα του Αναστασίου (συγκέλου του Νεστορίου), αιρετικές δοξασίες, οι οποίες αφορούσαν στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Ο Αναστάσιος δεν αποδεχόταν τον όρο «Θεοτόκος» και αντ’ αυτού, παρόντος του Νεστορίου, εισηγείτο τον όρο «ανθρωποτόκος». Ο Νεστόριος, ωστόσο, για να μην προκληθεί θύελλα αντιδράσεων, εισηγήθηκε να χρησιμοποιείται ο ηπιότερος όρος «Χριστοτόκος», μη δεχόμενος έτσι την υποστατική ένωση των δύο φύσεων στο πρόσωπο του Χριστού, όπως τη διερμήνευε ο Άγιος Κύριλλος (βλέπε 9 Ιουνίου και 18 Ιανουαρίου), ο οποίος υπογράμμιζε ότι ο Κύριος προσέλαβε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση και πως έγινε αντίδωση ιδιωμάτων, αλλά οι δύο φύσεις παρέμειναν ασύγχυτες και άτρεπτες. Ο νομικός Ευσέβιος, λαϊκός τότε, μετέπειτα Επίσκοπος Δορυλαίου, κατάγγειλε τον Νεστ

Σεβηριανὸς κἂν λίθων ἀλγῇ βάρει, Χαίρει κρεμασθείς, ὡς ἀποσπῶν γῆς πόδας. Ο Άγιος Σεβηριανός μαρτύρησε στα χρόνια του βασιλιά Λικινίου. Καταγόταν από τη Σεθάστεια και τον διέκρινε θερμός ζήλος, με τον οποίο υπηρετούσε το Ευαγγέλιο. Χρησιμοποιούσε τα πλούτη του για τους φτωχούς και για τους φυλακισμένους χριστιανούς. Είχε φέρει πολλούς στη χριστιανική πίστη και αρκετούς είχε ενθαρρύνει να υποστούν καρτερικά και νικηφόρα το μαρτύριο. Όλα αυτά έκαναν τον αιμοβόρο ηγεμόνα Λυσία να καλέσει το Σεβηριανό στην Καισαρεία. Εκεί, αφού απέτυχε στην προσπάθεια του να κάμψει το φρόνημα του Αγίου, διέταξε να τον μαστιγώσουν με νεύρα βοδιού. Κατόπιν, ξέσχισαν τις σάρκες του με σιδερένια νύχια, έτσι ώστε το αίμα να τρέχει σαν χείμαρρος. Οι πόνοι ήταν αφόρητοι και οι πληγές μεγάλες και βαριές. Η υπομονή, όμως, του Σεβηριανού ήταν ισχυρότερη και αναφώνησε προς τον Κύριο θερμή προσευχή, την οποία πρέπει να χρησιμοποιεί κάθε αγωνιζόμενος χριστιανός, σε καιρό δοκιμασιών: «Κύριε Ιησού, ο ποιών θαυμάσια, ο επ

 Ἰωακεὶμ τέρφθητι σὺν τῇ Συζυγῳ, Τεκόντες ἄμφω ψυχικὴν τέρψιν κτίσει. Ἡ δ᾿ ἐννάτη τοκέων Θεομήτορος εὗρε σύναξιν. Η σύναξη των δικαίων γονέων της Υπεραγίας Θεοτόκου, σύμφωνα με την αρχαία εκκλησιαστική παράδοση, ορίστηκε την επομένη του γενεσίου της Θεοτόκου, για τον λόγο ότι αυτοί έγιναν πρόξενοι της παγκόσμιας σωτηρίας με την γέννηση της αγίας θυγατέρας τους. «Τελεῖται δὲ ἡ σύναξις αὐτῶν ἐν τῷ ἑξαέρῳ οἴκῳ τῆς Θεοτόκου, πλησίον τῆς μεγάλης ἐκκλησίας ἐν τοῖς Χαλκοπρατείοις». Να αναφέρουμε, λοιπόν, ότι ο Ιωακείμ ήταν γιος του Ελιακείμ από τη φυλή του Ιούδα και απόγονος του Δαβίδ. Έκπτωτος του θρόνου, ιδιώτευε στην Ιουδαία και το περισσότερο χρονικό διάστημα στην Ιερουσαλήμ, όπου είχε μέγαρο με βασιλικό κήπο. Παντρεύτηκε την Άννα, θυγατέρα του Ματθάν Ιερέως από τη φυλή του Λευΐ και της Μαρίας, γυναικός αυτού, από τη φυλή του Ιούδα. Επειδή οι φυλές, Βασιλική και Ιερατική, συγγένευαν μεταξύ τους, διότι η Βασιλεία εθεωρείτο ίση με την Ιεροσύνη, δεν έδιναν ούτε έπαιρναν θυγατέρες από άλλες φ